Ο θείος μου, Άρης Παπαδοκωστόπουλος, είναι αιχμάλωτος από τους Ισραηλινούς όντας σε ένα από τα δύο Ελληνικά πλοία, το «Ελεύθερη Μεσόγειος», που είχαν σκοπό μαζί με άλλα πλοία να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζα, μεταφέροντας ανθρωπιστικό υλικό στο βασανισμένο παλαιστινιακό λαό. Το πλοίο του θείου μου μετέφερε μεταξύ άλλων οικοδομικά υλικά, αναπηρικά καροτσάκια και ηλεκτρογεννήτριες.
Όλες τις προηγούμενες μέρες – αν και είχαμε αγωνία, γιατί διαβάζαμε για τις προειδοποιήσεις του Ισραήλ- είχαμε επικοινωνία μαζί του και η ηρεμία και αποφασιστικότητα για την επιτυχία της αποστολής από τον ίδιο και τους υπόλοιπους μας γέμιζε κουράγιο.
Την Κυριακή το βράδυ φθάνουν οι πρώτες πληροφορίες ότι Ισραηλινά πλοία κυκλώνουν το στόλο. Ξενυχτώντας μπροστά στους υπολογιστές – γιατί στην τηλεόραση, υπήρχε σιγή ιχθύος- προσπαθούμε να μάθουμε τι συμβαίνει. Στις 6.30 το πρωί, στο κινητό μου έρχεται μήνυμα ότι τα πλοία τα κατέλαβαν. Κι από εκείνη την ώρα άρχισε ο φόβος. Φόβος, θυμός, αγανάκτηση. Φόβος για τον Άρη και για τους υπόλοιπους.
Τελευταία επικοινωνία που είχαμε με τον Άρη, ήταν στις 6 περίπου το πρωί λίγο πριν εισβάλουν στο πλοίο. Μας είπε ότι οι Ισραηλινοί μπαίνουν στο πλοίο με γάντζους, ότι θα τους συλλάβουν και να μην ανησυχούμε πουί πλέον δε θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί του.
Μαθαίνουμε για νεκρούς, πολλούς νεκρούς, οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Σκότωσαν ανθρώπους, ακτιβιστές άοπλους σε διεθνή ύδατα. Δολοφόνοι! Και μετά αγωνία. Οι Έλληνες; Δεν ξέρουμε τίποτα. Καμία πληροφορία . Μόνο ότι το «Ελεύθερη Μεσόγειος» το κατέλαβαν τελευταίο. Και ότι πλέον είναι όλοι κρατούμενοι.
Με τραγική καθυστέρηση, ντροπιαστική καθυστέρηση μαθαίνουμε ότι το Υπουργείο Εξωτερικών καλεί τις οικογένειες των επιβατών να ενημερώνονται σε ένα τηλεφωνικό νούμερο. Πήραμε, αφήσαμε τα στοιχεία του, μας είπαν ότι θα μας ειδοποιήσουν και μετά τίποτα. Καλέσαμε πολλές φορές από τότε, αλλά καμία πληροφόρηση. Δεν γνώριζαν τίποτα. Τους ξαναπήραμε απαιτώντας ενημέρωση. Τίποτα. Μετά τις δύο το μεσημέρι της Δευτέρας, πήραμε τηλέφωνο στην ελληνική πρεσβεία στο Ισραήλ. Δεν ξέρουν τίποτα! Και το χειρότερο μας το λένε μετά. Μας ενημερώνουν ότι μέχρι εκείνη την ώρα το ελληνικό υπουργείο δεν έχει δώσει εντολή στην πρεσβεία να στείλει τους εκεί πρεσβευτές να μάθουν για τους ανθρώπους μας. Εμπαιγμός. Η ελληνική κυβέρνηση συμβάλει στο έγκλημα των ισραηλινών.
Από την άλλη μεριά οι Ισραηλινοί με θράσος και κυνισμό ανακοινώνουν ότι στα πλοία υπήρχαν όπλα, ότι οι ακτιβιστές επιτέθηκαν με μαχαίρια. Αισχρά ψέματα για να συγκαλύψουν μια προαποφασισμένη δολοφονία!
Μέχρι αυτή την ώρα που γράφω τα παραπάνω δεν γνωρίζουμε τι έχει γίνει . Αν όλοι είναι καλά, τραυματισμένοι, χτυπημένοι, που βρίσκονται, πότε και αν θα τους απελάσουν.
Από όλα αυτά, ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσουν πίσω όλοι τους, πονώντας για τους ανθρώπους που χάθηκαν, νοιώθοντας τεράστιο θυμό και αδικία για την κτηνωδία που πραγματοποιείται, θέλω να κρατήσω μόνο τα λόγια μιας από τις κόρες του θείου μου που είπε σε ανύποπτη στιγμή. Ότι όσο και αν φοβάται για τον μπαμπά της, νοιώθει περηφάνια για όλους όσους βρίσκονταν σε αυτά τα πλοία κι ότι αν λέμε ότι δεν υπάρχουν ανιδιοτελείς σκοποί, αυτή η κίνηση περίτρανα αποδεικνύει ότι υπάρχουν.
Αθήνα, Τρίτη 1/6/2010, ώρα 1π.μ.
Υ.Γ.: Αυτή τη στιγμή ακριβώς μάθαμε ότι την Τρίτη 1/6 το πρωί στις 7π.μ. θα φύγει αεροπλάνο από το Ισραήλ με όσους απελαύνονται. Μέσα σε αυτό θα είναι κι ο Άρης!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη…
