Καραντίνα διαρκείας; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όμως, πολλές οι παρακαταθήκες. Για παράδειγμα, η μέθοδος «ανοίγω/κλείνω», αλλιώς και «ακορντεόν». Για κάθε σχολή που θα παραπαίει από την υποχρηματοδότηση, ένα ιδιωτικό κολλέγιο θα ξεφυτρώνει. Αλλά και περιορισμοί και κόφτες κάθε είδους. Κάποτε η «βάση του δέκα», τώρα «αποφασίζουν οι σχολές» μαζί βέβαια με την «Τράπεζα Θεμάτων».
Αξιοκρατία παντού και ατομική ευθύνη. Εσύ –και μόνο εσύ– φταις που καθυστερείς τις σπουδές σου, κατά το εσύ φταις που δεν αντέχεις την καραντίνα.
Και εννοείται πειθάρχηση και τιμωρίες. Μέχρι και για την ηχορύπανση προβλέπεται πειθαρχικό στα πανεπιστήμια. Ε βέβαια, έναν τυχαίο φοιτητή να ρωτήσεις, αυτό θα σου αναφέρει ως πρόβλημα. Έλεγχος στα πάντα. Το υπουργείο που θέλει να αξιολογεί σχολικές μονάδες και εκπαιδευτικούς είναι το ίδιο που ζητά τώρα βαθμολογίες για μαθητές που έκαναν μάθημα με κινητό και κουβερτούλα στον καναπέ. Παιδαγωγική, όχι αστεία. Και μπάτσοι μέσα στις σχολές. «Μα βέβαια, χωρίς όπλο».
Ουφ. Έχει ο Θεός. Μέχρι τότε τίποτα βέβαια απ’ όλα αυτά δεν συγκρίνεται με την κλασσική και δοκιμασμένη συνταγή. Ξύλο. Πολύ ξύλο. Πάντα ξύλο. Κι αυτό δε γίνεται εξ αποστάσεως. Κατά μία έννοια ευτυχώς. Για το καλό μας.
