Δεν είναι επαρκής ο χώρος του μικρού αυτού μονόστηλου για να αποτιμηθεί μια «εξάστηλη», φιλόδοξη διοργάνωση, όπως αυτή της φετινής Art-Athina. Οι πόρτες έκλεισαν την Κυριακή που μας πέρασε, χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο. Ωστόσο, τα κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τόσο την αγοραία δυναμική του «έφηβου» θεσμού, όσο κι εκείνα που αναφέρονται στην υπαρκτική αγωνία τής τέχνης και των έργων της, έμειναν αναπάντητα. Κωδικοποιούμε τις πρώτες παρατηρήσεις: Δεν έχει κατακτηθεί η σχέση των αιθουσών τέχνης με τον καλλιτέχνη. Είναι γεμάτη αμφιβολίες, φόβους και ενδοιασμούς. Αόρατα συμβόλαια, ενοίκιο αίθουσας, υπέρογκα ποσοστά, οδηγούν τον νέο εικαστικό σε εναλλακτικούς χώρους έκφρασης ή στην απομόνωση.
Η οικονομική κρίση θυματοποίησε την τέχνη, σε μια βίαιη απλοποίησή της, με έργα ενίοτε άψυχα περιορισμένα στον ορίζοντα της αγοράς. Οι αίθουσες δεν επέκτειναν τον ορίζοντα, δεν λειτούργησαν εκπαιδευτικά. Δεν διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις για μια πολιτιστική πολιτική που να εκφράζει τις καινούργιες ιδέες.
Απέναντί τους και σε διάλογο για τα δικαιώματα του καλλιτέχνη δεν είναι, δυστυχώς, το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ), που καταρρέει σε συμπεριφορές, της προέδρου του, τύπου Εβίτα Περόν και στην αμηχανία 3-4 φοβισμένων μελών του Δ.Σ. Από τα σχεδόν 5.500 μέλη μόνο τα 280 προσέρχονται να ψηφίσουν. Θεσμοί εν αταξία και απαξία που αποσπούν το δημόσιο χρήμα και τις συνδρομές των μελών τους για παράτες-εκθέσεις και αλλαγές αναπαυτικότερων πολυθρόνων και φούξια κουρτινών. Καμαρίλα…
Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι η Art-Athina θα καταλήξει σε εμποροπανήγυρη, εάν δεν οσμιστούν οι συμμετέχοντες την ανάγκη του νέου και όχι του εφήμερου. Η φουάρ δεν πρέπει να είναι ο καθρέφτης των όσων παρουσιάζουν στις αίθουσες τους. Όλο το χειμώνα καταρρέουμε περιμένοντας την Art-Athina να δούμε τέχνη… και κάποιες αίθουσες με την αγωνία του κέρδους μετακυλίουν τις τακτικές-πρακτικές τους εκεί.
Χ. Ν. Θεοφίλης
