Του Γιώργου Ι. Βοϊκλή
«Μικρός λαός και πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια»
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι»
Ιδιαίτερα επίκαιροι, τούτες τις μέρες, αυτοί οι στίχοι από τα Λιανοτράγουδα του Γιάννη Ρίτσου, καθώς τα ‘φερε έτσι η ιστορική συγκυρία ώστε να βρεθούμε ξανά στην πρώτη γραμμή του μετώπου της νέας αντίστασης, εναντίον νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αυτή τη φορά, που προσπαθεί να κατοχυρώσει την κυριαρχία της πάνω στους λαούς της Ευρώπης – και του κόσμου – επιβάλλοντάς μας μία νέα κατοχή, εφάμιλλη αυτής που προσπάθησε να επιβάλει, με τον πιο βάναυσο τρόπο πριν από επτά δεκαετίες, το Γ’ Ράιχ.
Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι, όπως το 1940 ήμασταν ο πρώτος λαός που αντιστάθηκε νικηφόρα στη φασιστική επίθεση εναντίον της χώρας μας, στέλνοντας στους υποταγμένους λαούς της Ευρώπης το μήνυμα ότι ο φασισμός δεν είναι ανίκητος, είμαστε και σήμερα ο λαός που βρίσκεται πιο κοντά σε μια εκλογική νίκη των δυνάμεων που αντιστέκονται πραγματικά εναντίον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, στέλνοντας, σε εχθρούς και φίλους, το ίδιο μήνυμα που στείλαμε το 1940 από τα βουνά της Αλβανίας.
Μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Μαΐου θα ανοίξει το δρόμο (για τη χώρα μας), για την ανατροπή της κυβέρνησης των εγκάθετων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δε, για την αλλαγή των σημερινών συσχετισμών, με την ενίσχυση των δυνάμεων που αντιστέκονται στις πολιτικές της λιτότητας και της επιστροφής σε ένα νέο μεσαίωνα στους τομείς των (με σκληρούς αγώνες κατακτημένων στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα) εργασιακών και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το κίνητρό μας είναι να «μοιάσουμε στους προγόνους μας», κατακτώντας ξανά τη θέση της κοινωνικής πρωτοπορίας. Δεν σημαίνει, επίσης, ότι ο αγώνας μας είναι αλτρουιστικός «για όλου του κόσμου το ψωμί». Είναι πριν απ’ όλα αγώνας για το δικό μας το ψωμί, για τη δική μας επιβίωση, για την δική μας αξιοπρέπεια. Και το ότι βρισκόμαστε πιο κοντά από τους συμπολίτες μας της Ευρώπης σε μια πρώτη νίκη, οφείλεται στο ότι στη χώρα μας εφαρμόζεται με τον πιο ακραίο, με τον πιο σκληρό και ανάλγητο τρόπο, το πείραμα της υποταγής, της υποδούλωσης των λαών.
Οφείλουμε, λοιπόν, να τους αποδείξουμε ότι το πείραμά τους δεν πέτυχες. Ότι δεν θα παραδοθούμε αμαχητί στην απύθμενη βουλιμία τους. Ότι δεν το καταπίνουμε το κουτόχορτο που μας ταΐζουν τα τσιράκια τους, «οι σρατιές του σκότους» για τις οποίες έγραψε πριν από δύο εβδομάδες στο Περίπτερο Ιδεών ο σύντροφος Στέλιος Ελληνιάδης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, ότι αυτή η εκλογική μάχη, αλλά και η επόμενη, των βουλευτικών εκλογών που δεν θα αργήσει, δεν θα είναι παρά οι πρώτες μάχες, οι μάχες εμπροσθοφυλακών. Πως για να κερδηθεί ο πόλεμος θα χρειαστούν κι άλλες μάχες. Θα χρειαστούν μαζικοί αγώνες – και όχι μόνο συντεχνιακοί – για τη στήριξη των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, πριν και μετά τις εκλογές. Θα χρειαστούν δημιουργικές κοινωνικές παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς, στην παραγωγή, στην οικονομία, στην κοινωνική μέριμνα, στον πολιτισμό, επίσης πριν και μετά τις εκλογές. Μέχρι να εξασφαλίσουμε, σε εμάς και τα παιδιά μας, μια ζωή με αξιοπρέπεια, μέσα στους δύσκολους διεθνείς συσχετισμούς και στο ζοφερό μέλλον που διαγράφεται για τους λαούς όλου του κόσμου.
