Ακρως μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες οι «δεσμεύσεις» Μητσοτάκη για μειώσεις στη φορολογία των επιχειρήσεων, στις λειτουργικές δαπάνες του δημοσίου και για εφαρμογή σκληρών μεταρρυθμίσεων
του Παύλου Δερμενάκη
Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε κολυμβήθρα του Σιλωάμ καθώς «δικαίωσε» τις αντίστοιχες ενέργειες όλων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και «ξέπλυνε» τους αντίστοιχους πολιτικούς. Έτσι, αναβαπτισμένοι και καθαροί, θεωρούν ότι δικαιούνται να ξαναζητήσουν την εμπιστοσύνη του λαού για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική που άφησαν στη μέση με την προηγούμενη διακυβέρνησή τους.
Στο πλαίσιο αυτό η ΝΔ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη επανέρχεται διεκδικώντας να γίνει αυτή κυβέρνηση με ένα άκρως σκληρό, μνημονιακό, νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Τα βασικά σημεία αυτού του προγράμματος, όπως τα έχει περιγράψει, ο κ. Μητσοτάκης συνοψίζονται στα ακόλουθα: μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων, μείωση των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου, εφαρμογή σκληρών μεταρρυθμίσεων.
Αύξηση κερδοφορίας χωρίς επενδύσεις
Ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται ότι «η μείωση των φόρων, όταν και όπου εφαρμόστηκε, απέδωσε». Γι’ αυτό δεσμεύεται ότι «μειώνεται ο φορολογικός συντελεστής στα επιχειρηματικά κέρδη από το 29% στο 20% εντός δύο ετών (στο 24% τον πρώτο χρόνο και στο 20% τον δεύτερο) καθώς και η φορολόγηση στα μερίσματα από το 15% στο 5%.» Αυτή είναι η βασική φορολογική μεταρρύθμιση Μητσοτάκη με κάποιες προσθήκες για μείωση, όχι κατάργηση, του ΕΝΦΙΑ και μείωση του ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια. Με αυτά τα μέτρα δραστικής μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων υπόσχεται ότι θα γίνουν επενδύσεις, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα ανακάμψει το ΑΕΠ.
Για να γνωρίζουμε πόσο, όπως λέει, «η μείωση των φόρων, όταν και όπου εφαρμόστηκε, απέδωσε», ας δούμε τι έγινε κατά το παρελθόν όταν μειώθηκαν σημαντικά οι φόροι των επιχειρήσεων. Στην περίοδο 2005-2007, επί κυβερνήσεως ΝΔ, η φορολογία των επιχειρήσεων μειώθηκε θεαματικά. Ο φόρος επί των κερδών από 40% μειώθηκε στο 29% το 2006 και στο 25% το 2007. Και για να έχουμε μια εικόνα σύγκρισης, η μείωση αυτή ύψους 27,5%, ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη μείωση στην ΕΕ. Όμως τα χρήματα αυτά δεν πήγαν για επενδύσεις και για την ανάπτυξη, όπως προέβλεπε η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, της οποίας τα μέτρα ψήφιζε ο – βουλευτής τότε – Κυριάκος Μητσοτάκης. Από την επεξεργασία των εθνικών λογαριασμών προκύπτει ότι η μέση ετήσια μεταβολή των ακαθάριστων επενδύσεων (χωρίς τα αποθέματα) έπεσε από 8% που ήταν στην πενταετία 2000-2004 σε 2% στην επόμενη 2005-2009.
Αντίστοιχα είναι και τα μεγέθη των επενδύσεων σε εξοπλισμό. Μείωση από 11,3% σε 5%. Συνεπώς υπάρχουν αποδείξεις, μάλιστα σε πολύ καλές οικονομικά περιόδους, ότι η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, αυτό το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, δεν οδηγεί σε επενδύσεις και κατ’ επέκταση σε ανάπτυξη, απλά αυξάνει τα κέρδη τα οποία οι κάτοχοί τους τα αξιοποιούν κατά την άποψή τους. Εκείνη την περίοδο «αξιοποιούνταν» ή για να αυγατίσουν τους λογαριασμούς τους στο εξωτερικό είτε για την με κάθε τρόπο καλοζωία τους, όπως μας ενημέρωναν τα life-style περιοδικά που ήταν πρώτα τότε σε κυκλοφορία.
Φυσικά οι απόψεις Μητσοτάκη, για μείωση της φορολογίας επιχειρήσεων και μερισμάτων, εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής αλλά και του εμπορίου σε λίγα χέρια. Είναι γνωστή η άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται μια σειρά, κυρίως μικρομεσαίες, επιχειρήσεις με κόκκινα δάνεια, προβλήματα ρευστότητας κλπ. Αυτές, μέσω των τραπεζών, θα αποτελέσουν την εύκολη λεία στη ρευστότητα-κερδοφορία που θα δημιουργήσει η μείωση της φορολογίας σε κάποιες άλλες επιχειρήσεις, ενώ καθοριστικό ρόλο θα παίξουν τα «αρπακτικά» funds.
Παγκοσκίως η ελάφρυνση της φορολογίας των επιχειρήσεων οδήγησε σε αύξηση της κερδοφορίας και στη δυνατότητα συγχωνεύσεων αντί για άμεσες επενδύσεις και ανταγωνισμό. Συνεπώς αυτές οι συγχωνεύσεις – εξαγορές στην Ελλάδα δεν θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, αλλά αντίθετα μέσω των αναδιαρθρώσεων θα τις μειώσουν.
Απολύσεις στο Δημόσιο ή συνθήκες γαλέρας
Ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται μείωση του σπάταλου κράτους με «δεκάδα παρεμβάσεων [που] φτάνει το 1,5 δισ. ευρώ τον πρώτο χρόνο και τα 2 δισ. ευρώ περίπου σε βάθος τετραετίας». Και όταν λέει μειώσεις είναι γνωστό, από τη θητεία του ως υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης, ότι εννοεί απολύσεις. Επί της υπουργίας του 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, κάποιοι από αυτούς απολύθηκαν και ο συνολικός αριθμός των απολυμένων θα έφτανε τις 15.000 αν δεν είχαν γίνει οι εκλογές Ιανουαρίου 2015, που σήμαναν το τέλος του έργου του.
Επειδή ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά την εικόνα που έχει ο λαός για αυτά τα έργα του, διαλαλεί σήμερα με κάθε τρόπο ότι δεν θα γίνουν απολύσεις. Βέβαια δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να αλλάξει άποψη, όπως έκαναν όλοι οι μνημονιακοί πολιτικοί όταν έγιναν κυβέρνηση. Εκτός αυτού όταν λέει ότι θα εξοικονομηθούν χρήματα «από την κατάργηση δομών που δημιουργήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ από τις αρχές του 2015 και από τη στρατηγική εκχωρήσεων (outsourcing) στον ιδιωτικό τομέα» τι διαφορετικό εννοεί εκτός από απολύσεις και μείωση της απασχόλησης; Ενώ, πρέπει να σημειωθεί πως, η μερική υποκατάσταση θέσεων εργασίας, με την εκχώρηση, σημαίνει δουλειά σε συνθήκες κάτεργου.
Ζούγκλα για εργαζόμενους και μικρομεσαίες επιχειρήσεις
Ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται ότι η κυβέρνησή του «Όχι μόνο θα το υλοποιήσει αλλά θα συμπληρώσει και το πρόγραμμα με επιπρόσθετες μεταρρυθμίσεις». Θα προωθήσει «γρήγορα, αποφασιστικά και αποτελεσματικά μεταρρυθμίσεις και πέρα από το πλαίσιο όσων έχουν συμφωνηθεί.» Και όταν λέει μεταρρυθμίσεις εννοεί α) την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και τη μετατροπή της σε χειρότερη ζούγκλα από ό,τι είναι σήμερα, β) «μεταρρυθμίσεις στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών». Δηλαδή πλήρη εφαρμογή της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και ό,τι άλλο σκεφτεί το νοσηρό νεοφιλελεύθερο μυαλό τους, για να κλείσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα περισσότερες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, γ) «επιθετική προώθηση των αποκρατικοποιήσεων». Δηλαδή οριστικό ξεπούλημα σε τιμή ευκαιρίας για ό,τι θα έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία και δ) φυσικά όποια άλλη μεταρρύθμιση θα τους υποδείξουν-απαιτήσουν οι δανειστές.
Αυτό είναι το πλαίσιο της κυβέρνησης που οραματίζεται ο κ. Μητσοτάκης. Δυστυχώς η παρούσα κυβέρνηση με τη σκληρή μνημονιακή της πολιτική του δίνει το δικαίωμα να λέει αυτά που υπό άλλες συνθήκες, έως το 2014, δεν τολμούσε να ψελλίσει ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του. Φυσικά το δίλημμα υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι ποιος θα είναι καλύτερος διαχειριστής των μνημονιακών πολιτικών. Έχει αποδειχθεί στην πράξη με τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει «ανθρωπιστική» διαχείριση των μνημονίων. Οι εθελόδουλες μνημονιακές κυβερνήσεις απλά εκτελούν τις εντολές των δανειστών. Συνεπώς δεν υπάρχει για το λαό θέμα επιλογής του ποιος εθελόδουλος θα παίρνει μέτρα σε βάρος του. Το ζητούμενο είναι να ανατραπεί αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα.
