Της Ιωάννας Κλεφτογιάννη. Στο φόντο του τραγέλαφου με το στικάκι της Λαγκάρντ και της βίας των επιχειρήσεων καταστολής (με αιχμή του δόρατος αυτές των καταλήψεων), μαίνεται ένα πρωτοφανές παρασκήνιο για τη διαδοχή στους δυο κορυφαίους πολιτιστικούς θεσμούς της χώρας: στο Ελληνικό Φεστιβάλ και στο Εθνικό Θέατρο.
Ο επί του πολιτισμού αναπληρωτής υπουργός κ. Τζαβάρας παρακολουθεί από το περιθώριο τις εξελίξεις σε ρόλο κομπάρσου, παρότι δηλώνει με έμφαση: «δεν είμαι υπό την ομηρία κανενός».
Είναι εντυπωσιακοί οι μηχανισμοί αλλοτρίωσης της εξουσίας και η μεταμφιεσμένη συμπεριφορά των εκπροσώπων της. Η Δημοκρατική Αριστερά από τη στιγμή που έκανε το «μεγάλο βήμα» λειτουργεί ως ένα σώμα πλέον στο παιχνίδι των εκβιασμών και των ανταλλαγμάτων που έχει στηθεί και στο χώρο του Πολιτισμού από τους εξπέρ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Κόβει το ΠΑΣΟΚ ράβει η ΔΗΜΑΡ, κάνοντας εν ψυχρώ μοιρασιές προσώπων και θεσμών. Η Ν.Δ. μοιάζει να μη μετέχει ενεργά στις πολιτιστικές διαδικασίες, καθώς τα ανταλλάγματα που εισπράττει σε πολιτικό επίπεδο πυκνώνουν και ενδυναμώνουν την κυριαρχική της ισχύ.
Το Ελληνικό Φεστιβάλ βρίσκεται (εκτός και εάν έως ότου τυπωθούν αυτές οι λέξεις έχει γίνει κάποια ανακοίνωση) σε απόλυτη εκκρεμότητα. Ο προγραμματισμός θα έπρεπε να έχει κλείσει στο μεγαλύτερο μέρος του, όσον αφορά στο διεθνές κομμάτι τουλάχιστον, αλλά και στις εγχώριες μεγάλες παραγωγές – εάν θεωρήσουμε βεβαίως δεδομένο ότι θα πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι. Όμως, ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα ανανεωθεί η θητεία του Γιώργου Λούκου, ο οποίος παρασκηνιακά έχει εξασφαλίσει την παραμονή του όχι λόγω ικανοτήτων ή έργου που παρήγαγε στην παρελθούσα θητεία του, αλλά λόγω αντίδρασης και πολλαπλών πιέσεων. Το κεφάλι του κινδύνευσε από δημοσιογραφική γκάφα ατόμου που πατρονάρει την ανανέωση της θητείας του μέσω της ΔΗΜΑΡ.
Η είδηση ότι ο κ. Δ. Τζαβάρας ετοιμάζεται να θεσπίσει νέο διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος, σε συνεννόηση με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ως αντιπερισπασμό στα… μεταμοντέρνα ανοίγματα των Επιδαυρίων, εμπίπτει μάλλον στη σφαίρα του ανεκδότου. Απλώς ο κ. Τζαβάρας επειδή καταργεί ένα θεσμό (ΕΚΕΒΙ) θέλει να ισορροπήσει το κενό εμφανιζόμενος ως θεσπιστής ενός νέου! Παραλογισμός. Αν τα Επιδαύρια δεν ικανοποιούν στην παρούσα μορφή τους, αν χρειάζονται τόνωση, διεύρυνση ή βελτίωση, αυτά δεν μπορούν να γίνουν σε εποχές κρίσης και ισχνών προϋπολογισμών.
Στο μέτωπο του Εθνικού Θεάτρου το σκηνικό είναι περισσότερο κατακερματισμένο και δαιδαλώδες, με διεκδικήσεις ατόμων που στερούνται βασικών προσόντων. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Γιάννης Χουβαρδάς, του οποίου η θητεία λήγει τον Μάιο, δεν δίνει ένα σαφές μήνυμα για τις προθέσεις του. Αντιφάσκοντας, τη μια δηλώνει πως θέλει να παραμείνει υπό όρους, την άλλη ότι θέλει να μείνει μόνο για ένα χρόνο -όσο η Οδύσσεια του Ρόμπερτ Γουίλσον θα πραγματοποιεί τη διεθνή περιοδεία της, γιατί, όπως ισχυρίζεται, χωρίς αυτόν δεν θα τα καταφέρει να διεξαχθεί κανονικά!
Κι εδώ ενεργούν στο παρασκήνιο οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις. Ακούστηκε ότι ο Φ. Κουβέλης υποστηρίζει τον Γιάννη Μπέζο, στηρίζει όμως και τον Στάθη Λιβαθινό. Τελικά τα πράγματα δείχνουν πως με το πατρονάρισμα των ίδιων δημοσιογράφων που εδώ και χρόνια θέλουν να ελέγχουν την πολιτιστική πολιτική, ο Κουβέλης και η «έμπειρη παρέα του» στο χώρο επεξεργάζονται και προωθούν το σενάριο της ανανέωσης της θητείας του Χουβαρδά. Το ΠΑΣΟΚ -υποτίθεται- εμφανίζει ως «υποψήφιο» μνηστήρα τον Γιάννη Βούρο, ενώ ως εκλεκτός του Κώστα Τζαβάρα και του πρωθυπουργού φέρεται ο επίσης φιλόδοξος νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).
Ο Τζαβάρας επιμένει ότι «εγώ θα επιλέξω το πρόσωπο», που σημαίνει ότι αν καταφέρει να μπει σφήνα στην τρικομματική ενδέχεται να δούμε τον κ. Χατζάκη να κατηφορίζει στην Αθήνα.
Οι δυνάμεις που ενεργούν για τον έλεγχο των δυο θεσμών και ο τρόπος που ενορχηστρώνουν τις μεθοδεύσεις τους είναι απλή μικρογραφία του τι συμβαίνει στη δυσώδη πολιτική σκηνή μας.
