Ματωμένη Ελλάδα: Μητσοτακέικα, Παπανδρέικα, Καραμανλέικα

Κι ενώ λέγαμε ότι τουλάχιστον με το τελευταίο καταστροφικό πέρασμα του Καραμανλή τελειώσαμε με δαύτους, έρχεται ο νέος γόνος του Μητσοτακέικου να μας υπενθυμίσει ότι το δικό τους σόι έχει φροντίσει πολύ μακροπρόθεσμα για τη συνέχειά του.

Ακριβώς τη στιγμή που η χώρα έχει γονατίσει καταματωμένη, ύστερα από μισό αιώνα διακυβέρνησής της από τρία τζάκια, και κάτι ενδιάμεσους περαστικούς, το Μητσοτακέικο ξαναχτυπά. Παιδιά του πολιτικού σωλήνα, βγαλμένα και πλασμένα για πολιτική καριέρα, χωρίς καμία κοινωνική συμμετοχή, άχρωμα και άοσμα, σαν διάδοχοι θρόνων που δεν έχουν άλλο προορισμό πάνω στη γη παρά μόνο να φυτευτούν στους οικογενειακούς θώκους που τους εξασφαλίζει ένα κράτος από τη γέννησή του υποτελές και διεφθαρμένο μέχρι τα μεδούλια. Τρεις οικογένειες που ανήγαγαν την οικογενειοκρατία, το ρουσφέτι, την κομματοκρατία και τη διαπλοκή σε επιστήμη, τη μόνη επιστήμη που έχει να επιδείξει αυτή η χώρα, ύστερα από δύο σχεδόν αιώνες εργασίας, θυσιών και μόχθου. Και δεν μιλάει κανένας, δεν αντιδράει, δεν ξεφωνίζει κανένας! Τόσο φυσικό έχει γίνει αυτό! Φυσικό όχι μόνο να διαδέχεσαι τους γονείς σου στην ιδιοκτησία και το επάγγελμά τους, ηθικά και νομικά αποδεκτό σε μια αστική δημοκρατία, αλλά και στη δημόσια σφαίρα που ηθικά και νομικά τουλάχιστον δεν αποτελεί και απαγορεύεται να αποτελεί αμπελοχώραφό σου. Αλλά σε κοινωνίες που έχουν αποδεχτεί τα ανήθικα σαν ηθικά και τα παράνομα σαν νόμιμα, τι αντίδραση να υπάρχει;
Κάθε προσπάθεια να φτιαχτεί αλλιώς η κοινωνία, από φωτισμένους πολίτες, αριστερούς και αστούς, έδωσε σπουδαία δείγματα ήθους και έργου, αλλά πρόσκαιρα, σαν κραυγή αγωνίας, πόνου, αλλά και κρυφής ελπίδας. Κάθε πράξη ή σκέψη για μια καλύτερη κοινωνία, όχι οπωσδήποτε σοσιαλιστική, αλλά τουλάχιστον με πολιτική κουλτούρα που δεν μας εμποδίζει να συνδεόμαστε μ’ αυτούς που αποκαλούμε προγόνους ή δεν μας εξοβελίζει από τις σύγχρονες κοινωνίες που δεν έχουν ευτελίσει τους θεσμούς και τους κανόνες για μία μίνιμουμ πολιτισμένη συνύπαρξη των πολιτών τους, εξολοθρεύτηκε, με αποκλεισμούς, καταστολή, εξαγορά και τηλεόραση. Τα τζάκια, οι μεσάζοντες, οι υποτελείς και όλος ο συρφετός που σωρεύτηκε γύρω τους περιμένοντας μερίδιο, από πλουσιοπάροχο μέχρι ψίχουλα, από την καταλήστευση και καταστροφή του τόπου, οδήγησαν σε ασφυξία κάθε ηθική, ανιδιοτελή, πατριωτική έξαρση. Κατέβαζαν την κοινωνία συνεχώς προς τα κάτω, για να μην έχει αντιστάσεις ούτε κριτήρια αξιοκρατικά. Να ψηφίζει ξανά και ξανά τους βιαστές της και να αρκείται σε μια μικρή αποζημίωση με περαιτέρω ανταλλάγματα.
Σ’ αυτό το επίπεδο χάνει και η Αριστερά τη δύναμή της. Γιατί πολλοί απογοητεύτηκαν ή λύγισαν από ηττοπάθεια και ουκ ολίγοι βολεύτηκαν όπως – όπως στο καθεστώς της οικογενειοκρατίας. Μια ηθικά κλονισμένη Αριστερά, με σκοροφαγωμένα ερείσματα, που αλληλοτρώγεται, πού να βρει το σθένος και το κύρος να φτύσει τα τζάκια και τα κούτσουρά τους!

Σχόλια