Η ολοκλήρωση των εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την εισβολή του Αττίλα και την τουρκική κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου, η νέα απόβαση Ερντογάν στο νησί και οι χλιαρές αντιδράσεις από ελληνικής πλευράς, επιτρέπουν ορισμένα συμπεράσματα για την κατανόηση της τρέχουσας φάσης του Κυπριακού, και για την επόμενη μέρα.
Α. Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας αναζητά θεσμική επικύρωση. Η Άγκυρα εκμεταλλεύεται την κρίση της Δύσης (Γαλλία, ΗΠΑ κ.λπ.) και τη γενικευμένη τάση προς τον πόλεμο, ώστε να νομιμοποιήσει και να διευρύνει τα τετελεσμένα επί του πεδίου. Φαίνεται πως η (συν)κυριαρχία στο Αιγαίο και η περαιτέρω τουρκοποίηση της Κύπρου μέσω της αναγνώρισης του ψευδοκράτους είναι άμεσες προτεραιότητες.
Β. Το πολιτικό σύστημα σε Ελλάδα και Κύπρο αποδέχεται ως μόνη δυνατότητα «άμυνας» τα παζάρια Τουρκίας-Δύσης, μέσα από τα οποία εκτιμά ότι μπορεί να διασωθεί από μια ολική παράδοση ή μια ανοιχτή πολεμική σύγκρουση. Οι όποιες αποχρώσεις περισσότερο αντανακλούν εσωτερικές αντιθέσεις των Δυτικών πατρώνων.
Γ. Τα δόγματα της μεταπολίτευσης είναι παρόντα. «Η Κύπρος κείται μακράν», «Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται»: αυτά οδηγούν την πολιτική ελίτ σε Αθήνα και Λευκωσία, που θεωρεί το Κυπριακό βαρίδι για τις κάθε είδους μπίζνες.
Δ. Βοά η απουσία μιας εθνικής στρατηγικής, έστω και αποσπασματικής, που θα βάλει στο επίκεντρο όχι τη συμφιλίωση με την κατοχή και τον διαρκή Αττίλα, αλλά την ανατροπή των τετελεσμένων και την αλλαγή του συσχετισμού υπέρ του Ελληνισμού.
Ε. Η κοινωνία συνεχίζει αποπροσανατολισμένη, βομβαρδιζόμενη καθημερινά για να αποδεχθεί ως μονόδρομο τον «ρεαλισμό» της υποταγής. Η σημασία της μνήμης, της κοινής μοίρας, της κοινότητας του Ελληνισμού, του φρονήματος καθίστανται απαραίτητα προαπαιτούμενα.
Με αυτά ως δεδομένα, εισερχόμαστε –όπως όλα δείχνουν– σε νέο γύρο διαλόγου υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Εν αναμονή πρωτοβουλιών του Γ.Γ. Γκουτέρες, ο Έλληνας ΥΠΕΞ διαπιστώνει ότι «το Κυπριακό κινείται», ενώ Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης δηλώνουν «συγκρατημένα αισιόδοξοι». Δηλαδή διαρκώς διολισθαίνουν προς τις πάγιες τουρκικές θέσεις. Στην Κύπρο ξαναζεσταίνονται οι προπαγανδιστικές μηχανές της ανέφικτης (συν)ομοσπονδίας: με το φόβητρο της διχοτόμησης ζητούν την αποδοχή «μιας κάποιας λύσης», που θα ακυρώνει στην πράξη την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μαζί ξαναπροβάλλει και ο «Νέος Ρεαλισμός», που θέλει την Κύπρο υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ (και του Ισραήλ). Χαρακτηριστικός εκφραστής του ο αναπλ. πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Γεωργιάδης, που καλεί να αποδεχθούμε τα νέα δεδομένα μετά από 50 χρόνια κατοχής, συζητώντας μέχρι και τη «λύση» των δύο κρατών!
Η Τουρκία παραμένει αμετακίνητη από τη στρατηγική της για πλήρη κυριαρχία στον Βορρά και συγκυριαρχία στον Νότο. Ξεκινά εκστρατεία αναγνώρισης του ψευδοκράτους, συνεχίζει την πολιτική εποικισμού και βίαιου εκτουρκισμού στα κατεχόμενα, και επιδιώκει να δορυφοροποιήσει την Κύπρο οικονομικά και ενεργειακά. Έτσι ρυμουλκεί την ελληνική πλευρά όλο και πιο κοντά στις πάγιες θέσεις της. Είναι λοιπόν επείγουσα η ανάγκη αντίστασης του Ελληνισμού, σε Ελλάδα και Κύπρο. Η καταγγελία του κατοχικού καθεστώτος και του τουρκικού επεκτατισμού πρέπει να συνοδευτεί από πρωτοβουλίες αδελφοποίησης και από κινήσεις οικοδόμησης ισχύος, στην κατεύθυνση απελευθέρωσης της Κύπρου, και υπεράσπισης της βιωσιμότητας της ενιαίας και ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας – η οποία θα ασκεί πλήρη κυριαρχία στο νησί, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήσεις.
