Ψάχνω απεγνωσμένα στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ να βρω το τμήμα Ψυχιατρικής. Δεν το βρίσκω πουθενά. Περίεργο. Μάλλον εκεί, στην Ουάσινγκτον, θα είναι πολύ προχωρημένοι και θα έχουν εξελίξει την επικοινωνία σε τέτοιο επίπεδο, που εμείς εδώ στα Μπαλκάνια αδυνατούμε να ακολουθήσουμε. Προφανώς, η επαφή μαζί τους θα είναι άλλου τύπου. Τηλεπαθητική, ψυχοκινητική, γονιδιακή, αστρολογική, δεν ξέρω…
Αλλιώς, αρνούμαι να δεχτώ ότι ολόκληρο Ταμείο, ο θεματοφύλακας του παγκόσμιου κεφαλαίου δεν έχει ένα τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης. Όπως όλοι οι σοβαροί μηχανισμοί αστυνόμευσης. Έστω ένα τμήμα ομαδικής ψυχανάλυσης και αυτοβελτίωσης. Και τώρα, πώς ο κάθε πολίτης θα αναλάβει την ευθύνη του; Τώρα που ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα, να εξορθολογήσουμε τις στρεβλώσεις, να απαλύνουμε τα εκτρώματα, να διορθώσουμε τη συμπεριφορά μας, πώς θα τα κάνουμε όλα αυτά μόνοι μας; Χωρίς ορδές ψυχιάτρων και αγέλες ψυχολόγων; Αλήθεια, υπάρχει ΔΨΤ (Διεθνές Ψυχιατρικό Ταμείο);
Ακούω από πολλούς φίλους και μη, στα ΜΜΕ ή σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ότι αυτή είναι η μεγάλη μας ευκαιρία. Να πάψουμε να λαδώνουμε (ή να λαδωνόμαστε), να επιστρέψει η αξιοπιστία στο κράτος και στους θεσμούς, να πάψουμε να φοροδιαφεύγουμε, να κλέβουμε το κράτος, να πάψουμε να αυθαιρετούμε, να οδηγούμε σαν τρελοί στο δρόμο, να χωνόμαστε στις δουλειές του άλλου, να του παίρνουμε τη θέση στην ουρά, να είμαστε αγενείς, βολεψάκηδες και εγωιστές. Κι εγώ που νόμιζα πως η τελευταία μας ευκαιρία ήταν οι Ολυμπιακοί. Πάλι καλά! Μας δίνουν κι άλλη μία.
Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι. Θα τους το χρωστάμε μια ζωή. Μπορεί και δύο.
Δημήτρης Οικονόμου
