[…] Ο πιο αριστοτεχνικός χειρισμός τους είναι ότι προσπαθούν να μας κάνουν να νιώθουμε πως αυτοί που κάνουν ό,τι κάνουν είναι όχι αυτοί αλλά εμείς. Εμείς, έτσι μας λένε, ξεκινήσαμε από τη συρρίκνωση του «υπερτροφικού» δημόσιου τομέα. Εμείς συνεχίζουμε με τη συρρίκνωση του ιδιωτικού, που κατά κυριολεξία λιώνει, κονιορτοποιείται κάτω από το βάρος μιας απίστευτης φορολόγησης. Εμείς απαγορεύουμε στον συνταξιούχο να έχει εργασία είτε έργο, εμείς εξαναγκάσαμε τα νιάτα που είχαμε αναστήσει με καημό και έξοδα σε ανεργία ή εξορία. Εμείς κάνουμε τους πλειστηριασμούς μέσα από τις τράπεζες και θα τους πολλαπλασιάσουμε πολύ σύντομα και μέσα από τις εφορίες. Σκοτώνοντας ακόμα περισσότερο το κάποτε ανθηρό οικοδομικό κύκλωμα, κάνοντας τους Έλληνες άθλιους ενοικιαστές στα σπίτια που ήταν κάποτε δικά τους. Λεηλατώντας μετά τη δημόσια περιουσία της πατρίδας μας και την ιδιωτική.
Ο Ελύτης είχε πει στο «Άξιον εστί» ότι οι εχθροί μας πάτησαν ξανά και ξανά αυτό το χώμα ντυμένοι φίλοι. Σήμερα κάνουν το ίδιο πανταχού παρόντες και αόρατοι. Κρυμμένοι σοφά πίσω από Έλληνες που δέχονται να είναι το προσωπείο και το εργαλείο τους. Λέει ακόμα ο ποιητής πως το χώμα δεν έδεσε με το πόδι τους. Μακάρι.
Πέπη Ρηγοπούλου
(Απόσπασμα, αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών)
