Μαύρο και κόκκινο!

Κόκκινο το σούρουπο. Φως στο μαύρο ο ήχος και το άγγιγμα που κατακλύζει.
Αίσθηση φωτεινή, υγρή, ζεστή και αέρινη! Σα γέλιο, σα βλέμμα, σαν φιλί απρόσμενο.

Πολλαπλή ανάγνωση της ύπαρξης στη σιωπή του βλέμματος, στο κύρτωμα των χειλιών, στην εγκαρτέρηση -κι όχι στην προσμονή- στο ελαχιστότατο όριο της προσέγγισης, δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη που, αν θες, θα σβηστεί με χαμόγελο -σαν κεράκι γενεθλίων- που, αν θες, θα κατακλυστεί χωρίς αναστολές από ένα δάκρυ.
Μονόλογος προσωπικός, συμπληρωματικός, ξεκάθαρος, όχι μοναχικός.
Αυτός σε πρώτο πρόσωπο, εκείνη σε τρίτο. Δύο ματιές στην ίδια εικόνα.
Από βαθειά μέσα της η μία, από το παράθυρο της καρδιάς της η άλλη.
Συνειδητά συναντιούνται δύο μέτρα πάνω από το δρόμο.
Δύο άγνωστοι συνδεδεμένοι με μια κλωστή λεπτή, ανάλαφρη στον αέρα, ζωντανή, κόκκινη.
Κλωστή στιγμιαίας επικοινωνίας, τυχαίας πες.
Στο μικρό λόφο που το εσύ με το εγώ συναντώνται.
Ούτε από δω, ούτε από κει, στο μικρό λόφο ανάμεσά τους.
Εκεί χτίζεται, βλέμμα-βλέμμα, άγγιγμα-άγγιγμα, λέξη-λέξη, η σχέση των ανθρώπων.
Εκεί οι εξομολογήσεις, δεν γίνονται διάλογοι, αλλά λόγος ενιαίος.
Λόγος απλός, ρήμα-υποκείμενο-αντικείμενο.
Πάντα ένα βήμα πίσω, πάντα μια αίσθηση μπροστά.
Λόγος διάχυσης και ρευστότητας.
Ήρεμος. Ιδιαίτερος. Χωρίς πρόθεση, αντίθεση, ή διάθεση κατάθεσης. Χωρίς έπαρση.
Με απόηχους κοινών εικόνων και ήχων μιας αγαπημένης πόλης, που εναλλάσσονται μπρος-πίσω στο χρόνο.
Απλά, δίχως νοσταλγία, ή προσμονή.
Σαν υπογράμμιση στη μικρή αυλή που ατενίζει με υποψία χαμόγελου, πέντε σύννεφα πιο κάτω, την τζαμαρία του ρετιρέ.
Λόγος συνειδητά διττός, εσωτερικός, τελικά ενιαίος. Χωρίς πομπό και δέκτη.
Κοινή αυτοπροσωπογραφία των ήχων του συναισθήματος, με έμφαση στην απόλυτη χρωματική ανάλυση του συνηθισμένου γκρι.
Λόγος με άρωμα και επαφή γυναίκας και άντρα, σε απόσταση από τα διαχρονικά στερεότυπά τους.
Με έμφαση στα επιθυμητά, που ποτέ δεν θα διδαχθούν, σε αυτά που ποτέ δεν συντέθηκαν στα δύο ημισφαίρια της ύπαρξής μας.
Ανατρεπτικός λόγος και γι αυτό απόλυτα ερωτικός.
Κατεξοχήν λόγος πολιτικός, με την υπέρτατη διάσταση και ιδεολογική αξία των καθημερινών προσωπικών επιλογών.
Λόγος ανά-, ουσιαστικής ανατροπής, αναδιάταξης, εσωτερικής αναγέννησης, αναδημιουργίας, ανανέωσης. Ψαλμός στην αθανασία της νεότητας «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου…».
Συνειδητή τοποθέτηση στα σύνορα του ανθρώπινου, στην εφηβική απόλαυση του τώρα.
Σε διαρκή πόλεμο με την πλήξη και διαρκή αντίθεση με τη σήψη και την κατάληξη.
Με αφοσίωση, με το σώμα και την ψυχή, στο ρυθμό και στην εσωτερική και εξωτερική μορφή του λόγου.
Με σεβασμό στην κληρονομιά της αφήγησης, που αποθεώνει τις παύσεις αναδεικνύοντας τη μουσική τους.
Ο χρόνος προβάλλεται στατικός, ασήμαντος στη ροή του, διογκωμένος στη μοναδικότητα της στιγμής του.
– Περιπλάνηση; θα πεις.
– Μπα, μια μικρή βόλτα.
Ναι, μια απογευματινή βόλτα, Βικτώρια-Ομόνοια- Σύνταγμα, στην άκρη του δρόμου.
Μέσα στον κόσμο, δίπλα στα ηλεκτροφωτισμένα μαγαζιά.
Εκεί συναντιόμαστε, χρόνια τώρα, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι.
Εμείς και οι άλλοι. Και οι από δω και οι από εκεί.
Υποσυνείδητα, σχεδόν συνωμοτικά, στιγμιαία.
Ανταλλάσουμε με βλέμματα ανέκφραστα τις εικόνες και τις ιστορίες μας.
Δηλώνουμε, χωρίς λόγια, την ανθρώπινη ύπαρξη μας.
Και, στην υποψία του σούρουπου, διατρανώνουμε εν σιωπή την απόλυτη αγάπη μας στο φως του ήλιου που πάει να κοιμηθεί.

Σχόλια