Τον Φεβρουάριο του 2009, μια ομάδα Δανών στρατιωτών των νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, συνοδευόμενη από τον κινηματογραφιστή Γιάνους Μετζ έφτασε στο Αρμαντίλο, μια «προωθημένη βάση επιχειρήσεων» στη Χελμάτ, νότια επαρχία της χώρας.
Ο Μετζ και ο κάμεραμαν Λαρς Σκρέε έμειναν έξι μήνες παρακολουθώντας τη ζωή των νεαρών στρατιωτών που ήταν εγκατεστημένοι σε απόσταση μικρότερη του μισού χιλιομέτρου από τις θέσεις των Ταλιμπάν. Το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι ένα άκρως αυθεντικό πολεμικό δράμα που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2010. Προκάλεσε, όμως, μια οργισμένη διαμάχη στη Δανία, σχετικά με την αμφιλεγόμενη συμπεριφορά κάποιων Δανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια μιας μάχης με τους Ταλιμπάν. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του ντοκιμαντέρ είναι η απόλαυση που νιώθουν οι στρατιώτες όταν, τελικά, εξολοθρεύουν τους αντιπάλους τους, μια κτηνωδία που σόκαρε το κοινό. Ο Μετζ δήλωσε ότι αυτού του είδους η κινηματογράφηση σε «κάνει έναν από αυτούς. Χάνεις την κριτική ματιά σου και αρχίζεις να γίνεσαι ο ίδιος στρατιώτης». Αυτός είναι ο πόλεμος, δήλωσε… Το άρθρο του Ρ. Φισκ που δημοσιεύουμε στη συνέχεια αμφισβητεί ευθέως την άποψη του Δανού σκηνοθέτη.
Αρμαντίλο 2009-Μανχάιμ 1940-1944
Σχόλια
