Η λέξη μοντέλο παραπέμπει, συνειρμικά, τη σκέψη στον εκτυφλωτικό χώρο της διαφήμισης, της μόδας και κάποιων καλλίγραμμων στερεοτύπων που αφορούν στην εμφάνιση του ανθρώπινου σώματος στη «φιλελεύθερη» εποχή. Η λέξη, ωστόσο, περιγράφει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που παρά την αφάνεια και την «ιερή» σιωπή, που συνειδητά έχουν επιλέξει να πορεύονται, βρέθηκαν τούτες τις μέρες άθελά τους στο κέντρο της δημόσιας προβολής. Κι αυτό διότι αναγκάστηκαν να κατέβουν στο δρόμο αντιδρώντας σ’ έναν απίστευτο εμπαιγμό που εδώ και τρεις μήνες εκτυλίσσεται σε βάρος τους.
Εξηγούμαστε: Για πρώτη φορά στην ιστορία της Σχολής Καλών Τεχνών, ο ρόλος των μοντέλων στην εκπαιδευτική διαδικασία αμφισβητείται ευθέως από την υβριδική κυβέρνηση του Mνημονίου και κάποιους -εντός σχολής- ασύνειδους συνεργούς της, για πρώτη φορά δεν ανανεώνεται η εργασιακή τους σύμβαση, με αποτέλεσμα να παραμένουν όμηροι, άεργοι και προφανώς άμισθοι. Πέρα όμως από τον πενιχρό μισθό των μοντέλων, που δεν υπερβαίνει τις 8 χιλιάδες ευρώ ετησίως, το «τραύμα» επεκτείνεται πέραν της προσωπικής τους ζωής και αξιοπρέπειας.
Αφορά συνολικά τη Σχολή, καθώς αυτή είναι αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή απόπειρα να διαλυθεί η ιστορική της συνέχεια. Κι αν η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της, καθώς, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη» αποβλέπει στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την περικοπή κονδυλίων, η ΑΣΚΤ, τουτέστιν οι πρυτανικές αρχές, οι διδάσκοντες και οι συλλογικοί φορείς των φοιτητών έχουν υποχρέωση να βρουν εμπνευσμένους τρόπους οι οποίοι θα υπερβαίνουν την οργή και την απογοήτευση απέναντι σε όσους διαχειρίζονται την Παιδεία και τον πολιτισμό του τόπου. Το τι θα κάνουν είναι δική τους υπόθεση και ξεχωριστή για τον κάθε θεσμικό φορέα. Το να καλύπτονται, όμως, πίσω από θεωρητικές συζητήσεις και σχήματα για το πόσο είναι αναγκαία ή όχι τα μοντέλα στην ψηφιακή εποχή και διάφορα άλλα «δημοκρατικά» ευτράπελα είναι εγκληματικό στην παρούσα συγκυρία.
Ο ρόλος του μοντέλου έχει εναρμονισθεί με τα αιτήματα της εποχής. Δεν είναι μια θεατρική φιγούρα, είναι μια ισότιμη συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία, εκπέμπει τη δύναμη και τη θερμοκρασία που μόνο ένα ανθρώπινο σώμα μπορεί να προσφέρει και κανένα άλλο αντικείμενο. Το βεβαιώνουν οι φοιτητές, που δεν εμφανίζονται καν στη Σχολή από τη στιγμή που έμαθαν ότι δεν υπάρχουν μοντέλα για να εργαστούν και να συνεργαστούν. Η διοίκηση της Σχολής, οι πρυτανικές αρχές και οι φοιτητές πρέπει να αναλάβουν δράση τώρα, να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν το γεγονός.
Ένα γεγονός που δεν τραυματίζει μόνο τα επαγγελματικά δικαιώματα των μοντέλων, τραυματίζει το κύρος της σχολής καθώς μοντέλα, φοιτητές και καθηγητές θα έπρεπε να είναι ένα αδιαίρετο σύνολο γύρω από το οποίο περιστρέφεται το πνεύμα της σπουδής της τέχνης.
Αν το σημερινό «μοντέλο» διοίκησης δεν αντιλαμβάνεται το πλήγμα, τότε οι φοιτητές που δεν συμφωνούν με ιδιοτέλειες και «δουλείες» πρέπει να κινηθούν προς την ανατροπή του…
Σ. Μαυροειδής
