Όλοι εκείνοι «οι μεγαλωμένοι» της Κυψέλης και των γύρω περιοχών δεν έχουν ξεχάσει τις δημοτικές πισίνες. Μια όαση δροσιάς τα καλοκαίρια για τα μικρά παιδιά. Κάποιοι άλλοι ακόμα, δεν ξεχνούν τις κρυφές τους βουτιές στα συντριβάνια της περιοχής και το ξύλο που έτρωγαν όταν τους αντιλαμβάνονταν η μαμά ή ο μπαμπάς. Η διαφορά ήταν ότι στη μία περίπτωση υπήρχε η επίσημη άδεια, ενώ στην άλλη όλα γινόντουσαν υπό τη σκιά του φόβου και της σκανταλιάς. Έχει μια ίντριγκα το «απαγορευμένο». Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας βρισκόταν η δημοτική πισίνα που μάζευε καθημερινά εκατοντάδες παιδιά που πλατσούριζαν με μανία. Η κυρία Καίτη μας λέει πως το θυμάται λες και ήταν χτες. «Παιδί μου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνες τις γλυκές εποχές. Θυμάμαι πως τον γιατρό τον έτρεμα! Όταν όμως ήταν να πάω για να μου δώσει το μαγικό χαρτί που θα με «έριχνε» στην πισίνα ο φόβος εξαφανιζόταν με μιας. Πολλές φορές ήταν και τόπος συνάντησης με τις συμμαθήτριές μου από το σχολείο. Τι χαρά νιώθαμε δεν μπορείς να φανταστείς». Και τα χρόνια πέρασαν και οι δημοτικές πισίνες ή αλλιώς δεξαμενές είτε καλύφθηκαν με μπετόν, είτε έγιναν συντριβάνια, που δεσπόζουν ακόμα και σήμερα, θυμίζοντάς μας έστω και αμυδρά πως κάτι άλλο υπήρχε πριν εδώ.
Το πρώτο συντριβάνι της Αθήνας, έχει έναν συμβολικό χαρακτήρα για την πόλη. Βρίσκεται στο Ζάππειο και υπενθυμίζει την αρχή της σύγχρονης υδροδότησης της πόλης. Από την αρχαιότητα η Αττική είχε σημαντικά προβλήματα με τα υδάτινα αποθέματά της. Η λύση δίνεται στις αρχές της δεκαετίας του `30, όταν ολοκληρώθηκαν τα έργα της τεχνικής λίμνης του Μαραθώνα. Για πρώτη φορά διοχετεύτηκε στην Αθήνα άφθονο και καθαρό νερό. Το έργο κατασκευής του φράγματος και την εκμετάλλευση του δικτύου ύδρευσης είχε αναλάβει η αμερικανική κατασκευαστική εταιρεία ULEN. Για να πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της υδροδότησης της Αθήνας, η ULEN κατασκευάζει και δωρίζει στο ελληνικό δημόσιο έναν ηλεκτρικό πίδακα. Το συντριβάνι τοποθετήθηκε σε ειδικό χώρο που είχε διαμορφωθεί στους κήπους του Ζαππείου. Η αρχή της υδροδότησης έγινε τον Ιούλιο του 1931. Η ημέρα εκείνη θεωρήθηκε ως η πρώτη περάτωση του μεγαλύτερου μέρους των έργων ύδρευσης της πρωτεύουσας. Τότε τα συντριβάνια, αποκαλούνταν ως «αναβρυτήρια» και αποτελούσαν πόλους έλξης δροσιάς τα καλοκαίρια. Επιπλέον αποτελούσαν διαχρονικά τόπο συνάντησης και αναφοράς για τους Αθηναίους.
Πηγή: ipolizei.gr
