«Θαρρώ πως ήτανε Κυριακή, δεν καλοθυμάμαι κιόλας, αλλά κείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα έξω από κείνο το μεγάλο χτίριο της εφημερίδας που τηνε λένε El Universal και ήτανε ακριβώς 6.00 μ.μ. η ώρα Φοξ, που πάει να πει 19.00 η ώρα του νοτιοανατολικού μετώπου μάχης.
Το θυμάμαι καλά γιατί, πάνω που πέρναγα απέναντι, ακούστηκε η μουσική του μεξικάνικου Εθνικού Ύμνου κι εγώ στάθηκα προσοχή, που πάει να πει ντούρος και καμαρωτός και φέρνοντας το αριστερό χέρι μου ψηλά, πλάι στο κεφάλι μου, γιατί έτσι χαιρετάμε εμείς οι Ζαπατίστας όταν ακούμε τον ύμνο ή βλέπουμε τη σημαία της χώρας μας που τη λένε Μεξικό.
Στεκόμουνα, λοιπόν, εγώ προσοχή, μοναχούλης μου στο δρόμο, γιατί δεν πέρναγε κανένας άλλος από κει κείνη την ώρα και μονάχα τα μάτια μου κουνούσα, κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά για να δω από πού ερχότανε η μουσική του ύμνου που λέει “Μεξικάνοι στην κραυγή του πολέμου…”, αλλά δεν μπόραγα να το βρω».
Υποδιοικητής Μάρκος
(Απόσπασμα από το βιβλίο Ανήσυχοι νεκροί, που έγραψαν ο υποδιοικητής Μάρκος και ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ – Εκδόσεις Άγρα και Κέδρος).
Για την αντιγραφή: Γιώργος Τοζίδης
ΥΓ. Αφιερωμένο εξαιρετικά: «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά… υποκρισία»!
