Του Μάκη Καβουριάρη. Τελικά, ο Άκης Τσοχατζόπουλος πήγε φυλακή όχι επειδή πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα, την περίοδο που ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας, αλλά επειδή με αυτά τα λεφτά αυτός, και οι συν αυτόν, ζούσανε μέσα στην χλιδή και αγοράζανε ό,τι τους γυάλιζε, ανάμεσά τους και το κτίριο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το οποίο ο άνθρωπος, μέσα στην φούρια να μετράει και να ξαναμετράει τα δωράκια που πήρε, ξέχασε να το δηλώσει!
Προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και σε ένα λαό που υποφέρει. Δεν πήγε, δηλαδή, φυλακή για τα χρήματα που με πλάγιους τρόπους και μέσα από απίθανες διαδρομές offshore εταιριών ιδιοποιήθηκε, αλλά για την μεταφορά τους και το ξέπλυμά τους στην Ελλάδα. Όταν, δηλαδή, εισπράττεις βρόμικο χρήμα και προστατεύεσαι από τον νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών το αδίκημα παραγράφεται με τη διέλευση δύο βουλευτικών περιόδων. Αντίθετα, όταν αυτά τα χρήματα τα φέρεις στην Ελλάδα διώκεσαι για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και σε παραπέμπουν στα τακτικά δικαστήρια, όπως όλο τον κόσμο. Και καλά κάνουν. Το βασικό, όμως, αδίκημα της δωροδοκίας μένει ατιμώρητο.
Αν ο Τσοχατζόπουλος κρατούσε τα χρήματα από τις μίζες σε τράπεζες του εξωτερικού, πέρα από την ρετσινιά του λαμογιού, δεν θα είχε άλλους λόγους ανησυχίας. Σιγά που θα προχωρούσαν σε λίστες και άνοιγμα λογαριασμών. Το πολύ-πολύ θα αμαύρωνε την πολιτική του καριέρα, η οποία ούτως ή άλλως είχε δεχτεί πλήγμα με την αποτυχία του να γίνει πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 1996, και να εκλεγεί βουλευτής το 2007. Και θα μπορούσε να συνεχίσει την υπόλοιπη ζωή του σε όλα τα Four Seasons του κόσμου.
Η περίπτωσή του αποκαλύπτει το βαθμό αλαζονείας και απληστίας στον οποίο έφτασε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου της χώρας, μαζί με τους παρά την εξουσία κοιμώμενους και παρακοιμώμενους. Το πρόβλημα πέρα από πολιτικό και ποινικό είναι και ηθικό. Ο Τσοχατζόπουλος μπορεί να βρέθηκε στο απυρόβλητο με βάση το άρθρο 86 του Συντάγματος και το νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά διέπραξε πλείστα όσα αμαρτήματα από τα 7Θανάσιμα Αμαρτήματα του Πάπα Γρηγορίου του 1ου, όπως τα προσδιόρισε στην Magna Moralia, τον 6ο αιώνα. Και κυρίως τα αμαρτήματα της superbia, (της αλαζονείας) και της avaritia, (της απληστίας). Στενός συνεργάτης του Αντρέα Παπανδρέου, με μεγάλη επιρροή στο κόμμα, βουλευτής από το 1981 μέχρι το 2007, υπουργός σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αναπληρωτής πρωθυπουργός την περίοδο της αδυναμίας του Παπανδρέου να ασκήσει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, πίστεψε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τον κλονίσει. Ο δαίμονας Αζαζέλ μπήκε μέσα του και μαζί ο Μαμμωνάς, η απληστία. Και η απληστία δεν έχει όρια.
Και έτσι ο ελληνικός λαός οδηγήθηκε στην οργή, την ira, θανάσιμο και αυτό αμάρτημα, κατά τον Γρηγόριο, από το οποίο μπορούμε να σωθούμε μόνο με την σύνδεση της ηθικής με την πολιτική. Όταν η τελευταία αποκτήσει εκείνες τις αξίες που συνδέουν το άτομο με την κοινότητα, που αναδεικνύουν την σημασία του δημοσίου συμφέροντος και βάζουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Μάλλον πολλά ζητάω από την κοινωνία στην οπoία μας έχουν οδηγήσει.
* Ο Μάκης Καβουριάρης είναι πανεπιστημιακός
