Γράφω αυτές τις γραμμές μέσα τη μεταπασχαλινή ατμόσφαιρα του χωριού, ενώ ένα ουράνιο τόξο έκανε πριν λίγο την εμφάνισή του στο απόβροχο…
Μέχρι χθες παντού κόσμος. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς. Στα καφενεία και στις ταβέρνες του χωριού κάποιες ώρες δεν εύρισκες ούτε καρέκλα. Τώρα η ερημιά κερδίζει πάλι. Κι αν παντού κυριαρχεί η άνοιξη με τα χρώματα και τις ευωδιές της, αυτό που τελικά βλέπεις πίσω από το υπέροχο σκηνικό είναι η εγκατάλειψη.
Το χωριό μου, μόλις δυο ώρες από την Αθήνα βρίσκεται στον νομό Φωκίδας. Νομός και χωριό γερνάνε ηλικιακά και ο πληθυσμός μειώνεται ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι δείχνει η απογραφή, καθώς πολλοί έσπευσαν να έρθουν κυρίως από την Αθήνα για να απογραφούν εδώ, δίνοντας μια μικρή χείρα βοηθείας στον γενέθλιο τόπο. Διότι με αυτά τα στοιχεία δίνονται κάποια κονδύλια.
Για όσους αποφασίζουν να μείνουν εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Κάποτε υπήρχαν πυκνά δρομολόγια του τρένου, κάτι που έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των γύρω χωριών, συνδέοντάς τα με την Αθήνα, τη Λαμία και τις άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Η χαριστική βολή στην περιοχή δόθηκε με το σχέδιο «Καποδίστριας», όπου χωρίς καμία μελέτη ο νομός Φωκίδας χωρίστηκε κάθετα στα δυο. Το δικό μου χωριό υπάγεται πια στον Δήμο Δελφών. Κι όπως μπορεί εύκολα ο καθένας να καταλάβει, όλο το ενδιαφέρον των τοπικών αρχόντων, με τα όποια έργα κάνουν, στρέφεται στην Άμφισσα, στην Ιτέα και στους Δελφούς. Γενικότερα στο νότιο τμήμα του Δήμου.
Το βόρειο τμήμα, που χωρίζεται από το υπόλοιπο με τον ορεινό όγκο της Γκιώνας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει αφεθεί στη τύχη του. Ακόμη και η ιστορική Γραβιά, κάπως πιο ευνοημένη βλέπει να εξαφανίζονται μια-μια οι διάφορες υπηρεσίες – πλην του αστυνομικού τμήματος το οποίο… αναπτύσσεται, αντιμετωπίζοντας την ανύπαρκτη εγκληματικότητα της περιοχής.
Για τους ηλικιωμένους τα πράματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Για το παραμικρό θα πρέπει να μεταβούν είτε στη σχετικά γειτονική Αμφίκλεια, είτε στην Άμφισσα, στη Λαμία κ.λπ., κάτι που συνεπάγεται όχι μόνο δυσκολία στη μετακίνηση, αλλά και οικονομικό κόστος, δυσβάσταχτο για ανθρώπους που ζουν με τη σύνταξη του ΟΓΑ.
Όσο για τους νέους, συχνά δίνουν μάχες- οι περισσότερες εκ των οποίων χάνονται. Εγκαταλείπουν στο τέλος τον τόπο τους ακόμη κι αν υπήρχαν άλλα σχέδια.
Υπάρχει ωστόσο μια ομάδα, μικρή προς το παρόν, ανθρώπων που λόγω της κρίσης, αλλά και των γενικότερων αντιλήψεών τους, αποφασίζουν να επιστρέψουν ή και να εγκατασταθούν για πρώτη φορά στο χωριό όπου βρίσκεται το πατρογονικό τους σπίτι.
Μέσα στη γενικότερη απογοήτευση, είδα πως στο χωριό μου όχι μόνο γύρισαν, αλλά ήδη οργανώνονται, κάνουν κάποια βήματα και προσπαθούν να βγάλουν τη περιοχή από την ακινησία της.
Προνομιακό επίπεδο ο Πολιτισμός.
Έτσι η πολυετής προσπάθεια για τη δημιουργία Δημοτικής Βιβλιοθήκης φαίνεται να μπαίνει σε άλλο δρόμο, μέσα από τη δική τους δραστηριοποίηση.
Κάποια πρώτα δείγματα δουλειάς έδωσαν το καλοκαίρι, ενώ τώρα μέσα από τη σύμπραξη με τον Σύλλογο του χωριού οργάνωσαν την εκδήλωση για τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μακρή, στην οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας.
Σιγά-σιγά ετοιμάζονται πράγματα και για το προσεχές μέλλον με σχεδιασμό όχι μόνο για τη φετινή χρονιά, αλλά και για τη συνέχεια.
Προς το παρόν βεβαίως βλέπω να υπάρχουν δυο διακριτές ομάδες στο χωριό – και νομίζω δεν είναι δική μας ιδιορρυθμία. Η μια –ολιγομελής– που προσπαθεί να φέρει έναν καινούργιο άνεμο κι η άλλη που κινείται με τη δύναμη της αδράνειας και αντιμετωπίζει συχνά με δυσπιστία το ό,τι γίνεται. Η κλίμακα ξεκινά από την πλήρη αδιαφορία και φθάνει στην ανοιχτή εχθρότητα.
Ευτυχώς –αν μπορεί να το πει κανείς έτσι– υπάρχουν πίσω μας τα λάθη του παρελθόντος. Που ίσως αν μας έχουν διδάξει κάτι. Και φαίνεται αυτές οι νέες ομάδες που δημιουργούνται να αποφεύγουν πολλές από τις παθογένειες που οδηγούν σε αδιέξοδο.
Εν τω μεταξύ οι βουλευτικές εκλογές στη μονοεδρική Φωκίδα, το πιθανότερο είναι να οδηγήσουν για ακόμη μια φορά στην εκλογή κάποιου «διακοσμητικού» βουλευτή. Κάποτε για να εκλεγούν, μέσω των πελατειακών σχέσεων, βοηθούσαν και κάποιον κόσμο. Τώρα, στη νέα εποχή, οι πελατειακές σχέσεις αφορούν μόνο σε επιχειρηματικά συμφέροντα και λίγους «ευνοούμενους». Και φυσικά, βασική η πίστη στο κόμμα.
Χαρακτηριστικό ότι ο τοπικός βουλευτής της Ν.Δ., υπερψήφισε την ιδιωτικοποίηση του νερού και εκλέγεται στον νομό που υπάρχει ο Μόρνος και το ζήτημα «νερό» είναι κομβικό.
Το αισιόδοξο είναι ότι πέραν των ομάδων που δραστηριοποιούνται στον Πολιτισμό, στον Δήμο μας υπάρχει μια κινηματική δημοτική κίνηση, οι «Πολίτες στο Προσκήνιο» που θα διεκδικήσουν και πάλι τον Δήμο Δελφών.
Έτσι, αν και δεν πιστεύω σε οιωνούς, όταν μετά τη βροχή βγήκε πάνω από το χωριό ένα υπέροχο ουράνιο τόξο, ένιωσα λίγο αισιόδοξος μέσα στον ζόφο.
