Συνέντευξη στον Κώστα Γκιώνη
Οι Social Waste είναι ένα συγκρότημα που μου αρέσει ν’ ακούω, γιατί μου καλύπτει ένα πολυσύνθετο πεδίο συναισθημάτων, πέρα των ακουστικών, που δύσκολα συμβαίνει στις μέρες μας και που, όπως πολύ σωστά λένε οι ίδιοι, δεν είναι απλά και μόνο ένα συγκρότημα, αλλά είναι κι ένα πολιτικό πρότζεκτ.
Είναι ένα συγκρότημα που οι στίχοι τους είναι σπόροι έτοιμοι ν’ ανθίσουν στο τσιμέντο της εποχής μας, είναι μία μηχανή παραγωγής εικόνων, ένα μωσαϊκό χρωμάτων, φυλών, επαναστάσεων, ουτοπίας, μνήμης, αισιοδοξίας, μια πανσπερμία ετερόκλιτων οργάνων και ήχων που δένουν αρμονικά σε ένα σύνολο που σε ταξιδεύει από τη μία άκρη της γης ως την άλλη, πάνω σε μια ονειρική και ασυμβίβαστη γαλέρα.
Συνομιλήσαμε με τον Λεωνίδα Οικονομάκη, μέλος τους συγκροτήματος, με διδακτορικό στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, ο οποίος έχει διδάξει και διδάσκει σε ξένα και ντόπια πανεπιστήμια στο τμήμα Κοινωνιολογίας και το ΕΑΠ (μεταπτυχιακό: Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία), με μακροχρόνια έρευνα στην περιοχή των Τσιάπας (Μεξικό) και την Τσαπάρε (Βολιβία).
Για κάποια χρόνια υπήρξε μια σιωπή, όσον αφορά το EZLN, ειδικά μετά την «απόσυρση» του subcomandante Marcos την 25η Μάη του 2014. Βέβαια, υπήρχε μία όλο και πιο εντεινόμενη τρομοκρατία γύρω από τις περιοχές τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και το γεγονός των ψευδαισθήσεων που έτρεφαν λόγω της επερχόμενης δήθεν αριστερής κυβέρνησης του Obrador, θεωρείς Λεωνίδα ότι μετά την ιστορική ανακοίνωση για τη γέννηση των εφτά νέων καρακόλ και τεσσάρων νέων αυτόνομων εξεγερμένων ζαπατίστικων δήμων, η ουτοπία επιστρέφει ως μόνη πραγματικότητα, που λέει και ο Περικλής Κοροβέσης;
Τα διαβάζω τα άρθρα του Κοροβέση, ο οποίος, αιρετικός όντας, μας λέει ότι ο ρεαλισμός ουσιαστικά είναι υποταγή στο κατεστημένο, στην καθεστηκυία τάξη, ενώ η ουτοπία, η αντίσταση σε αυτό. Η προσπάθεια δηλαδή δημιουργίας «άλλων» τρόπων, σχέσεων, και κόσμων, στο εδώ και τώρα. Η Ζαπατίστικη ουτοπική πραγματικότητα με αυτή την έννοια –δεν είναι τυχαίο που ένα από τα πρώτα καρακόλες των Ζαπατίστας ονομάζεται Λα Ρεαλιδάδ, η Πραγματικότητα δηλαδή– έρχεται να αμφισβητήσει το αφήγημα της νέας «προοδευτικής» Κυβέρνησης του Μεξικού που μιλάει με στόμφο για τον 4ο Μετασχηματισμό(*) της Μεξικανικής σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας ενώ στην πραγματικότητα προσφέρει «μια από τα ίδια», ενώ την ίδια στιγμή οι Ζαπατίστας με πολύ λιγότερους πόρους και κάτω από τη μύτη του κράτους και του στρατού του επεκτείνουν την επιρροή τους και γεωγραφικά και κοινωνικά.
Πόσο πιστεύεις ότι θα επηρεάσει η «αποχώρηση» του Μάρκος (ή Ζακαρία ή Γκαλεάνο τώρα) από το προσκήνιο, στην όλη ανάδειξη του ζαπατίστικου κινήματος και τελικά ήταν μία κίνηση πού έπρεπε να γίνει;
Θέλω να πω εδώ ότι ο Σουπ Μάρκος δεν αποχωρεί, και σωστά το βάζεις σε εισαγωγικά. Απλώς κάνει ένα βήμα πίσω, ξαναβαφτίζεται σε Σουπ Γκαλεάνο, και πλέον κάνει ένα βήμα μπροστά ο Υποδιοικητής Μοϊσές, ο οποίος είναι και ιθαγενής Τσιαπανέκο, σε αντίθεση με τον Μάρκος που είναι μιγάς. Παραμένει και ο Μάρκος (συγχωρήστε με αλλά εγώ Μάρκος τον έμαθα, παρότι στην έρευνά μου έχω μελετήσει και κείμενα που έγραψε ως Ζακαρίας, και τώρα ως Γκαλεάνο) και γράφει ακόμα πού και πού με τον γνωστό του λόγο, αυτό όμως που εγώ έχω παρατηρήσει στην έρευνα πεδίου μου είναι η διεκδίκηση χώρου εκ μέρους της Ζαπατίστικης νεολαίας, μιας γενιάς που είναι νεότερη και από τον Μάρκος (που διαμορφώθηκε πολιτικά από τις Δυνάμεις Εθνικής Απελευθέρωσης) και από τον Μοϊσές (που επίσης διαμορφώθηκε πολιτικά από τις Δυνάμεις αλλά και από τον EZLN), μιας γενιάς που (δια)μορφώθηκε μέσω της Αυτόνομης Ζαπατίστικης Εκπαίδευσης/Παιδείας και που θέτει υπό αμφισβήτηση ακόμα και τους πατεράδες και τους παππούδες της στο Ζαπατισμό. Αυτό παρατηρώ εγώ ως ερευνητής στο πεδίο και σιγά σιγά θα γίνει και περισσότερο ορατό και στην οργάνωση της ζαπατίστικης αυτονομίας. Είναι μια γενιά που έχει πάει σχολείο, που δεν έχει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις διακρίσεις με βάση το φύλο με τις οποίες είχαν γαλουχηθεί προηγούμενες γενιές θέλοντας και μη, δεν έχει ζήσει τον πόλεμο ούτε την προετοιμασία για αυτόν, και σιγά σιγά καλείται να πάρει στα χέρια της αυτό που αποκαλούμε Ζαπατισμό.
Ένας παλιός αγωνιστής έγραφε, «όπως δεν ήλθε το τέλος της Ιστορίας, δεν ήλθε και το τέλος των οραμάτων» και σεις όμως το πάτε πιο πέρα στην Γιορτή της ουτοπίας «Κι όμως αλλάζει Κεμάλ, κι όμως αλλάζει», οι πολλές επισκέψεις σου Λεωνίδα στην περιοχή των Τσιάπας σε έχουν πραγματικά πείσει, ότι αυτό που συντελείται εκεί είναι μία ουσιαστική και βιώσιμη κατάσταση, κι αν ναι, θα μπορέσει ν’ αντέξει στον χρόνο και στις επιθέσεις, που η εκτίμησή μου είναι ότι θα ενταθούν, λόγω της ανακήρυξης των νέων καρακόλ;
Εδώ θα ήθελα να διευκρινίσω ότι η περιοχή λέγεται Τσιάπας, οι κάτοικοί της Τσιαπανέκος/ας, και όσοι από αυτούς είναι οργανωμένοι στις Βάσεις Υποστήριξης του EZLN λέγονται Ζαπατίστας. Και ο Ζαπατισμός στην Τσιάπας δεν γεννήθηκε σήμερα και έχει περάσει και πιο δύσκολες εποχές αν θέλετε, με μεγαλύτερη καταστολή και βία. Υπάρχει ήδη από το 1983 αν πάρουμε σαν έτος ίδρυσης το έτος εγκατάστασης του πρώτου αντάρτικου λημεριού του EZLN στην περιοχή, και οι προετοιμασίες ξεκίνησαν από τις Δυνάμεις Εθνικής Απελευθέρωσης ήδη από το 1969. Τα πρώτα καρακόλες ιδρύονται το 2003, οπότε μετράμε ήδη δυόμιση δεκαετίες τουλάχιστον ουτοπικά ρεαλιστικής αυτονομίας. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να γίνει από εδώ, αλλά εγώ προσωπικά ως ερευνητής και ακτιβιστής δεν «απομυθοποίησα», για να το θέσω έτσι, τον Ζαπατισμό. Κάθε άλλο. Έχω υπάρξει και μαθητής του, αρχικά ως μαθητής Ισπανικών και Τσοτσίλ στο Αυτόνομο Εξεγερμένο Ζαπατίστικο Κέντρο Ισπανικών και Γλωσσών Μάγιας στο βουνό, αλλά και ως ερευνητής που πραγματοποίησε εκεί την έρευνα πεδίου για τη διδακτορική διατριβή του μεταξύ 2011-2016. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες η διατριβή μου οπότε εκεί θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε και πιο αναλυτικά σε τι αναφέρομαι.
Αυτό που προστατεύει τους Ζαπατίστας είναι η κοινωνική αποδοχή που έχουν τόσο στην περιοχή τους όσο και διεθνώς, η οποία και διαρκώς επεκτείνεται. Για όσο οι ιθαγενείς της Τσιάπας θα στήνουν αυτόνομες δομές, νοσοκομεία, σχολεία, και συνεταιρισμούς, ο Ζαπατισμός θα επεκτείνεται. Τα όπλα τους είναι αυτά. Τα άλλα, αυτά με τις σφαίρες, όσα δηλαδή υπάρχουν ακόμη έχουν σκουριάσει
Λεωνίδα πες μου μερικά πράγματα παραπάνω για το βιβλίο-διατριβή σου και πότε πιστεύεις ότι θα κυκλοφορήσει;
Η διατριβή μου είναι αποτέλεσμα συγκριτικής έρευνας έξι ετών, που περιελάμβανε εθνογραφική έρευνα πεδίου σε Βολιβία και Μεξικό (περιοχές Τσαπάρε και Τσιάπας) και ασχολήθηκε με τη διαμόρφωση των πολιτικών στρατηγικών δύο κατά βάση ιθαγενικών κινημάτων, των κοκαλέρος στη Βολιβία (το κίνημα που δημιούργησε το MAS και ανέδειξε τον Έβο Μοράλες) και των Ζαπατίστας στο Μεξικό. Έχει ήδη εκδοθεί στα αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Palgrave Macmillan, και θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες. Βρισκόμαστε στη φάση της επιμέλειας.
Ο Marcos έλεγε κάποτε ότι «χρόνια ολόκληρα μαθαίναμε πώς να πυροβολούμε με τα όπλα και αποδείχθηκε ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να πυροβολούμε με τις λέξεις», αντίθετα ο Moises προειδοποιεί την κυβέρνηση του Μεξικό «Δεν θα παραδοθούμε. Μόνοι θα υπερασπιστούμε ό,τι έχουμε χτίσει ακόμα κι αν χρειαστεί να πολεμήσουμε». Το να πυροβολείς με τις λέξεις, ήταν μία πράξη που ωφέλησε στη διεθνοποίηση του θέματος, με όλα τα καλά που προέκυψαν από το κύμα αλληλεγγύης, αλλά σκέτο αυτό είναι αρκετό, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση είναι δυνατόν να σου τις χαρίσουν αν δεν πολεμήσεις για να τις κατακτήσεις;
Οι Ζαπατίστας είναι αλήθεια ότι έχουν «ρίξει» περισσότερες λέξεις παρά σφαίρες όλα αυτά τα χρόνια. Τους προσέξαμε όμως όταν έριξαν τις πρώτες σφαίρες, και συνεχίσαμε να τους ακούμε ακριβώς επειδή σταμάτησαν να ρίχνουν σφαίρες. Ας μη γελιόμαστε, απέναντι σε έναν στρατό τόσο πολυάριθμο και καλά εξοπλισμένο όπως ο Μεξικάνικος, οι Ζαπατίστας δεν θα είχαν καμία ελπίδα σε επίπεδο στρατιωτικής σύγκρουσης. Αυτό που τους προστατεύει δεν είναι τα όπλα –και συγγνώμη αν χαλάω την οποιαδήποτε τέτοια ονείρωξη– είναι το τείχος αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτούς παγκοσμίως. Χωρίς αυτό, ο στρατός θα τους διέλυε σε μια βδομάδα. Επίσης αυτό που τους προστατεύει είναι η κοινωνική αποδοχή που έχουν τόσο στην περιοχή τους όσο και διεθνώς, η οποία και διαρκώς επεκτείνεται. Για όσο οι ιθαγενείς της Τσιάπας θα στήνουν αυτόνομες δομές, νοσοκομεία, σχολεία, και συνεταιρισμούς, ο Ζαπατισμός θα επεκτείνεται. Τα όπλα τους είναι αυτά. Τα άλλα, αυτά με τις σφαίρες, όσα δηλαδή υπάρχουν ακόμη έχουν σκουριάσει.
Ο πλανήτης βρίσκεται σε αναβρασμό, τεράστιες διαδηλώσεις σε όλον τον κόσμο, Χιλή, Βολιβία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Λίβανο, Ιράκ, Γαλλία, Χογκ-Κονγκ, αλλά και στην Ελλάδα, οι αστυνομίες με χημικά, πλαστικές σφαίρες, αλλά και απίστευτη βαρβαρότητα προσπαθούν να επιβάλουν αυτήν την περιβόητη νομιμότητα. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έλεγε «μην ξεχνάτε: και όλα όσα έκαναν οι ναζί, ήταν σύμφωνα με τον νόμο», πόση νομιμότητα μπορούμε ακόμα ν’ αντέξουμε ως κοινωνία, τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση;
Στην Ελλάδα να πω ότι την κανονικότητα και τη νομιμότητα την έφεραν πίσω πρώτοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κατά τη διακυβέρνηση των οποίων όλα τα κοινωνικά κινήματα που εμφανίστηκαν στη χώρα κατά το 2010-2015 είτε διασπάστηκαν, είτε διαλύθηκαν, είτε αφομοιώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό. Ουσιαστικά αποδέχτηκαν το αφήγημα της «αριστερής κυβέρνησης» που θα έλυνε όλα τα προβλήματα ελέγχοντας τον κρατικό μηχανισμό. Αυτό δεν συνέβη, ίσα-ίσα που συνεχίστηκαν και οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, οι εκχωρήσεις αδειών για εξερεύνηση εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και το Ιόνιο – με υπογραφή Σταθάκη για να μην ξεχνιόμαστε). Απλά υπήρχε το αφήγημα εκ μέρους της κυβέρνησης «δεν θέλουμε, αλλά δεν γίνεται αλλιώς». Έδωσαν και κάτι κοινωνικά μερίσματα, λίγο πρόσβαση στο σύστημα υγείας, λίγα ταυτοτικά δικαιώματα (φύλο, δεύτερη γενιά μεταναστών), έτσι ξεροκόμματα στον φτωχό σαν «ανταποδοτικά» – εκεί που οι άλλοι δεν έδιναν τίποτα, και ηρέμησε η κατάσταση. Ε, η νέα κυβέρνηση δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα: ξεπουλάει τα πάντα –όπως λέει τόσο ξεδιάντροπα ο Άδωνης Γεωργιάδης– και δεν «νιώθει και τύψεις» όπως η προηγούμενη με τα κροκοδείλια δάκρυα. Έχει και έναν απαράδεκτο Υπουργό Δημοσίας Τάξεως (ξέρω Προστασίας του Πολίτη τον λένε, αλλά μάλλον είναι Προστασίας… από τον Πολίτη) ο οποίος έχει μια μανία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, λες και αυτός ευθύνεται για την εγκληματικότητα στην Ελλάδα – ενώ βλέπουμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα είναι οικονομικά σε αυτή τη χώρα και γίνονται από την αστική και μεγαλοαστική τάξη: Novartis, Energa Hellas, Siemens, τα 8 εκατομμύρια του Παντείου, και λοιπά. Έχουν κατασκευάσει και ένα «σκιάχτρο», αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται πίσω από τη λέξη «Εξάρχεια» –στα οποία μάλλον δεν έχουν πατήσει ποτέ, ή τουλάχιστον τα παρουσιάζουν ως «μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας» για ακροατήρια που δεν έχουν πατήσει ποτέ εκεί– για να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα αυτής της χώρας: την ανεργία, την έλλειψη γιατρών, νοσηλευτών, δασκάλων και καθηγητών που το ίδιο το κράτος τους εκμεταλλεύεται εργασιακά μέσω του θεσμού των αναπληρωτών, τις εξορύξεις στο Αιγαίο και το Ιόνιο, τις Σκουριές, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την απαξίωση της ΔΕΗ από το ίδιο το Υπουργείο, και λοιπά. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αντί για δασκάλους και γιατρούς η κυβέρνηση προσλαμβάνει μπάτσους, για να φυλάνε ποιούς; Εμάς από τους «κακούς» – ή μήπως αντίστροφα; Και έχουμε και ο Χρυσοχοΐδη να κουνιέται και να μας λέει ότι θα βλέπουμε μπάτσους κάθε δέκα λεπτά. Γιατρούς και δασκάλους γίνεται να βλέπουμε; Μπάτσους και χωροφυλάκους κάθε δέκα λεπτά ονειρεύονται οι χούντες και οι χουντικοί. Έχουμε και πέντε οικογένειες που ελέγχουν όλα τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, και τις εφημερίδες, και τυγχάνει να είναι και οι μεγαλύτερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας, οι οποίες ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις ελέγχοντας την ενημέρωση, γιατί ούτε ανεξάρτητη δημοσιογραφία έχουμε. Υπάρχει και μια δήθεν «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη που έχει βαλθεί να βγάλει λάδι και τους εγκληματίες νεοναζί της Χρυσής Αυγής, μια αστυνομοκρατία άνευ προηγουμένου, και κινήματα διαλυμένα από το ‘15 και μετά. Σε ανασυγκρότηση νομίζω γιατί όλο αυτό το πράγμα είναι ένα καζάνι που βράζει και είναι θέμα χρόνου να εκραγεί. Χωρίς θεσμικές αυταπάτες, αυτή τη φορά ελπίζω.
Οι Social Waste δηλώνετε ότι δεν είναι είστε απλά ένα μουσικό συγκρότημα, αλλά είστε κι ένα πολιτικό πρότζεκτ, μπορείτε να μας αναλύσετε τι ακριβώς εννοείτε;
Οι Social Waste είναι μια μπάντα που έχει τρία χαρακτηριστικά:
α) Είναι αυτοοργανωμένη, με την έννοια ότι προσπαθεί να πραγματοποιήσει όλες της τις λειτουργίες με ίδιες δυνάμεις, και μαθαίνει πώς να το κάνει αυτό «περπατώντας». Γράφουμε μόνοι μας τους στίχους μας, τις μουσικές μας, εκδίδουμε τα άλμπουμς μας, στήνουμε τις συναυλίες μας και τις αυτοδιαχειριζόμαστε επίσης.
β) Είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη. Δεν έχει μάνατζερ να της επιβάλλει ή να της απαγορεύει πράγματα, δεν έχει «ίματζ μέικερς», δεν πληρώνει ραδιόφωνα για να παίξουν τα τραγούδια της. Δεν κάνει τέτοια αλισβερίσια.
γ) Είναι αμεσοδημοκρατική, και έχει μια μικρή συνέλευση μπάντας μέσω της οποίας λαμβάνονται όλες της οι αποφάσεις κατά το δυνατόν με συναίνεση.
Επίσης είναι μια μπάντα μουσική, η οποία όμως εκφέρει έναν πολιτικό λόγο και πέρα από τις μουσικές συναυλίες της επίσης στηρίζει πολιτικές πρωτοβουλίες που θεωρεί ότι πρέπει να στηρίξει. Κατά καιρούς έχουμε παίξει δωρεάν για αυτοοργανωμένα αθλητικά σωματεία, κοινωνικά κινήματα και αγώνες που θέλουμε να στηρίξουμε, καταλήψεις, και λοιπά, με όλο το κόστος που μπορεί να έχει αυτό, τόσο καλλιτεχνικά όσο και πολιτικά.
Τα όργανα που χρησιμοποιείτε στη μουσική που φτιάχνετε σε συνδυασμό και με τον εξαιρετικό στίχο σας, σας δίνουν μία πρόσβαση σε ένα κοινό το οποίο δεν θα άκουγε με ευκολία low bap, αυτό γίνεται αυθόρμητα από ανάγκη ή είναι μία τεχνική ώστε να προσεγγίσετε διαφορετικά είδη κοινού; Και, τελικά, αυτό το είδος της μουσικής σας θα μπορούσαμε να του φορέσουμε την ταμπέλα, το χιπ-χοπ της Μεσογείου;
Δεν γίνεται τίποτα «στρατηγικά». Γίνεται σαν έκφραση της ανάγκης μας να «πάμε λίγο παραπέρα», τόσο τον στίχο μας όσο και τη μουσική μας, και η απήχηση που έχει αυτό είναι απολύτως φυσική, με την έννοια ότι δεν είμαστε η μπάντα που παίζουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις μέχρι να κολλήσει στο μυαλό σου. Δεν έχουμε μάνατζερ, δεν έχουμε εταιρίες παραγωγής, και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο κόσμος και μόνο αυτός μας έχει αγκαλιάσει και μας δίνει δύναμη. Το «χιπ χοπ της Μεσογείου», τώρα, ήταν ένα άλμπουμ που δημιουργήσαμε παρέα με τα Αντίποινα, μια προσπάθεια να δώσουμε τη δική μας «ταυτότητα» αν θέλεις σε αυτό που κάνουμε, το τραγούδι δηλαδή που βασίζεται σε ρυθμική απαγγελία στίχου συνοδεία μουσικών οργάνων της ευρύτερης λεκάνης της Μεσογείου. Πλέον έχουμε ξεκάθαρη ταυτότητα, θες να την πεις χιπ χοπ της Μεσογείου, θες να την πεις χιπ χοπ των Social Waste; Δεν μας απασχολεί τόσο αυτό, ούτε η ταμπέλα ούτε η… πατέντα.
Πείτε μας, τι είναι αυτό που κρατάει τους Social-Waste ενωμένους, αφού είναι γνωστό ότι η μπάντα δεν είναι η κύρια πηγή εσόδων σας;
Μάλλον ακριβώς αυτό. Το ότι δηλαδή δεν κάνουμε για βιοπορισμό αυτό που κάνουμε, όχι ότι θα ήταν κακό αν το καταφέρναμε, αλλά με την έννοια ότι δεν το βλέπουμε σαν «μονοκαλλιέργεια» ούτε σαν «μαγαζί» που θα πρέπει να ρίχνει στην αγορά συνεχώς καινούργια προϊόντα για να ανανεώνει την πελατεία του. Έχουμε τη σχέση του ερασιτέχνη με τη μπάντα, είναι το μεράκι μας αν θες. Και συγχρόνως επειδή κάνουμε και άλλα πράγματα στη ζωή μας, αυτά μας αποσυμφορίζουν από τη μπάντα, και αποσυμφορίζουν και τη μπάντα από… εμάς κατά περιόδους. Οπότε δεν «πήζουμε» και παραμένουμε δημιουργικοί όταν επανερχόμαστε. Έχουμε βέβαια γνώση του ότι όλες οι μπάντες, ακόμα και οι ερασιτεχνικές σαν τη δική μας, έχουν ημερομηνία λήξεως όπως όλα στη ζωή. Απλώς η δική μας αργεί ακόμα.
Ετοιμάζεται νέα δουλειά, πείτε μας κάτι γι αυτό, ό,τι βέβαια είναι ανακοινώσιμο…
Ναι, ετοιμάζουμε νέο άλμπουμ, το δουλεύουμε ήδη. Υπάρχουν ήδη 4-5 τραγούδια ηχογραφημένα, θα έχει άλλα τόσα, και ελπίζουμε να είμαστε σε θέση να το αφήσουμε να ταξιδέψει γύρω στον Απρίλιο. Μετά θα το πάρουμε και θα αρχίσουμε να το παρουσιάζουμε σε όλη την Ελλάδα το καλοκαίρι στην περιοδεία που ήδη σχεδιάζουμε. Λίγη υπομονή και θα το ακούσετε!
(*) Ο όρος 4ος Μετασχηματισμός αναφέρεται στους τρεις ιστορικούς μετασχηματισμούς στην σύγχρονη Μεξικανική ιστορία, σε τρία ιστορικά σημεία καμπής: την απελευθέρωση από τους Ισπανούς και την ίδρυση του Μεξικανικού Κράτους (1810-1821), τη Μεταρρύθμιση (1858-1861) τη διαμάχη δηλαδή μεταξύ Φιλελευθέρων και Συντηρητικών που οδήγησε στον διαχωρισμό Εκκλησίας- Κράτους (βλέπετε εκεί έγινε πριν από σχεδόν… δυο αιώνες, εδώ ακόμα!), και τη Μεξικάνικη Επανάσταση του Ζαπάτα και του Βίγια (1910-1917) που ανέτρεψε τη μακρά δικτατορία του Πορφίριο Δίας. Ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ φιλοδοξεί το «Σεξένιο» του, η εξαετία της προεδρίας του δηλαδή, να είναι αντίστοιχα ιστορικής σημασίας για τη χώρα – εξ’ ου και 4ος Μετασχηματισμός.
