Απ’ το παράλληλο πρόγραμμα στην ένταση της επίθεσης εναντίον της κοινωνίας
Του Σπύρου Παναγιώτου
Με τη φράση «είμαστε θύματα των επιτυχιών μας» υποδέχτηκε ο υπ. Οικονομίας, Ε. Τσακαλώτος, την προ του αναμενομένου επίτευξη συμφωνίας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η επιτυχία, βέβαια, δεν είναι άλλη από την εκμηδένιση της δημόσιας συμμετοχής στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών, παρά τα περίπου 50 δισ. που φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, για να διασωθούν Διοικήσεις τραπεζών που βαρύνονται για την χρεοκοπία τους.
Η ουσία της δήλωσης του γνωστού για την «ταξική του μεροληψία» υπουργού είναι η απώλεια κάθε μέτρου στο τι συνιστά επιτυχία και τι όχι. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προβάλλει -αναπόφευκτα- ως δήθεν επιτυχία το «κλείσιμο» κάθε εκβιαστικού κύκλου των απαιτήσεων των δανειστών (με όρους που αυτοί επιβάλλουν) και τη μετάθεση για αργότερα των πιο επώδυνων. Έτσι, οι σημαντικότερες κυβερνητικές «επιτυχίες», μέχρι τώρα, περιλαμβάνουν εκτός από το σκανδαλώδες χάρισμα των τραπεζών στους ιδιώτες, μειώσεις σε συντάξεις, επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, αυξήσεις στον ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης και νησιά, ξεθεμελίωμα της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, περιορισμό των ευνοϊκών όρων στις 100 δόσεις, πρώτη δόση της φορολογικής αφαίμαξης, μέτρα σε βάρος των αγροτών κ.λπ. Και μπροστά μας βρίσκεται η «διαπραγμάτευση» για το πιο επώδυνο πακέτο προαπαιτούμενων που περιλαμβάνει το ασφαλιστικό και το νέο φορολογικό σύστημα και που ήδη κυβερνητικές δηλώσεις προαναγγέλλουν αλλαγές που δεν θα τολμούσε καμιά, ώς τώρα, κυβέρνηση να διανοηθεί.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και το σύνολο του πολιτικού συστήματος μοιάζει ανίκανο να κατανοήσει, πολύ περισσότερο να αντιμετωπίσει, το σύνολο των απειλών και των κινδύνων που απειλούν την κοινωνία αλλά και την ίδια την υπόσταση της χώρας.
Παράλληλα με την αποδοχή των μνημονιακών καταναγκασμών ξεδιπλώνεται μια «ναι σε όλα» αντίληψη και στην εξωτερική πολιτική. Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως επιτυχία της την πολιτική της Ε.Ε. στο μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα, ενώ αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τους εκβιασμούς της Τουρκίας που γκριζάρει ολόκληρο το Αιγαίο. Συναινεί στις απαιτήσεις των Ερντογάν-Νταβούτογλου, αναζητώντας ρόλο για λογαριασμό ολόκληρης της Ε.Ε. χωρίς να βλέπει τον ορατό κίνδυνο αποκλεισμού χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα, καθώς τα σύνορα των χωρών της Ε.Ε. κλείνουν σταδιακά.
Την ίδια στιγμή που κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι κρίνεται στην Κύπρο, συνεχίζει την πολιτική του «ναι» στο εμπάργκο προς τη Ρωσία και συνυπογράφει τις πρόσφατες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, με αφορμή την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροπλάνου στη Συρία, εμπλέκοντας διπλωματικά και στρατιωτικά τη χώρα σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κρίση στη Μ. Ανατολή. Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει τα στρατηγικά ανοίγματα στο Ισραήλ, όταν η κατάσταση στη Μ. Ανατολή κινδυνεύει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γίνεται έτσι, ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των βαθιά αντιλαϊκών κυβερνήσεων της χώρας. Η μέχρι τώρα πορεία του κυβερνητικού έργου αποδεικνύει ότι η ρητορική για δήθεν «παράλληλο πρόγραμμα» ανακούφισης από την επώδυνη συμφωνία του Αυγούστου έχει καταρρεύσει. Μαζί του έχουν καταρρεύσει και οι αυταπάτες της «αξιοποίησης της κυβέρνησης» υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.
Οι ψευδαισθήσεις και οι αριστερο-δέξιες κορώνες -χαρακτηριστικές της κεντροαριστερής διαχείρισης- κρατούν, προσωρινά, καθηλωμένο και αποπροσανατολισμένο το λαϊκό παράγοντα, αποτελώντας τη μοναδική κυβερνητική «επιτυχία». Ποιος, όμως, μπορεί να εγγυηθεί ότι η σημερινή εικόνα θα συνεχιστεί για πολύ; Ήδη τα πρώτα σημάδια λαϊκής οργής γίνονται φανερά. Η αναζήτηση συναίνεσης, μέσω της σύγκλισης συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, αποτελεί προμήνυμα «οικουμενικής λύσης» μέσα πάντα στο ασφυκτικό συστημικό πλαίσιο. Στο μεταξύ, η οικονομία αφελληνίζεται, συνεχίζει να βυθίζεται σε ένα θανατηφόρο σπιράλ ύφεσης με παράλληλη καταστροφή της όποιας παραγωγικής δομής έχει απομείνει. Η κοινωνία και τα μεσαία στρώματα συντρίβονται. Η υπόσταση της χώρας κινδυνεύει, καθώς με βήμα ταχύ μετασχηματίζεται σε χώρο «ελεύθερων ζωνών», σύμφωνα με τα οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Όλα δείχνουν ότι απαιτούνται πιο σύνθετοι δρόμοι διεξόδου και επιβίωσης.
