Το κράτος δεν χάλασε∙ έτσι ήταν πάντα. Δεν υπήρξε ποτέ με το μέρος του λαού. Στην αστική δημοκρατία ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει, αλλά να ελέγχει. Δεν υπηρετεί τη Δικαιοσύνη, αλλά τη σταθερότητα των προνομιούχων. Είναι η θεσμοθετημένη ασυδοσία των λίγων εις βάρος των πολλών. Μια τεράστια βιτρίνα με σημαίες, στολές και σταυρούς, που πίσω της κρύβεται η πιο κοινότυπη βαρβαρότητα: η διατήρηση της εξουσίας, πάση θυσία.
Το γκλομπ είναι το επιχείρημα του κράτους και η σιωπή, η απάντηση που απαιτεί. Όπως πάντα. Από το Σύνταγμα μέχρι τα Εξάρχεια, από τη γειτονιά μέχρι το εργοστάσιο. Το κράτος δεν κλέβει – οργανώνει τη ληστεία. Φτιάχνει νόμους για να είναι νόμιμο να σε εκμεταλλεύονται. Μιλά για «πατρίδα», αλλά εννοεί «επένδυση». Μιλά για «ευημερία», αλλά εννοεί «δείκτες». Κι όταν μιλά για «τάξη», εννοεί το προνόμιο εκείνων που δεν δούλεψαν ποτέ.
Το Σύνταγμα, που κάποτε γράφτηκε για να θυμίζει τις θυσίες ενός λαού, τώρα γίνεται χώρος απαγορευμένος. Οι διαδηλώσεις «προκαλούν αναστάτωση», λένε. Όχι, προκαλούν φόβο. Γιατί κάθε φορά που ο λαός κατεβαίνει στον δρόμο, οι κυβερνώντες θυμούνται πως είναι θνητοί. Κι έτσι, στήνουν νομικά οδοφράγματα, με πρόσχημα την «ασφάλεια» και τον «σεβασμό των θεσμών». Όπου δεν φτάνει ο φόβος, φτάνει η νομοθεσία. Και όπου δεν φτάνει η νομοθεσία, καταφτάνουν τα ΜΑΤ.
Κι όμως, υπάρχει ακόμη κάτι που δεν ελέγχουν. Το πείσμα εκείνων που δεν πιστεύουν πια στα παραμύθια. Που ξέρουν πως ό,τι αλλάζει, αλλάζει από κάτω, όχι από τα δελτία Τύπου. Αυτοί είναι το αγκάθι στον λαιμό της εξουσίας. Κι όσο κι αν το κράτος προσπαθεί να τους κάνει να σωπάσουν, πάντα κάποιος θα φωνάξει πως η «νομιμότητά» τους είναι απλώς η ωραιοποιημένη μορφή της βίας τους.
