Τα καταγεγραμμένα κρούσματα στην Ελλάδα ξεπέρασαν τις 100 χιλιάδες, εκ των οποίων 90 χιλιάδες είναι ενεργά σήμερα. Πάνω από 2.000 είναι πλέον οι νεκροί, και περισσότεροι από 600 συμπολίτες μας νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση στις «μπουκωμένες» πια ΜΕΘ. Φταίει το κακό το ριζικό μας; Η ανευθυνότητά μας; Αυτό το μήνυμα θέλουν να μας καρφώσουν στο κεφάλι οι πραγματικοί ένοχοι, δηλαδή η κυβέρνηση, και τα εξυπηρετικότατα ΜΜΕ – «μπουκωμένα» κι αυτά, όχι με ασθενείς βέβαια, αλλά με τα εκατομμύρια των κυβερνητικών ενισχύσεων. Κατά τα άλλα, λεφτά δεν υπάρχουν για να υποστηριχθεί ένα πραγματικό σχέδιο καταπολέμησης της πανδημίας και παράλληλης στήριξης της μεγάλης πλειοψηφίας που στενάζει από τα αναποτελεσματικά και αντιφατικά (ημι)μέτρα της κυβέρνησης. Λεφτά υπάρχουν μόνο για τα «υπεύθυνα» (διάβαζε: φιλικά προς τις ελίτ) ΜΜΕ, για την κάθε Aegean, για τους κλινικάρχες (που πληρώνονται διπλά νοσήλια για τις ΜΕΘ, τώρα και για την απλή νοσηλεία περιστατικών Covid-19, ακόμη και για κλίνες που μένουν κενές) κ.ο.κ.
Οι υπόλοιποι, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, να κάτσει στο σπίτι της και να αναμένει στο ακουστικό της μια απάντηση που μάλλον δεν θα έρθει ποτέ. Εν ανάγκη ας πεθάνει εκεί, ήσυχα, ακολουθώντας τις οδηγίες του ΕΟΠΥ, χωρίς δηλαδή να ενοχλεί τους από πάνω με παράλογες απαιτήσεις περίθαλψης και επιβίωσης. Και οι γιατροί, νοσηλευτές και λοιποί πάλαι ποτέ ήρωες, να το βουλώσουν. Τους χειροκροτήσαμε μία φορά, τους χειροκροτήσαμε δύο, φτάνει! Τι άλλο θέλουν; Ας κάνουν τους τροχονόμους: από εδώ για τη ζωή, από εκεί για το θάνατο. Γι’ αυτό πληρώνονται στο κάτω-κάτω, όχι για να κάνουν κριτική. Ας ενημερώνονται πάντως και για πιθανές πρωτοποριακές θεραπείες, διότι μπορεί να χρειαστεί νοσηλεία και κάποιος σπουδαίος. Να ξέρουν πώς να τον σώσουν, να μπορούν να του προσφέρουν τη VIP θεραπεία που γιάτρεψε πλανητάρχες, πρωθυπουργούς, μπίζνεσμεν, πνευματικούς ταγούς και γενικά αυτούς τους λίγους εκλεκτούς χωρίς τους οποίους η γη θα σταματούσε να γυρίζει.
Στόχος των (ημι)μέτρων η πολιτική και οικονομική διασφάλιση των από πάνω
Αυτή είναι η λογική που διαπερνά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, και βοά όταν κάποια μέλη της δεν αντέχουν την επιβεβλημένη υποκρισία και ξεσπαθώνουν ζητώντας και τα ρέστα. Η επίσημη γραμμή πάντως δεν είναι αυτή του κάθε άκομψου κυρίου Γεωργιάδη. Αν και όταν σφίγγουν τα πράγματα μπορεί και ο πιο «σεμνός» κυβερνητικός να βρίσει τη νεολαία. Κατά τα άλλα, το αφήγημα (copy-paste από το εξωτερικό, όπως και τα μέτρα της συμφοράς) είναι «θα πεθάνουν όσοι θα πεθάνουν –με δικό τους φταίξιμο– αλλά ας λειτουργήσει η οικονομία –δηλαδή τα κέρδη των ολίγων– κι έρχεται και το εμβόλιο που θα σώσει όσους σώσει, και θα κάνει και χρυσοπληρωμένες ενέσεις στα χρηματιστηριακά χαρτοφυλάκια». Αυτά μισολέγονται ή υπονοούνται, αλλά εφαρμόζονται. Έτσι εξηγούνται οι «αντιφάσεις», που για να παρατεθούν θα μας χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων. Δεν είναι αναπόφευκτες «αντιφάσεις», αλλά το εύλογο αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης καραντίνας που ο βασικός λόγος επιβολής της είναι η πολιτική διάσωση των ενόχων και η διασφάλιση της ευμάρειας των ελίτ. Αυτό δεν είναι λοκντάουν, είναι ο φερετζές των φταιχτών για το θανατικό και για την ταυτόχρονη οικονομική και ψυχική εξόντωση του λαού μας.
Αυτό δεν είναι λοκντάουν, είναι ο φερετζές των φταιχτών για το θανατικό και για την ταυτόχρονη οικονομική και ψυχική εξόντωση του λαού μας
«Κι εσείς τι προτείνετε;». Αφοπλιστική ερώτηση. Λες και ενδιαφέρονται για την απάντηση… Διότι η απάντηση υπάρχει, βασικές πτυχές της έχουν καταγραφεί και στις σελίδες του Δρόμου. Αλλά η πάγια ανταπάντηση είναι «αυτά δεν γίνονται». Τι γίνεται; Μόνο ό,τι ευνοεί τις ελίτ. Για παράδειγμα να ανοίξουν τα μεγάλα καταστήματα, «να νιώσουμε και λίγο γιορτές επιτέλους». Δηλαδή να αυξήσουν κι άλλο τον τζίρο τους, και να συνωστιστούμε, για να ξαναρχίσει ο φαύλος κύκλος (αλλά όχι, μέχρι τότε θα είμαστε έτοιμοι, θα έχει έρθει το εμβόλιο και θα σωθούμε στον τρίτο γύρο – μάλλον όσο ήμασταν έτοιμοι, κατά Μητσοτάκη, και για τον δεύτερο). Τα μικρά μαγαζιά, της γειτονιάς, που αποτελούν πολύ πιο ελεγχόμενους χώρους, γιατί έκλεισαν; Επειδή αυτά πρέπει να κλείσουν έτσι κι αλλιώς, διά παντός. Αν κλείσουν μια ώρα αρχύτερα λόγω λοκντάουν, ακόμη καλύτερα. Αυτό εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο αναδιάρθρωσης, που δεν είναι ελληνικό βέβαια. Σε αυτό το επίπεδο, όπως και στα εργασιακά κ.λπ., οι ελίτ –μετά το πρώτο ξάφνιασμα– κατάλαβαν την πανδημία ως ευλογία. Και την ενέταξαν μια χαρά στα «μέτρα» τους.
Αυτά που «δεν γίνονται» κι αυτά που γίνονται
Κάπως έτσι βαδίζουμε στο «δημιουργικό χάος» που γεννούν οι διαχειριστικές ανάγκες των κυβερνώντων. Είμαστε σε λοκντάουν πολιτικής διάσωσης με αντιφατικά ημίμετρα, θα περάσουμε από χριστουγεννιάτικο άνοιγμα (πάλι με αντιφατικά ημίμετρα, και πάλι πολιτικής διάσωσης, αλλά και ενίσχυσης των ξένων ολιγοπωλίων που θέλουν να καταβροχθίσουν ολόκληρη πια την πιάτσα) και μετά έχει ο Θεός. Ή η Pfizer, εξαρτάται από τη σκοπιά του καθενός. Γι’ αυτό έχει πάει περίπατο το «κατά περίπτωση» υπέρ του οριζόντιου – ή σωστότερα ισοπεδωτικού. Με τα σχολεία τι θα γίνει; Θα ανοίξουν, θα ανοίξουν λίγο, θα μείνουν κλειστά; Ακόμη το σκέφτονται, αλλά το καθοδηγητικό κριτήριο το έχουν ήδη: να διαλυθεί η δημόσια παιδεία, να απαξιωθεί πλήρως. Όσοι μπορούν, ας στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά που κουτσά-στραβά κάπως θα λειτουργούν. Οι υπόλοιποι ας βρίζουν εν ανάγκη τους εκπαιδευτικούς που δεν μαθαίνουν τα παιδιά τους γράμματα μέσω smartphone και τους τρώνε τζάμπα τα γιγαμπάιτ.
Να προσλάβουμε εκπαιδευτικούς, να βρούμε αίθουσες, να κάνουμε τακτικές απολυμάνσεις, να αραιώσουμε τα τμήματα, να βρούμε τέλος πάντων τρόπους για να λειτουργήσουν με ασφάλεια τα σχολεία; «Αυτά δεν γίνονται». Όπως δεν γίνεται και να αυξήσουμε τις ΜΕΘ και να ενισχύσουμε γενικά τη δημόσια περίθαλψη, ώστε να μην καταλήξουν τροχονόμοι οι νοσοκομειακοί. Όπως δεν γίνεται και να μην στοιβάζονται οι πληβείοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ή μάλλον, όχι «δεν γίνεται»: δεν χρειάζεται. Ό,τι κρίνεται αναγκαίο για τους από πάνω, γίνεται. Τα υπόλοιπα, απλώς δεν χρειάζεται να γίνουν. Θα βρεθούν άλλωστε και οι «επιστήμονες» που θα το δικαιολογήσουν. Το κόστος είναι μερικές χιλιάδες νεκροί; Θεωρείται διαχειρίσιμο. Δεν είναι βλάκας ο κύριος Γεωργιάδης που πανηγυρίζει ότι «στο Βέλγιο πεθαίνουν πολλαπλάσιοι». Διότι αυτό που σκέφτεται από μέσα του είναι: πεθαίνουν πολλαπλάσιοι, και το σύστημα που τους σκοτώνει το πολύ-πολύ ταρακουνιέται λίγο. Αλλά δεν απειλείται. Άρα κι εδώ μπορούμε να συνεχίσουμε απτόητοι στην ίδια ρότα, κι ακόμη «καλύτερα». Έτσι σκέφτεται ο κύριος Γεωργιάδης κι όλο το πολιτικο-επιχειρηματικό σινάφι.
***
Θα μπορέσουμε να διαψεύσουμε τις προσδοκίες των ελίτ; Θα καταφέρουμε να ανακόψουμε το θανατικό και συνάμα να ανατρέψουμε τα άθλια σχέδιά τους για τη μετατροπή (και) της πανδημίας σε όπλο τους; Είναι δύσκολο, αλλά αναγκαίο. Πρέπει να βρούμε τον σωστό συνδυασμό. Από τη μια να παλέψουμε όσο πιο συλλογικά και πρακτικά γίνεται, ο καθένας από το πόστο του, στη σημερινή, δεδομένη συγκυρία, για να φρενάρουμε την πανδημία – καταπολεμώντας τόσο τον ανορθολογισμό που καλλιεργεί σε πολλούς συνανθρώπους μας η ίδια η διαχείρισή της από τους από πάνω, όσο και την αίσθηση ότι μια γενικόλογη καταγγελία είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε. Από την άλλη, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι το σχέδιο των ελίτ πρέπει να αμφισβητηθεί στο σύνολό του. Η ενοχή τους βγάζει μάτι, σε όλα τα επίπεδα: από το πώς γεννιούνται οι πανδημίες (οι επιστήμονες έχουν εξηγήσει επαρκώς πώς αυτές συνδέονται άμεσα με τον βιασμό της φύσης και με την εξαθλίωση των πολλών), έως το πώς διαχειρίζονται οι ελίτ τις πληγές που οι ίδιες ανοίγουν. Η εμπειρία μας είναι πια, δυστυχώς, παραπάνω από αρκετή για να μας παρακινήσει να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν άνοιξε τα νοσοκομεία
Φτάνει πια με την μικροπολιτική! Ποιος έκλεισε νοσοκομεία; Οι συγκυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ. Ποιος δεν τα ξανάνοιξε; Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιος νομοθέτησε την υποχρεωτική διάθεση του 10% των κλινών των δημόσιων νοσοκομείων σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες; Οι πρώτοι. Ποιος διατήρησε τη διάταξη; Οι δεύτεροι. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, κι εμείς βράζουμε μέσα του. Χωρίς το Νοσοκομείο Λοιμωδών Αττικής. Χωρίς το Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων. Χωρίς την Πολυκλινική Αθηνών. Χωρίς το Ινστιτούτο Νοσημάτων Θώρακος. Χωρίς το Αμαλία Φλέμιγκ. Χωρίς το Λοιμωδών Θεσσαλονίκης. Χωρίς την Παναγιά Θεσσαλονίκης. Χωρίς… χωρίς… Ε, ας το βουλώσουν επιτέλους όλοι τους!
