Ο πρωθυπουργός, το υπουργείο Εξωτερικών και η Βουλή κωφεύουν. Ήμουν παρών στη Διακομματική Επιτροπή της Βουλής όπου εξετέθη το ζήτημα στους εκπροσώπους των κομμάτων και στον υφυπουργό Σπύρο Κουβέλη, παρών και στη συζήτηση με τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γρηγόρη Νιώτη, έχω όλα τα υπομνήματα που εστάλησαν στην κυβέρνηση, παρακολουθώ όλες τις παρεμβάσεις και τα διαβήματα. Η διαδήλωση είχε αναβληθεί μία φορά με παρέμβαση του πρέσβη της Ελλάδας στο Κίεβο Γεωργίου Γεωργούντζου, ο οποίος φαίνεται ότι προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει κάποια λύση, αλλά η αγανάχτηση της ομογένειας δεν μπορούσε άλλο να συγκρατηθεί. Η ελληνική κυβέρνηση αδιαφορεί. Και για την πρόξενο και για τις επιχορηγήσεις. Ο νέος υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δόλλης, ανέλαβε τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού σε κατάψυξη, αλλά μέχρι στιγμής δεν δείχνει να αναλαμβάνει καμία ευθύνη.
Η κατάσταση είναι πάρα πολύ σοβαρή. Χωρίς υπερβολή, συντελείται Πολιτισμική Γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων της Διασποράς, με την αιχμή στραμμένη στην πολυπληθή και ακμάζουσα ελληνική κοινότητα της Ουκρανίας.
Ελληνικό κράτος εναντίον Ελλήνων
Η Αικατερίνη Μούρζοβα κρατάει στα χέρια της ένα κουρελιασμένο ουκρανικό διαβατήριο. Μιλάει δακρυσμένη για την απύθμενη απογοήτευση που νιώθει. Μεγαλώσαμε με την Ελλάδα στην καρδιά και το μυαλό μας, μου λέει. Από μικρά παιδιά, ακούγαμε τους γονείς μας, τις γιαγιάδες και τους παππούδες, να μιλάνε μεταξύ τους μια γλώσσα που ήταν διαφορετική από τη γλώσσα που ακούγαμε στο ραδιόφωνο ή μαθαίναμε στο σχολείο. Κι όταν ήρθαμε στην ηλικία να ρωτήσουμε, ήδη ξέραμε ότι εμείς είμαστε «Γκρεκ», τα αγόρια, και «Γκρετσάνκα», τα κορίτσια. Και ότι και οι γείτονες και οι συγγενείς μας ήταν επίσης Γκρεκ. Ενώ ζούσαμε στην Ουκρανία, στη Σοβιετική Ένωση.
Δεν περιμέναμε τίποτα απ’ την Ελλάδα. Ήταν κάτι πολύ μακρινό για μας. Παραμυθένιο. Κανένας από το χωριό, ούτε η δασκάλα, δεν είχε πάει ποτέ εκεί. Αλλά τη βλέπαμε στο χάρτη που ήταν κρεμασμένος δίπλα στον πίνακα. Ήταν πολύ μικρή, με θάλασσα γύρω-γύρω, αλλά εμείς, οι «Ρουμαίοι», οι «Έλληνοι», πλημμυρίζαμε από περηφάνια όταν μας δίδασκαν για την Αθήνα του Περικλή, τους Αργοναύτες, την Ιφιγένεια, τον Ηρακλή, τον Παρθενώνα, τον Αίσωπο και τον Αριστοφάνη. Πολλοί είχαν ζήσει στον Εύξεινο Πόντο, την Τσόρναγιε Μόριε, πριν ακόμα κι απ’ τους Ουκρανούς. Μια μέρα μάθαμε από τον παππού ότι και η Αζοφική Θάλασσα, η δική μας θάλασσα, στην οποία μας έπαιρνε μαζί του όταν πήγαινε για ψάρεμα, λεγότανε παλιά «Λίμνη Μαιώτις». Κι απορούσαμε. Μα, ώς εδώ είχαν έρθει οι Έλληνες; Ναι, έλεγε ο παππούς, γιατί λίγο πιο πέρα από το χωριό μας, ανατολικά, ένα άλλο ποτάμι, που ονομαζόταν Τάναϊς, τώρα το λένε Ντον, χώριζε την Ευρώπη από την Ασία. Μεγαλώνοντας, μαθαίναμε κι άλλα. Ότι οι προπροπαππούδες και προπρογιαγιάδες μας ήρθανε από την Κριμαία, το 1778, χτίσανε την πόλη και τη βαφτίσανε Μαριούπολη, μαζί και είκοσι χωριά στη στέπα, που ακόμα τα λένε «ελληνικά χωριά», και τώρα είναι πάνω από σαράντα. Κι ότι τα γράμματα στο αλφάβητο μοιάζουνε πολύ με τα ελληνικά γιατί προέρχονται από τα ελληνικά. Χωριάτες ήμασταν, αλλά νιώθαμε ότι είμαστε κάτι σημαντικό, γιατί έχουμε μια τόσο ωραία ιστορία που τη μαθαίνουνε όλοι, Ρώσοι, Ουκρανοί, Τάταροι, Βούλγαροι και Εβραίοι. Έτσι μεγαλώσαμε.
Κι εγώ, τώρα, είμαι 73 χρονών, έχω πάρει σύνταξη, δούλευα 52 χρόνια στο νοσοκομείο, μάζεψα λεφτά και έβγαλα διαβατήριο για να πάω στην Ελλάδα, πριν πεθάνω. Ο παππούς και η γιαγιά, μου λέγανε πάντα, εσύ μια μέρα θα πας στην Ελλάδα, και θα μας πεις.
Πήγα στο Προξενείο για να πάρω βίζα. Είχα όλα τα χαρτιά, ότι είμαι Ελληνίδα από μάνα και πατέρα. Ότι παίρνω σύνταξη. Ότι έχω μερικά χρήματα στην τράπεζα και σπίτι δικό μου. Ότι πήρα εισιτήριο με επιστροφή. Άφησα το διαβατήριο και όλα τα ντοκουμέντα στο Προξενείο. Πλήρωσα και το παράβολο. Ξαναπήγα μετά από μερικές μέρες, χαρούμενη, να πάρω το διαβατήριο μου με τη βίζα. Και μου είπανε ότι η αίτησή μου απορρίφθηκε! Και είχανε βάλει μια σφραγίδα στο διαβατήριο με την απόρριψη! Ζαλίστηκα. Έχασα τον κόσμο. Ένιωσα ένα τίποτα. Με πιάσανε τα κλάματα. Ήθελα να δω την κυρία πρόξενο, αλλά με διώξανε. Ένας υπάλληλος μού είπε, κάνε ξανά αίτηση μετά από ενενήντα μέρες. Γιατί; Δεν απαντούσε κανένας. Έκλαιγα. Θα πεθάνω, τους έλεγα, χωρίς να δω την Ελλάδα! Ξαναπροσπάθησε, μου είπαν. Με καινούριο παράβολο. Αλλά γιατί; Τι μπορεί ν’ αλλάξει; Τίποτα. Κρατούσα στο χέρι μου ένα ακριβό για μια συνταξιούχο, αλλά άχρηστο διαβατήριο. Εγώ δεν ήθελα να πάω πουθενά αλλού. Σε καμία άλλη χώρα. Στην Ελλάδα μόνο ήθελα. Στην πατρίδα. Αλλά κι αν μου δώσουνε βίζα την επόμενη φορά, γιατί να πάω στην Ελλάδα; Αν μου φέρονται έτσι στο ελληνικό Προξενείο, σκεφτόμουν, ποιος ξέρει πώς θα μου φερθούν στην Ελλάδα! Κι έτσι, μπροστά τους, έσκισα το διαβατήριο. Τι να το κάνω;
Δεν μου αρέσει η εμφάνισή σου!
Ακολούθησαν κι άλλες συνεντεύξεις. Η Ελένη Μπαραντζίνοβα, με δύο πτυχία πανεπιστημίου, εκπαιδευτικός, είχε υποβάλει τα χαρτιά της για την απόκτηση ελληνικής υπηκοότητας και, μετά από αρκετά χρόνια, ευτύχησε να προσκληθεί στο Προξενείο για να δώσει τον όρκο του Έλληνα πολίτη. Αγόρασε καινούριο φόρεμα, παπούτσια και τσάντα για την ορκωμοσία και πήγε στο κομμωτήριο για να φτιάξει τα μαλλιά της. Ήταν πολύ συγκινημένη και ενθουσιασμένη και δεν έδωσε σημασία στην παγωμάρα που επικρατούσε στο Προξενείο. Μόλις τελείωσε η ορκωμοσία, πολύ τυπικά από το προσωπικό, η ομογενής ζήτησε βίζα για να πάει στην Ελλάδα, ανυπόμονη, μιας και της είπαν ότι είναι μεν Ελληνίδα υπήκοος, αλλά τα χαρτιά της θα έρθουν μετά από μερικούς μήνες. Τότε, η πρόξενος εξεμάνη και μπροστά στους υπαλλήλους, με πολύ προσβλητικό τρόπο, της λέει, για να σου δώσω βίζα πρέπει να έρθεις άβαφτη και με άλλα ρούχα! Τι εμφάνιση είναι αυτή; Κοκάλωσε η γυναίκα. Κόντεψε να πεθάνει από την ντροπή. Μέχρι να φτάσει σπίτι της έτρεμε από ταπείνωση και σοκ.
Όλες οι συνεντεύξεις είναι δραματικές. Νεαρά παλικάρια που μαθαίνουν ελληνικά στα κυριακάτικα φροντιστήρια, κορίτσια που σπουδάζουν ελληνικά στο πανεπιστήμιο, πολίτες που ασχολούνται ενεργητικά στους ελληνικούς συλλόγους, ποιητές και δάσκαλοι, όλοι ελληνικής καταγωγής, τρώνε πόρτα στο Προξενείο. Κι όχι σκέτη πόρτα. Πόρτα με αγένεια, ασέβεια και περιφρόνηση. Προσπάθησα να κάνω συνέντευξη με την πρώτη πρόεδρο του συλλόγου των Ελλήνων της Μαριούπολης, μεγάλη γυναίκα, ένα από τα πιο αξιοσέβαστα πρόσωπα της πόλης, από τους προωτοπόρους του ελληνικού κινήματος, με δράση που ξεκινάει πολύ πριν η ελληνική πολιτεία πληροφορηθεί ότι στην Ουκρανία υπάρχει μια κοινότητα που μπορεί να υπερβαίνει τις διακόσιες χιλιάδες ψυχές (92 χιλιάδες με την επίσημη απογραφή)! Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτή την ταπείνωση, μου είπε, έχω πρόβλημα με την καρδιά μου, δεν θα αντέξω, γι’ αυτό προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
Συγκροτήματα καλεσμένα από επίσημους φορείς, όπως το Κέντρο Μελέτης του Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας (νομαρχία Θεσσαλονίκης), δεν παίρνουν βίζα για να εμφανιστούν σε φεστιβάλ στη Μακεδονία. Φοιτητές και απόφοιτοι με υποτροφία από ελληνικά πανεπιστήμια δεν παίρνουν βίζα. Οι περιπτώσεις είναι εκατοντάδες. Οι Έλληνες είναι προγραμμένοι!
Εγκαταλειμμένοι Έλληνες
Οι Έλληνες ζήτησαν να ιδρυθεί προξενείο στη Μαριούπολη, για να συσφίξουνε τις σχέσεις με την Ελλάδα, σε μια εποχή που δεν υπήρχε ο παραμικρός δεσμός. Δεν φαντάζονταν βέβαια, με την ωραιοποιημένη εικόνα της Ελλάδας που είχαν πλάσει, σε τι περιπέτειες θα έμπαιναν. Ο πρώτος πρόξενος που ανέλαβε το νεοσύστατο προξενείο, πριν από δεκαπέντε χρόνια, έστησε σε χρόνο μηδέν φάμπρικα και πουλούσε βίζες! Ο επόμενος, που τον αντικατέστησε και ανέλαβε να καθαρίσει το βόθρο, ήταν ο Βασίλης Σημαντηράκης. Ένας λεβέντης από την Κρήτη που αποκατέστησε τη φήμη της Ελλάδας χάρη στην προσωπικότητά του. Ένας από τους ελάχιστους που απάντησαν στα γράμματα που είχα στείλει σε όλες τις πρεσβείες και τα προξενεία ζητώντας πληροφορίες για τον Ελληνισμό. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Μαριούπολη, με γύριζε στα ελληνικά χωριά όπου οι ντόπιοι Έλληνες μας υποδέχονταν με γιορτές και γλέντια. Και ο Σημαντηράκης ανταπέδιδε τη φιλοξενία τραγουδώντας τους κρητικά τραγούδια! Σε μια εποχή που σχεδόν κανένας δεν μιλούσε νέα ελληνικά, όλοι ρωσόφωνοι, αλλά μιλούσαν και τραγουδούσαν στις ντόπιες ελληνικές διαλέκτους που για μας ήταν πρωτόγνωρες. Οι ντόπιοι θυμούνται με νοσταλγία τον Σημαντηράκη.
Έτσι μπήκα στο μαγικό κόσμο των Ελλήνων της Ουκρανίας, για να μην ξαναβγώ ποτέ, γιατί ποτέ μέχρι σήμερα, ύστερα από σαράντα ταξίδια, δεν με έχουν απογοητεύσει και με συγκινούν και με συναρπάζουν το ίδιο. Με την αγάπη τους για την Ελλάδα και το εντυπωσιακό τους έργο για την καλλιέργεια του ελληνικού πολιτισμού στην Ουκρανία. Με στελέχη πολύ υψηλού επιπέδου. Αφοσιωμένα. Σαν την πρόεδρο-ψυχή της Ομοσπονδίας Αλεξάνδρα Προτσένκο-Πιτσατζή. Με τρεις μηνιαίες ελληνικές εφημερίδες (Έλληνες της Ουκρανίας, Χρόνος και Καμπάνα).
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο για το ελληνικό κράτος και για τους πολιτικούς μας. Έχω αναφέρει και στο βιβλίο μου (Μικρά Νυχτερινά) συμπεριφορές κολάσιμες. Ο απανταχού Ελληνισμός είναι εγκαταλειμμένος.
Πρόξενοι της συμφοράς
Όσον αφορά την επίσημη εκπροσώπηση της Ελλάδας, το προξενείο στη Μαριούπολη ήταν πάντα τόπος εξορίας. Η πολιτική ηγεσία και η πανίσχυρη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών, στέλνουν διπλωμάτες που βρίσκονται σε δυσμένεια, ανήκουν στο αντίπαλο κόμμα ή δεν έχουν ισχυρές πλάτες. Η Μαριούπολη θεωρείται τόπος εκτόπισης. Γιατί, όλοι οι διπλωμάτες ονειρεύονται Βρυξέλλες. Στη Μαριούπολη, διπλωμάτες και αποσπασμένοι υπάλληλοι, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τον Ελληνισμό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κάνουν υπομονή μέχρι να τελειώσει η θητεία τους. Αποφεύγουν τους ντόπιους και κινούνται μεταξύ ξενοδοχείου, προξενείου και τριών μπαρ-ρέστοραν-ντίσκο. Γιατί, η Μαριούπολη είναι επαρχιακή πόλη, μακριά από το Κίεβο, 550 χιλιάδων κατοίκων, με μεγάλη ατμοσφαιρική ρύπανση εξαιτίας των κολοσσιαίων μεταλλουργικών εργοστασίων που δίνουν δουλειά και κρατάνε την περιοχή ζωντανή.
Οι πρόξενοι αυτοσχεδιάζουν. Εάν συγκινηθούν από τον Ελληνισμό, προσπαθούν. Σ’ αυτή τη σπάνια ομάδα, ανήκει ο Νίκος Μάτσης, που η αστική του κουλτούρα τον διευκόλυνε να ασχοληθεί με τον Ελληνισμό. Οι περισσότεροι, όμως, αγρόν αγοράζουνε. Έχω καταγράψει στο βίντεο σκηνές απείρου κάλους, με ανάξιους διπλωμάτες και πολιτικούς.
Το υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει καμία πολιτική για τον Ελληνισμό. Καμία. Αυτό αφήνει μεγάλα περιθώρια αυτοσχεδιασμού στους προξένους. Με δεδομένη τη δυσαρέσκεια για τη δική τους μοίρα και την αδιαφορία τους για τον Ελληνισμό, διευθετούν τα ζητήματα ανάλογα με τις προκαταλήψεις και τη φαντασία τους. Ένα κωμικοτραγικό, αλλά πολύ αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της «εθνικής πολιτικής»: Ένας πρόξενος μού είπε ότι δίνει βίζες μόνο σε άσχημες γυναίκες γιατί οι όμορφες είναι περιζήτητες νύφες στην Ελλάδα και δεν γυρίζουν πίσω. Ένας άλλος, όμως, μου εξομολογήθηκε ότι δίνει βίζες μόνο στις όμορφες γιατί αν μείνουν στην Ελλάδα, τουλάχιστον θα ομορφήνουν το έθνος!
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η «εθνική πολιτική» όταν δεν υπεισέρχονται και τα πιο «εθνικά χαρακτηριστικά» του χρηματισμού.
Βέβαια, όταν θέτω ερωτήματα στους προξένους, πέρα από βάσιμες δικαιολογίες ότι δεν έχουν αρκετό ή κατάλληλο προσωπικό ούτε σαφείς οδηγίες από το κέντρο, δεν γνωρίζουν τη γλώσσα κ.λπ., επικαλούνται περιορισμούς που θέτει η συμφωνία «Σένγκεν». Όμως, μέσα στα χρόνια, διαπιστώσαμε ότι αυτό χρησιμοποιείται περισσότερο σαν πρόσχημα παρά σαν αξεπέραστο εμπόδιο. Αυτό φαίνεται και από τα στατιστικά στοιχεία, που δείχνουν ότι οι βίζες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες δίνονται με εθνικά κριτήρια.
Μουσακάς ίσον Ελλάδα
Με τον ίδιο τρόπο εφαρμόζεται ο νόμος 2790/2000, με τις υπογραφές 15 υπουργών, που δίνει το δικαίωμα στους ομογενείς να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα ή δελτίο ταυτότητας ομογενούς. Αυτό είναι ένα βιβλίο ανεκδότων από μόνο του!
Στα προξενεία της παρευξείνιας ζώνης, υπηρετούν λίγοι υπάλληλοι από την Ελλάδα, κυρίως αστυνομικοί (με ρουσφέτι διπλομισθίας), χωρίς καμία ειδική παιδεία ή γνώση. Απ’ αυτούς συγκροτείται η επιτροπή που προβλέπει ο νόμος για να γνωματεύσει αν ο αιτών έχει «ελληνική συνείδηση»! Φανταστείτε το σκηνικό: Άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα των αιτούντων και είναι ανιστόρητοι, θέτουν ερωτήσεις σε Ουκρανούς πολίτες ελληνικής καταγωγής για να κρίνουν ποιος είναι Έλληνας και ποιος όχι. Έχουν καταγραφεί από τους ελληνικούς συλλόγους, αλλά κι από μένα, ερωτήσεις που υποβάλλονται στους ομογενείς. Μερικά παραδείγματα:
- Τι χρώμα είχε το άλογο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
- Ποια ομάδα ποδοσφαίρου πήρε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα;
- Πώς φτιάχνεται ο μουσακάς;
Με απαντήσεις σ’ αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα κρίνεται η ελληνικότητα ανθρώπων που η ελληνική ρίζα τους έχει βάθος αιώνων!
Κατά καιρούς, ορισμένα μέλη επιτροπών, που αλλάζουν συνεχώς λόγω μεταθέσεων, αδειών, ασθενειών, άρνησης συμμετοχής κ.λπ., χρησιμοποιούν ερωτήσεις από σκονάκια! Μία ηλικιωμένη Ελληνίδα είπε στον «εξεταστή» που έριχνε ματιές στο σκονάκι του, παιδάκι μου, αφού κι εσύ δεν ξέρεις την απάντηση, γιατί θέλεις να την ξέρω εγώ;
Οι απορριπτικές αποφάσεις είναι λιτές. Ο ομογενής δεν διαθέτει «ελληνική συνείδηση»! Η μέγιστη μορφή αυτο-ρατσισμού! Εθνικισμός, αμορφωσιά και βλακεία πηγαίνουν αντάμα!
Περιττό να σημειώσω, τη συντριβή και την απογοήτευση που προκάλεσε ο τρόπος εφαρμογής αυτού του ευεργετικού νόμου, που οφείλεται στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και τρις (για λίγους μήνες κάθε φορά!) υφυπουργό εξωτερικών, Γρηγόρη Νιώτη.
Γι’ αυτό το τεράστιο σκάνδαλο ντροπής, έχουν κατατεθεί πολλά υπομνήματα, αλλά κανείς δεν συγκινήθηκε.
Με αυτή τη νεοελληνική γραφειοκρατία πρέπει να συμφιλιωθεί ο Έλληνας ομογενής. Να διασυρθεί, να ταλαιπωρηθεί, να σιχαθεί.
Έλληνες της Μαριούπολης
Οι Έλληνες της Μαύρης Θάλασσας πρέπει να αγωνίζονται εσαεί για να αποδείξουν ότι είναι Έλληνες. Κάτι που δεν χρειάστηκε να το κάνουν ποτέ στην Ουκρανία! Για τους Ουκρανούς είναι Έλληνες και αντιμετωπίζονται με σεβασμό, από την πολιτεία, τα ΜΜΕ και την κοινωνία στο σύνολό της. Οι εκλεγμένοι βουλευτές, δήμαρχοι, νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, ελληνικής καταγωγής, ανέρχονται περίπου σε 400! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις εικόνες από τις πρώτες επισκέψεις μου στις ελληνικές κοινότητες. Ήταν τόσες πολλές οι ελληνικές σημαίες στις εκδηλώσεις, τα σχολεία και τα πολιτιστικά τους κέντρα, που ανησύχησα. Ξέροντας για το παρελθόν, φοβήθηκα μία αντίδραση του ουκρανικού εθνικισμού που βρισκόταν σε άνοδο. Οι ντόπιοι με καθησύχαζαν. Μάθαμε να είμαστε όλοι αδέρφια στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, μου έλεγαν. Στην ανατολική Ουκρανία, στο Ντονμπάς, ζουν 120 εθνικές ομάδες, χωρίς προβλήματα. Εντάξει, απαντούσα, αλλά καμία άλλη μειονότητα δεν αυτοπροβάλλεται τόσο έντονα. Μόνο οι Έλληνες κατεβαίνουν στις παρελάσεις στην κεντρική Λεωφόρο Λένιν της Μαριούπολης σαν να παρελαύνουν στην Πανεπιστημίου!
Τελικά, με τα χρόνια, ησύχασα. Οι Έλληνες αποτελούν την πιο δυναμική και πιο οργανωμένη μειονότητα, τρίτη σε μέγεθος στην περιοχή, χωρίς να δημιουργούν αντιπάθειες. Αντιθέτως, αναβαθμίζουν την ποιότητα στην πόλη και τα χωριά. Ο επί πολλά χρόνια δήμαρχος της πόλης, ελληνικής καταγωγής, ψηφίζεται απ’ όλους. Τα ελληνικά μέγαρα είναι κοσμήματα της Μαριούπολης. Το Ιατρικό Κέντρο του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού και το Ιατρικό Κέντρο στο ελληνικό χωριό Στάρι Κριμ που χτίστηκε με πρωτοβουλία του Άγγελου Ασλανίδη. Το πολιτιστικό κέντρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας στην Ελληνική Οδό και το πολιτιστικό κέντρο του Συλλόγου των Ελλήνων της Μαριούπολης στο κέντρο της Πόλης, δωρεά του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου. Το Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών Σπουδών της Μαριούπολης, με πρύτανη τον Έλληνα Κωνσταντίνο Μπαλαμπάνοφ, πρωτεργάτη της ίδρυσης του πανεπιστημίου και αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας. Στην έδρα ελληνικών σπουδών φοιτούν περισσότεροι από 250 φοιτητές, με σαράντα ελληνομαθείς ντόπιους εκπαιδευτικούς. Επίσης, τα ελληνικά διδάσκονται σαν ξένη γλώσσα στις σχολές ιστορίας και διεθνών σχέσεων, νομικής, οικονομικών κ.λπ., με ένα σύνολο ελληνομαθών σπουδαστών που ξεπερνάει τους 700!
Νεοελληνικές αθλιότητες
Εντυπωσιακή είναι και η διδασκαλία της νέας ελληνικής στα σχολεία της πόλης και των χωριών, από ντόπιους αυτοδίδακτους δασκάλους. Δασκάλους που οι αμοιβές τους καταβάλλονταν από φορείς και άτομα από Ελλάδα και Κύπρο. Τα τελευταία χρόνια, το υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε την καταβολή μέρους των αμοιβών που κυμαίνονται από 25 έως 100 ευρώ το μήνα. Δυστυχώς, επειδή η «εθνική αθλιότητα» δεν έχει τέλος, το ελληνικό κράτος, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου (και υπουργού Εξωτερικών ταυτοχρόνως) έκοψε όλα τα κονδύλια προκαλώντας ένα τεράστιο πλήγμα στο σπουδαίο έργο των Ελλήνων!
Η Ομοσπονδία, που στηριζόταν εν μέρει οικονομικά από την Ελλάδα, δεν μπορεί να καταβάλλει μισθούς, να αγοράσει πετρέλαιο για την απαραίτητη θέρμανση, να επιτελέσει το έργο για το οποίο έχει επαινεθεί εμπράκτως από τους δύο προέδρους της δημοκρατίας, τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Κάρολο Παπούλια, που βούρκωσαν στα σχολεία με τις πελώριες τοιχογραφίες του Παρθενώνα, των Αργοναυτών και του Αριστοτέλη και τα χιλιάδες παιδιά που μαθαίνουν ελληνικά και χορεύουν ελληνικούς χορούς. Ήδη μείωσαν τα καλοκαιρινά προγράμματα φιλοξενίας στην Ελλάδα. Απλήρωτοι είναι και οι δάσκαλοι, που άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σχολεία και να αναζητούν δουλειά στα χωράφια και τα εργοστάσια για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Για μια χούφτα ευρώ, που έκοψε το υπουργείο Εξωτερικών.
Ευτυχώς, ευαίσθητοι συμπολίτες μας ενισχύουν οικονομικά την προσπάθεια. Ο δήμαρχος Δημήτρης Φωκιανός και το Δημοτικό Συμβούλιο της Λυκόβρυσης, ο πρόεδρος Δημήτρης Παξινός και το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και άλλοι, ανταποκρίθηκαν στην έκκλησή μου και ενίσχυσαν την Ομοσπονδία και τους δασκάλους, για να αποφευχθεί η Πολιτισμική Γενοκτονία που μεθοδεύεται από την ελληνική κυβέρνηση.
Στην Ουκρανία, Μαριούπολη, Ντονιέτσκ, Οδησσό, Κριμαία, Κίεβο, Λβιβ, Χάρκοβο κ.λπ., συντελείται έργο ανυπολόγιστης αξίας, χωρίς ίχνος εθνικισμού και προγονολατρίας. Σε όλη την Ουκρανία, χιλιάδες Ουκρανοί, Ρώσοι, Εβραίοι και πολίτες άλλων εθνοτήτων μαθαίνουν ελληνικά και χορούς, συμμετέχοντας στο κίνημα αναγέννησης του ελληνικού πολιτισμού.
Έλληνες και φιλέλληνες που πέφτουν αδιάκοπα πάνω σε «τοίχους» νεοελληνικής υποκουλτούρας και αλαζονείας. Με γενική πρόξενο της Ελλάδας στη Μαριούπολη, τη Σοφία Μαλλή, η οποία δήλωσε στον συνεργάτη της «Ελευθεροτυπίας» και του «Δρόμου» Θανάση Αυγερινό, ότι οι Έλληνες είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας!
Αυτή η διπλωμάτισσα εκπροσωπεί την Ελλάδα!
Κύριε Δόλλη, ακούτε;
Στέλιος Ελληνιάδης
