Για τη γενιά που αγάπησε και συμπορεύτηκε ηλικιακά με τον Νίκο Παπάζογλου και τα τραγούδια του, η είδηση της απώλειάς του λειτούργησε ως ηλεκτροσόκ αλλά και ως θρήνος για το νεανικό της εαυτό.
Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς: Ο αυτοδίδακτος Θεσσαλονικιός συνθέτης, ο στοχαστικός, λιτός και ανοιχτόμυαλος, δημιουργός με τη λυγμική φωνή είχε συντροφέψει με τα τραγούδια του τις πιο βαθιές και ονειρικές στιγμές της.
Γι’ αυτό και κανέναν δεν ξάφνιασε το πλήθος που απρόσκλητο και συντετριμμένο το συνόδευσε στην κηδεία ή, αλλιώς, σε μια τελευταία ιδιότυπη συναυλία ιερής σιωπής. Σε κάθε ζωντανή συναυλία του Παπάζογλου, άλλωστε, το αδιαχώρητο γινόταν. Όλοι γνώριζαν και αναγνώριζαν ότι η περίφημη «σχολή της Θεσσαλονίκης» είχε τη σφραγίδα του δικού του ύφους. Με ορμητήριο τη γενέθλια πόλη -την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε- και το «αγροτικόν» του στούντιο άνοιξε κυριολεκτικά το δρόμο, σε αξιόλογους συναδέλφους, ανάμεσά τους ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Μελίνα Κανά, ο Ορφέας Περίδης και αρκετούς ακόμη, μεταλαμπαδεύοντας τη δική του πείρα με τη μορφή διακριτικής καθοδήγησης.
Ο τύπος της «λοξής φάλαγγας» που εμφανιζόταν μόνιμα με μπλουτζην και κόκκινο μαντίλι στο λαιμό, δεν ήταν μόνο τραγουδιστής που κατάφερνε να γεμίζει γήπεδα και να ξεσηκώσει τον κόσμο με ένα του μόνο χτύπημα στο ντέφι. Ήταν άνθρωπος με ισχυρή άποψη και συνεπή στάση σε όλους τους τομείς της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι συνειδητά δεν μπήκε στο παιχνίδι των συχνών εμφανίσεων και στον κόσμο των Μedia τον οποίο απέφευγε σταθερά και διακριτικά.
Ούτε τυχαίο είναι ότι είχε διαλέξει να ζει αποτραβηγμένος απ’ τη βουή του κόσμου, σ’ ένα ήσυχο κτήμα, κάπου ανάμεσα στο Πανόραμα και τη Θέρμη, με τη γυναίκα του, τα δυο του παιδιά, τα άλογά του και τα λουλούδια του. Ένα ησυχαστήριο της ψυχής που μόνο μέσα του μπορεί κανείς να γράφει τραγούδια που μιλάνε για πράγματα απλά και αληθινά και κατευθείαν στις ψυχές μας.
Θα μείνει στη μνήμη μας ως ένα ανήσυχο, αυθεντικό και ασυμβίβαστο πνεύμα. Ένα πνεύμα σπάνιο στους άνυδρους καιρούς, για τούτο και περισσότερο οδυνηρή η… απόδρασή του.
