Γράφει ο Κωνσταντίνος Μίχος. 1) Ἡ κόρη μου κάνει μπαλλέτο.
Ὄχι! Ἡ κόρη σας κάνει ἀσκήσεις πειθαρχίας, ἐγκλεισμοῦ, ἐπιτήρησης, ἐκμάθησης συγκεκριμένου λεξιλογίου, τὰ κόκκαλά της, ἀλλὰ κι ἡ ὁρμή της, μπαίνουν στὶς ἐγκεκριμένες ἀναλογίες. Καὶ σᾶς ἀποκαλύπτω αὐτὸ ποὺ σᾶς κρύβει: βαριέται!
Ὄχι! Ἡ κόρη σας κάνει ἀσκήσεις πειθαρχίας, ἐγκλεισμοῦ, ἐπιτήρησης, ἐκμάθησης συγκεκριμένου λεξιλογίου, τὰ κόκκαλά της, ἀλλὰ κι ἡ ὁρμή της, μπαίνουν στὶς ἐγκεκριμένες ἀναλογίες. Καὶ σᾶς ἀποκαλύπτω αὐτὸ ποὺ σᾶς κρύβει: βαριέται!
2) Ἐγὼ δὲν ξέρω ἀπὸ χορό.
Κι ὅμως ξέρετε. Καὶ μὲ ἐργαλεῖο τὸν χορὸ μπορεῖτε νὰ καταλάβετε τὸν κόσμο ὅλο. Μπορεῖ νὰ συζητᾶτε ἐπὶ ὧρες γιὰ τὰ πεντάχρονα πλάνα τοῦ Στάλιν καὶ νὰ μὴν καταλήγετε, ἀλλὰ βλέποντας τὰ Μπολσόϊ, βλέπετε ξεκάθαρα τὴν ἀπόφαση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης νὰ ἀντιπαρατεθεῖ στὶς ἀστικὲς κοινωνίες οἰκειοποιούμενη τὴν αἰσθητική τους. Στὰ Μπολσόϊ βλέπετε τὸν ἴδιο ἔμφυλο καταμερισμὸ ρόλων, τὴν ἴδια ἀπόφαση νὰ χρησιμοποιεῖται ἕνα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, ἀποκαθαρμένο ἀπὸ τὴν προέλευση καὶ τὴν σημασία του, τὴν ἴδια σχέση τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς δημοκρατίας μὲ τοὺς ψηφοφόρους, δηλαδὴ τοῦ θαυμαστοῦ τοῦ θεάματος μὲ τὸ κοινό. Καὶ τὴν ἴδια ὀργάνωση τοῦ χώρου, μόνο ποὺ ὁ Λουδοβίκος 14ος, ὁ ὁποῖος στεκόταν στὸ κέντρο ὑπενθυμίζοντας τὴν ἐξουσία του, ἐδῶ μετονομάζεται Χορευτὴς τοῦ Λαοῦ.
3) Ὁ χορὸς εἶναι πολὺ ἀκριβὴ τέχνη.
Τὸ 2010, ὁ προϋπολογισμός γιὰ τὸν σύγχρονο χορὸ ἦταν 468.000 εὐρώ. Φέτος, χωρὶς ἐπιχορηγήσεις, ἔχουν γίνει ἤδη 136 παραστάσεις, ὅπου χόρεψαν 225 χορευτὲς καὶ χορεύτριες. Δὲν ὑπονοῶ ὅτι ὁ χορὸς δὲν χρειάζεται χρήματα, ἀλλὰ σημειώνω τὴν δυναμικὴ τοῦ σύγχρονου, ἀνεξάρτητου ἑλληνικοῦ χοροῦ.
4) Ὁ Ἕλληνας ἔχει τὸν χορὸ στὸ αἷμα του (συνώνυμο: «στὴν Εὐρώπη θριαμβεύουμε»…).
Ἄλλος ἕνας ἀστικο-εθνικὸς μῦθος, κατασκευασμένος μετὰ τὰ βραβεῖα τῆς Στέλλας καὶ τοῦ Ζορμπᾶ, ὡς ἀντάλλαγμα ποὺ προτιμήσαμε τὴν ΕΟΚ.
Ἀλλά, μ᾽ αὐτὴν τὴν λογική, ὁ Ἀλβανὸς ἔχει περισσότερο τὸν χορὸ στὸ αἷμα του, ἀφοῦ οἱ Ἀλβανοὶ σπουδαστὲς τῆς Κρατικῆς Σχολῆς Χοροῦ ἔγιναν ἐξαιρετικοὶ χορευτές… Κι οἱ Πακιστανοί, ἀπόντες στὴν ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ ζωή, δὲν τὸν ἔχουν στὸ αἷμα τους. Διαπίστωση ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ περισσότερο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.
Πράγματι, πολλοὶ ἀπόφοιτοι τῆς Κρατικῆς χορεύουν στὸ ἐξωτερικό. Ἀλλὰ ἀπὸ πότε ἡ φυγὴ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ θεωρεῖται ἐθνικὴ ἐπιτυχία;
Ὅσο γιὰ τὴν ἔξοδο πρὸς τὴν Εὐρώπη: βγάλτε ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό σας τὴν Πίνα Μπάους καὶ σᾶς μένει τὸ Δίστομο, βγάλτε τὴν Συλβὶ Γκιγιὲμ καὶ σᾶς μένει ὁ πόλεμος στὴν Ἀλγερία, βγάλτε τοὺς DV8 καὶ σᾶς μένει ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου. Ἡ πολιτιστικὴ ἔξοδος στὴν Εὐρώπη, ὅπως καὶ ἡ οἰκονομική, προαπαιτεῖ ἀνεξάρτητη ἐθνικὴ πολιτική…
Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον στὸ πρόγραμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸν πολιτισμό εἶναι οἱ «Διεθνεῖς συνεργασίες». Ἀλλὰ τὸ ἐννοοῦμε; Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀφαιρέσουμε κονδύλια ἀπὸ τὶς εἰσαγωγὲς παραστάσεων γιὰ τοὺς 16.200 θεατὲς ὑψηλῆς τέχνης καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε διεθνεῖς συνεργασίες;
6) Κρατικὴ πολιτική (συνώνυμα: Ἀκαδημία Τεχνῶν, ἀνωτατοποίηση, ἱδρυματοποίηση, κεντρικὸς σχεδιασμός, ἢ ποιὸς θὰ έξαργυρώσει τὸ πολιτικό του παρελθὸν μὲ διευθυντικὴ θέση, ἢ πόσο ἀπέχουμε ἀπὸ τὸ ΚΚΕ…).
Τί σχέση ἔχει ἡ ριζοσπαστικὴ ἀριστερὰ καὶ ἡ πολυφωνία τῶν συνιστωσῶν μὲ κάθετες δομὲς στὴν φαντασία; Τί διάβολο μιλᾶνε στὰ Πανεπιστήμια, τὸν κατεξοχὴν χῶρο κυριαρχίας τῆς Ἀριστερᾶς, γιὰ Φουκὼ καὶ Γκαταρὶ καὶ μετὰ τὰ ξεχνᾶμε ὅλα;
6) Κρατικὴ Σχολὴ Ὀρχηστικῆς Τέχνης.
Δὲν ὑπάρχουν συνώνυμα, γιατὶ ἡ Σχολὴ εἶναι μοναδικὴ στὸν κόσμο. Τὸ ὄνομά της ἀποκαλύπτει τὴν παράδοσή της, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν Σικελιανὸ καὶ φτάνει στὸ σήμερα καὶ στοὺς σημαντικότερους χορευτές, χορογράφους καὶ καθηγητὲς σύγχρονου χοροῦ στὴν Ἑλλάδα. Τελεία.
Ἀντὶ γιὰ ἀνακλαστικὲς προγραμματικὲς ἀνακοινώσεις περὶ ἀνωτατοποιήσεων (συνώνυμο: συνταξιοδοτικὰ προγράμματα πρώην καὶ παρολίγον καλλιτεχνῶν), ἂς τὴν στηρίξουμε, ἐπιμένοντας στὴν ἀνεξαρτησία της.
7) Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Ὄχι! Μὴν τὸν ταυτίζετε μὲ τὸ φαγοπότι τῆς Ὀλυμπιάδας. Ναί! Ἡ ἔναρξη ἦταν ἡ πιὸ ὄμορφη ἔναρξη Ὀλυμπιακῶν. Τὸ θέμα εἶναι τί σχέση ἔχουμε, ὡς ἀριστεροί, μὲ τὴν ἀντίληψη περὶ πολιτιστικῆς συνέχειας ὅταν αὐτὴ σταματάει πρὶν τὴν Ἀντίσταση; Ὀπότε, ἐρχόμαστε στὸ ἐρώτημα: ἡ ἰκανότητα εἶναι ἀνεξάρτητη τῆς ἰδεολογίας; (π.χ., ἕνας συνεργάτης τοῦ Τσοχατζόπουλου εἶναι ἁπλὰ ἰκανὸς ἢ …).
8) Πρέπει νὰ ἔχουμε πρόγραμμα γιὰ τὸν πολιτισμό (συνώνυμα: πρέπει οἱ ἐπιχορηγήσεις νὰ δίνονται μὲ ἀντικειμενικὰ κριτήρια, ὁ χορὸς στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει κοινό…)
Πρὶν μιλήσουμε γιὰ πολιτισμό, ἂς ξεκαθαρίσουμε σὲ ποιοὺς ἀπευθυνόμαστε. Ἂν μιλᾶμε γιὰ ὑπεραξία, ὁ πολιτισμὸς εἶναι τὸ χαρακτηριστικότερο πεδίο.
Ἀντικειμενικὰ κριτήρια τῶν ἐπιχορηγήσεων: ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἀπὸ τὴν πίσω πόρτα. Ὄχι, οἱ ἐπιχορηγήσεις νὰ δίνονται μὲ ἰδεολογικὰ κριτήρια. Μὲ ταξικά… Μιὰ στιγμή! Ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ λέξεις στὸν ΣΥΡΙΖΑ;
Ὅταν λέμε «ὁ χορὸς δὲν ἔχει κοινό», μᾶλλον ἐννοοῦμε τὸ ἀστικὸ κοινὸ Ὑψηλῆς Τέχνης, ποὺ ἐλπίζουμε νὰ πολλαπλασιαστεῖ, μέσῳ τῶν ἐπιδοτούμενων φεστιβάλ, ὥστε νὰ συντηρεῖ κάποτε τοὺς καλλιτέχνες. Μήπως πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὴν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ ἔχουμε ἐγκαταλείψει στοὺς ἐπιχορηγούμενους καναλάρχες;
9) «Τί νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ χορεύτριες» (συνώνυμα: οἱ χορευτὲς εἶναι «ἀδερφές», οἱ χορεύτριες δὲν ἔχουν μυαλό…).
Τὸ ἀστεῖο τοῦ Λάκη, ποὺ ὑπονοεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ χοροῦ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ὄχι ἀνδροπρεπεῖς (δοκιμάστε νὰ πεῖτε: «τί νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ ἀρχιτεκτόνισσες»), ἁπλὰ ἀποκαλύπτει τὴν ἠδονοβλεπτικὴ ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν χορό. Ἀλλά, προσέξτε! Ἂν δεῖτε τὸ νέο ἔργο τῆς Μαρίας Γοργία Κρυμμένη στοὺς ἐλαιῶνες, μπορεῖ νὰ σᾶς πιάσει ἀπὸ τὰ ἀ… καὶ νὰ σᾶς τρυπήσει τὴν καρδιά.
10) Οἱ καλλιτέχνες ταυτίζονται μὲ τὴν ἀριστερά.
Οἱ καλλιτέχνες ὡς ὑπερταξικὸ σύνολο ἀνθρώπων;
Ἐδῶ φτάνουμε στὸ κενὸ τοπίο.
Ὄχι! Οἱ καλλιτέχνες δὲν ταυτίζονται μὲ τὴν Ἀριστερά, ἀντίθετα ἐκμεταλλευόμενοι τὴν πολυσημία τῆς τέχνης μετακινοῦνται σύμφωνα μὲ πολὺ προσωρινὰ προσωπικὰ συμφέροντα.
Ὅλοι οἱ καλλιτέχνες θὰ ταυτιστοῦν μὲ λέξεις τοῦ προγράμματος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸν πολιτισμό: προγράμματα, ἐνίσχυση, μέριμνα, στήριξη, ἵδρυση…
Ἀλλὰ μὲ λέξεις τοῦ καθαρὰ πολιτικοῦ «Πλαισίου ἀρχῶν» πόσοι θὰ ταυτιστοῦν; Λέξεις ὅπως: ἀριστερά, ἐργαζόμενες τάξεις, σοσιαλισμός, ἀπάλειψη τῆς ἐκμετάλλευσης, κοινωνία ἀλληλεγγύης;
Στὴν «ἐλευθερία», στὸν ἄγριο ἀνταγωνισμὸ καὶ τὴν ματαιότητα τῆς συνεχοῦς παραγωγῆς νέων ἰδεῶν, μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὰ χορογραφικὰ ὅρια τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Τὸ σῶμα ποὺ βουτάει σ᾽ ἕναν κάδο, ὑψώνεται μετὰ τὸν ἦχο τοῦ πυροβόλου, ζαρώνει μπροστὰ στὴν κάθε ἐξουσία, πέφτει στὸ κατάστημα ἀγαρᾶς χρυσοῦ, ποιὸν βλέπουμε νὰ τὸ στηρίζει; Ὅποτε μιλᾶμε γιὰ χορό, γιὰ τὴν πολὺ κοντινὴ πραγματικότητα μιλᾶμε.
Κι ὅμως ξέρετε. Καὶ μὲ ἐργαλεῖο τὸν χορὸ μπορεῖτε νὰ καταλάβετε τὸν κόσμο ὅλο. Μπορεῖ νὰ συζητᾶτε ἐπὶ ὧρες γιὰ τὰ πεντάχρονα πλάνα τοῦ Στάλιν καὶ νὰ μὴν καταλήγετε, ἀλλὰ βλέποντας τὰ Μπολσόϊ, βλέπετε ξεκάθαρα τὴν ἀπόφαση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης νὰ ἀντιπαρατεθεῖ στὶς ἀστικὲς κοινωνίες οἰκειοποιούμενη τὴν αἰσθητική τους. Στὰ Μπολσόϊ βλέπετε τὸν ἴδιο ἔμφυλο καταμερισμὸ ρόλων, τὴν ἴδια ἀπόφαση νὰ χρησιμοποιεῖται ἕνα συγκεκριμένο λεξιλόγιο, ἀποκαθαρμένο ἀπὸ τὴν προέλευση καὶ τὴν σημασία του, τὴν ἴδια σχέση τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς δημοκρατίας μὲ τοὺς ψηφοφόρους, δηλαδὴ τοῦ θαυμαστοῦ τοῦ θεάματος μὲ τὸ κοινό. Καὶ τὴν ἴδια ὀργάνωση τοῦ χώρου, μόνο ποὺ ὁ Λουδοβίκος 14ος, ὁ ὁποῖος στεκόταν στὸ κέντρο ὑπενθυμίζοντας τὴν ἐξουσία του, ἐδῶ μετονομάζεται Χορευτὴς τοῦ Λαοῦ.
3) Ὁ χορὸς εἶναι πολὺ ἀκριβὴ τέχνη.
Τὸ 2010, ὁ προϋπολογισμός γιὰ τὸν σύγχρονο χορὸ ἦταν 468.000 εὐρώ. Φέτος, χωρὶς ἐπιχορηγήσεις, ἔχουν γίνει ἤδη 136 παραστάσεις, ὅπου χόρεψαν 225 χορευτὲς καὶ χορεύτριες. Δὲν ὑπονοῶ ὅτι ὁ χορὸς δὲν χρειάζεται χρήματα, ἀλλὰ σημειώνω τὴν δυναμικὴ τοῦ σύγχρονου, ἀνεξάρτητου ἑλληνικοῦ χοροῦ.
4) Ὁ Ἕλληνας ἔχει τὸν χορὸ στὸ αἷμα του (συνώνυμο: «στὴν Εὐρώπη θριαμβεύουμε»…).
Ἄλλος ἕνας ἀστικο-εθνικὸς μῦθος, κατασκευασμένος μετὰ τὰ βραβεῖα τῆς Στέλλας καὶ τοῦ Ζορμπᾶ, ὡς ἀντάλλαγμα ποὺ προτιμήσαμε τὴν ΕΟΚ.
Ἀλλά, μ᾽ αὐτὴν τὴν λογική, ὁ Ἀλβανὸς ἔχει περισσότερο τὸν χορὸ στὸ αἷμα του, ἀφοῦ οἱ Ἀλβανοὶ σπουδαστὲς τῆς Κρατικῆς Σχολῆς Χοροῦ ἔγιναν ἐξαιρετικοὶ χορευτές… Κι οἱ Πακιστανοί, ἀπόντες στὴν ἑλληνικὴ πολιτιστικὴ ζωή, δὲν τὸν ἔχουν στὸ αἷμα τους. Διαπίστωση ποὺ μὲ ἀνησυχεῖ περισσότερο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.
Πράγματι, πολλοὶ ἀπόφοιτοι τῆς Κρατικῆς χορεύουν στὸ ἐξωτερικό. Ἀλλὰ ἀπὸ πότε ἡ φυγὴ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ θεωρεῖται ἐθνικὴ ἐπιτυχία;
Ὅσο γιὰ τὴν ἔξοδο πρὸς τὴν Εὐρώπη: βγάλτε ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό σας τὴν Πίνα Μπάους καὶ σᾶς μένει τὸ Δίστομο, βγάλτε τὴν Συλβὶ Γκιγιὲμ καὶ σᾶς μένει ὁ πόλεμος στὴν Ἀλγερία, βγάλτε τοὺς DV8 καὶ σᾶς μένει ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου. Ἡ πολιτιστικὴ ἔξοδος στὴν Εὐρώπη, ὅπως καὶ ἡ οἰκονομική, προαπαιτεῖ ἀνεξάρτητη ἐθνικὴ πολιτική…
Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον στὸ πρόγραμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸν πολιτισμό εἶναι οἱ «Διεθνεῖς συνεργασίες». Ἀλλὰ τὸ ἐννοοῦμε; Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀφαιρέσουμε κονδύλια ἀπὸ τὶς εἰσαγωγὲς παραστάσεων γιὰ τοὺς 16.200 θεατὲς ὑψηλῆς τέχνης καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε διεθνεῖς συνεργασίες;
6) Κρατικὴ πολιτική (συνώνυμα: Ἀκαδημία Τεχνῶν, ἀνωτατοποίηση, ἱδρυματοποίηση, κεντρικὸς σχεδιασμός, ἢ ποιὸς θὰ έξαργυρώσει τὸ πολιτικό του παρελθὸν μὲ διευθυντικὴ θέση, ἢ πόσο ἀπέχουμε ἀπὸ τὸ ΚΚΕ…).
Τί σχέση ἔχει ἡ ριζοσπαστικὴ ἀριστερὰ καὶ ἡ πολυφωνία τῶν συνιστωσῶν μὲ κάθετες δομὲς στὴν φαντασία; Τί διάβολο μιλᾶνε στὰ Πανεπιστήμια, τὸν κατεξοχὴν χῶρο κυριαρχίας τῆς Ἀριστερᾶς, γιὰ Φουκὼ καὶ Γκαταρὶ καὶ μετὰ τὰ ξεχνᾶμε ὅλα;
6) Κρατικὴ Σχολὴ Ὀρχηστικῆς Τέχνης.
Δὲν ὑπάρχουν συνώνυμα, γιατὶ ἡ Σχολὴ εἶναι μοναδικὴ στὸν κόσμο. Τὸ ὄνομά της ἀποκαλύπτει τὴν παράδοσή της, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν Σικελιανὸ καὶ φτάνει στὸ σήμερα καὶ στοὺς σημαντικότερους χορευτές, χορογράφους καὶ καθηγητὲς σύγχρονου χοροῦ στὴν Ἑλλάδα. Τελεία.
Ἀντὶ γιὰ ἀνακλαστικὲς προγραμματικὲς ἀνακοινώσεις περὶ ἀνωτατοποιήσεων (συνώνυμο: συνταξιοδοτικὰ προγράμματα πρώην καὶ παρολίγον καλλιτεχνῶν), ἂς τὴν στηρίξουμε, ἐπιμένοντας στὴν ἀνεξαρτησία της.
7) Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Ὄχι! Μὴν τὸν ταυτίζετε μὲ τὸ φαγοπότι τῆς Ὀλυμπιάδας. Ναί! Ἡ ἔναρξη ἦταν ἡ πιὸ ὄμορφη ἔναρξη Ὀλυμπιακῶν. Τὸ θέμα εἶναι τί σχέση ἔχουμε, ὡς ἀριστεροί, μὲ τὴν ἀντίληψη περὶ πολιτιστικῆς συνέχειας ὅταν αὐτὴ σταματάει πρὶν τὴν Ἀντίσταση; Ὀπότε, ἐρχόμαστε στὸ ἐρώτημα: ἡ ἰκανότητα εἶναι ἀνεξάρτητη τῆς ἰδεολογίας; (π.χ., ἕνας συνεργάτης τοῦ Τσοχατζόπουλου εἶναι ἁπλὰ ἰκανὸς ἢ …).
8) Πρέπει νὰ ἔχουμε πρόγραμμα γιὰ τὸν πολιτισμό (συνώνυμα: πρέπει οἱ ἐπιχορηγήσεις νὰ δίνονται μὲ ἀντικειμενικὰ κριτήρια, ὁ χορὸς στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει κοινό…)
Πρὶν μιλήσουμε γιὰ πολιτισμό, ἂς ξεκαθαρίσουμε σὲ ποιοὺς ἀπευθυνόμαστε. Ἂν μιλᾶμε γιὰ ὑπεραξία, ὁ πολιτισμὸς εἶναι τὸ χαρακτηριστικότερο πεδίο.
Ἀντικειμενικὰ κριτήρια τῶν ἐπιχορηγήσεων: ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἀπὸ τὴν πίσω πόρτα. Ὄχι, οἱ ἐπιχορηγήσεις νὰ δίνονται μὲ ἰδεολογικὰ κριτήρια. Μὲ ταξικά… Μιὰ στιγμή! Ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ λέξεις στὸν ΣΥΡΙΖΑ;
Ὅταν λέμε «ὁ χορὸς δὲν ἔχει κοινό», μᾶλλον ἐννοοῦμε τὸ ἀστικὸ κοινὸ Ὑψηλῆς Τέχνης, ποὺ ἐλπίζουμε νὰ πολλαπλασιαστεῖ, μέσῳ τῶν ἐπιδοτούμενων φεστιβάλ, ὥστε νὰ συντηρεῖ κάποτε τοὺς καλλιτέχνες. Μήπως πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὴν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ ἔχουμε ἐγκαταλείψει στοὺς ἐπιχορηγούμενους καναλάρχες;
9) «Τί νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ χορεύτριες» (συνώνυμα: οἱ χορευτὲς εἶναι «ἀδερφές», οἱ χορεύτριες δὲν ἔχουν μυαλό…).
Τὸ ἀστεῖο τοῦ Λάκη, ποὺ ὑπονοεῖ ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ χοροῦ εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ὄχι ἀνδροπρεπεῖς (δοκιμάστε νὰ πεῖτε: «τί νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς οἱ ἀρχιτεκτόνισσες»), ἁπλὰ ἀποκαλύπτει τὴν ἠδονοβλεπτικὴ ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν χορό. Ἀλλά, προσέξτε! Ἂν δεῖτε τὸ νέο ἔργο τῆς Μαρίας Γοργία Κρυμμένη στοὺς ἐλαιῶνες, μπορεῖ νὰ σᾶς πιάσει ἀπὸ τὰ ἀ… καὶ νὰ σᾶς τρυπήσει τὴν καρδιά.
10) Οἱ καλλιτέχνες ταυτίζονται μὲ τὴν ἀριστερά.
Οἱ καλλιτέχνες ὡς ὑπερταξικὸ σύνολο ἀνθρώπων;
Ἐδῶ φτάνουμε στὸ κενὸ τοπίο.
Ὄχι! Οἱ καλλιτέχνες δὲν ταυτίζονται μὲ τὴν Ἀριστερά, ἀντίθετα ἐκμεταλλευόμενοι τὴν πολυσημία τῆς τέχνης μετακινοῦνται σύμφωνα μὲ πολὺ προσωρινὰ προσωπικὰ συμφέροντα.
Ὅλοι οἱ καλλιτέχνες θὰ ταυτιστοῦν μὲ λέξεις τοῦ προγράμματος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ γιὰ τὸν πολιτισμό: προγράμματα, ἐνίσχυση, μέριμνα, στήριξη, ἵδρυση…
Ἀλλὰ μὲ λέξεις τοῦ καθαρὰ πολιτικοῦ «Πλαισίου ἀρχῶν» πόσοι θὰ ταυτιστοῦν; Λέξεις ὅπως: ἀριστερά, ἐργαζόμενες τάξεις, σοσιαλισμός, ἀπάλειψη τῆς ἐκμετάλλευσης, κοινωνία ἀλληλεγγύης;
Στὴν «ἐλευθερία», στὸν ἄγριο ἀνταγωνισμὸ καὶ τὴν ματαιότητα τῆς συνεχοῦς παραγωγῆς νέων ἰδεῶν, μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὰ χορογραφικὰ ὅρια τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Τὸ σῶμα ποὺ βουτάει σ᾽ ἕναν κάδο, ὑψώνεται μετὰ τὸν ἦχο τοῦ πυροβόλου, ζαρώνει μπροστὰ στὴν κάθε ἐξουσία, πέφτει στὸ κατάστημα ἀγαρᾶς χρυσοῦ, ποιὸν βλέπουμε νὰ τὸ στηρίζει; Ὅποτε μιλᾶμε γιὰ χορό, γιὰ τὴν πολὺ κοντινὴ πραγματικότητα μιλᾶμε.
* Ὁ Κωνσταντίνος Μίχος εἶναι χορογράφος
Σχόλια
