Η οικονομική και στρατιωτική ενδυνάμωση της Τουρκίας σε συνδυασμό με την πολιτική κυριαρχία του Ερντογάν, παρά τα σχέδια υπονόμευσης, καθιστούν την Άγκυρα ικανή να διαμορφώνει μια επιθετική εξωτερική πολιτική σε όλα τα μέτωπα. Οι διακηρύξεις για τα «σύνορα της καρδιάς» των νεο-οθωμανών συνδυάζονται με το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας» και διαμορφώνουν μια επιθετική εξωτερική πολιτική. Η Τουρκία αμφισβητεί ευθέως τη Συνθήκη της Λωζάνης διεκδικώντας επανακαθορισμό των συνόρων στη Μ. Ανατολή και στο Αιγαίο- Θράκη. Αμφισβητεί, αν και δεν έχει υπογράψει, το Δίκαιο της Θάλασσας δίνοντας την δική της ερμηνεία για το εάν οι νησιωτικές χώρες δικαιούνται να έχουν ΑΟΖ, παρά τα παγκόσμια δεδομένα. Στηρίζεται στην δύναμη του ισχυρού και με την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας απαιτεί την μοιρασιά των πόρων της Ν.Α. Μεσογείου και τον έλεγχο των ροών του φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Γράφει στα παλιά της παπούτσια της αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό, αμφισβητεί επίσημα την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχει επιβάλλει στην πράξη την ύπαρξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Β. Κύπρου» και εμφανίζεται ως εγγυητής των δικαίων της. Οι εξόφθαλμα παράνομες, αιτιάσεις της Τουρκίας γίνονται σιωπηλά αποδεκτές από την λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» αποθρασύνοντας ακόμα περισσότερο τον τουρκικό επεκτατισμό και επιβεβαιώνοντας τις επιτυχίες της τουρκικής διπλωματίας.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας δεν μένει στα λόγια. Η παρουσία του τουρκικού γεωτρύπανου στα παράλια της Τουρκίας και η πραγματοποίηση της γεώτρησης συνιστά εισβολή και δημιουργεί τετελεσμένα. Στην πραγματικότητα η Κύπρος μετατρέπεται σε προμαχώνα του τουρκικού επεκτατισμού καθώς η υπόσταση και η κυριαρχία της αμφισβητείται με στρατιωτικά μέσα και πράξεις. Ένα δεύτερο γεωτρύπανο έχει ήδη αποπλεύσει με κατεύθυνση τα κατεχόμενα παράλια της Κύπρου ως απόδειξη της εμμονής της Τουρκίας στην επιβολή τετελεσμένων αλλά και ως ακραία αξιοποίηση της «αδυναμίας», στην πραγματικότητα της ανοχής αν όχι και της παρακίνησης τόσο από πλευράς της Ε.Ε. όσο και του ΟΗΕ ώστε να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί της. Αμέσως μετά ακολουθεί η σειρά του Καστελόριζου, ως κρίσιμο, στρατηγικό σημείο που θα καθορίσει την τελική μορφή που θα πάρει η ΑΟΖ Ελλάδας-Τουρκίας Κύπρου αφού πρώτα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία επιβολής τετελεσμένων με ή χωρίς θερμό επεισόδιο.
Η Τουρκία αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως αμελητέα ποσότητα, ως μικρή δύναμη. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος της χώρας μας όλο και πιο πολύ βυθίζεται σε μια φοβική συμπεριφορά φινλανδοποίησης της Ελλάδας, κατευνασμού του «θηρίου» και εναποθέτει την «προστασία » της χώρας στις μεγάλες δυνάμεις. Δικαιολογεί την στάση του με μύθους περί «αδύναμης Τουρκίας». Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Υπάρχει άραγε πιο σίγουρη συνταγή νέων υποχωρήσεων και εθνικών ακρωτηριασμών;
Σ.Π.
