Πιστεύω πως το Όνειρο και η Ελπίδα, όταν τα βιάζεις, τα ευτελίζεις και τα εμπορεύεσαι, σε εκδικούνται χωρίς έλεος και περιστροφές.
Σε αποκαλύπτουν στο λαό, στη συλλογική κοινωνική συνείδηση.
Εκθέτουν τη γύμνια και τη μικρότητά σου σε δημόσια θέα, σου αφαιρούν το δικαίωμα επίκλησης αυταπατών και καλών προθέσεων.
Σε τοποθετούν από τη θέση του ηγέτη που προσδοκούσες, στη θέση του διαχειριστή που κατέκτησες.
Τα γεγονότα και οι πολιτικές εξελίξεις, γνωστά.
Γνωστές οι αιτίες και οι αίτιοι.
Πιστεύω πως το 3ο Μνημόνιο, η νέα αντιλαϊκή λαίλαπα οικονομικών μέτρων και η παραπέρα ραγδαία φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, δεν είναι το χειρότερο που μας έφερε η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση».
Η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου ζημιά, είναι η πλήρης κατεδάφιση της λαϊκής ελπίδας στο όνειρο πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, η «αριστερή» διάψευση πως ο Σοσιαλισμός είναι η νιότη του κόσμου, η κατεδάφιση της λαϊκής πεποίθησης πως η Αριστερά «δεν είναι σαν τους άλλους».
Ζούμε μια σοβαρή ταξική ήττα που γυρνά την κοινωνία και το κίνημα πολλά χρόνια πίσω.
Μια ταξική προδοσία.
Χρόνια τώρα, τούτη η στήλη προσπάθησε να υπερασπιστεί την «Ελπίδα και το Όνειρο» με όσες δυνάμεις και δυνατότητες διέθετε.
Με επάρκεια ή όχι, εσείς θα το πείτε.
Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν αποκαλυφθεί και σίγουρα πολλά περισσότερα θα μάθουμε στο μέλλον.
Θεωρώ πως το να συνεχίσει η στήλη με αναλύσεις, αναφορές και σατιρικούς σχολιασμούς, όπως συχνά επιχειρούσε, είναι σ’ αυτή τη συγκυρία, πολιτικά ατελέσφορο και δεν πιστεύω πως θα προσθέσει κάτι στην εφημερίδα μας.
Υπάρχει όμως και κάτι προσωπικό.
Αισθάνομαι την ανάγκη για ένα «διάλειμμα» μεγαλύτερο από 5 λεπτά.
Την ανάγκη να καταλάβω, να ανασυνταχθώ, να προσδιορίσω τις νέες μου επιλογές.
Να ξεπεράσω τη θλίψη και την αηδία που νιώθω, να ξαναζωντανέψω την πίστη μου σε όλα όσα επί χρόνια τώρα παλεύω, να κατανοήσω μεταλλάξεις φίλων και συντρόφων.
Όλοι θεωρούμε πως έχουμε να πούμε σημαντικά τούτες τις στιγμές.
Ίσως και να έχουμε.
Όμως νιώθω πως το πιο χρήσιμο που μπορώ, εγώ τουλάχιστον, να κάνω τούτην την ώρα, είναι να σωπάσω και να προσπαθήσω να βρω απάντηση στο ερώτημα:
Και τώρα τι;
Σας χαιρετώ, λοιπόν, προς το παρόν αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, αναγνώστες της στήλης και σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη συντροφιά σας στα «διαλείμματά» μου.
Ευχαριστώ τους καλούς συντρόφους του Δρόμου για το φιλόξενο χώρο που τόσα χρόνια μου διέθεσαν, την ειλικρινή εκτίμηση που μου έδειξαν και τη φιλία που μου χάρισαν.
Είμαι σίγουρος πως τούτο το «διάλειμμα», δεν θα επιτρέψουμε να κρατήσει για πολύ.
Γεια.
Και μια απάντηση-προτροπή
Αγαπημένε Σωκράτη,
Χιλιάδες άνθρωποι νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με σένα. Ήταν ένα στυφό καλοκαίρι που μας ακύρωσε ελπίδες και όνειρα. Το ξέρω και το ξέρεις (άλλωστε, έχεις μεγάλη πείρα) πως κλείνει ένας κύκλος και δεν μπορεί τα «πράγματα» να μείνουν όπως ήταν ακόμα και σε παρέες, φιλίες, συλλογικότητες. Ταρακουνιόμαστε όλοι και ο ψυχικός ταραγμός είναι μεγάλος. Επομένως, απόλυτα σεβαστή η απόφασή σου.
Με μεγάλη αγάπη και εκτίμηση να σου πως δυο λόγια από καρδιάς. Είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος, ευαίσθητος που έχεις δει και καταλάβει πολλά και είσαι μια πέννα που κοσμεί την εφημερίδα μας (θυμάσαι πώς την ξεκινήσαμε και τι συζητήσεις είχαμε;) και σε βεβαιώ πως η στήλη σου είχε πολλούς αναγνώστες, που -χωρίς να σε ξέρουν- γίνηκαν φίλοι σου και τους κρατούσες συντροφιά όχι σε εύκολες συνθήκες. Ίσως τώρα να σε χρειάζονται πιο πολύ, να τους λείπεις περισσότερο από ένα καλοκαιρινό διάλειμμα. Αν μπορούσες να μιλήσεις μαζί τους σίγουρα θα σου ζήταγαν να συνεχίσεις να γράφεις και να επικοινωνείς μαζί τους.
Τέλος, κάτι προσωπικό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τώρα νιώθω μια μεγαλύτερη ανάγκη να συμπορευτούμε και να κάνουμε κι άλλα πράγματα με την εφημερίδα που κι αυτή θα μπει σε ένα νέο κύκλο της πορείας της. Όπως και να ’χει, νιώθω πιο πλούσιος άνθρωπος που συμπορευτήκαμε και συνεργαστήκαμε, που κάτι πιο βαθύ μας συνδέει.
Το «αγώγι» πρέπει να συνεχιστεί, θα βρούμε τον τρόπο.
Ρούντι Ρινάλντι
