Νομίζω πως ήρθε η ώρα να λήξουμε αυτή τη φήμη που μας ταλαιπωρεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αυτή, ντε, που λέει πως είμαστε ο πιο σπουδαίος λαός στον κόσμο, ο πιο σοφός, ο πιο προχωρημένος. Θα πρέπει, επιτέλους, να μάθετε την αλήθεια έστω κι αν είναι πικρή, έστω και τώρα.
Λοιπόν, αδέρφια, στην πραγματικότητα είμαστε ένας λαός στα σπάργανα. Έχουμε πλήρη άγνοια των πάντων και σε κάθε δύσκολη περίπτωση που προκύπτει δηλώνουμε απροετοίμαστοι.
Το καλοκαίρι έχουμε πυρκαγιές… χρόνια τώρα. Παντού, σε ολόκληρη τη χώρα. Πώς τις αντιμετωπίζουμε; Δεν τις αντιμετωπίζουμε, απλώς καιγόμαστε.
Το χειμώνα έχουμε πλημμύρες και χιονοπτώσεις… κάθε χρόνο. Πώς αντιδρούμε; Δεν αντιδρούμε, απλώς πνιγόμαστε και εγκλωβιζόμαστε ακόμα και σε αστικές περιοχές. Κέντρο-καρακέντρο.
Φτιάχνουμε σύγχρονους αυτοκινητόδρομους –πληρώνουμε κάτι παραπάνω, αλλά έτσι είναι το καλό πράγμα– τους χρησιμοποιούμε, όμως, μόνο όταν έχει λιακάδα. Το χειμώνα τους αποφεύγουμε γιατί πότε θα καταστραφεί το οδόστρωμα από τις βροχοπτώσεις, πότε το χιόνι θα πέσει και θα μας πλακώσει…
Βέβαια, επειδή μας έχουν παραμυθιάσει πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, λέμε να μην το ρισκάρουμε κιόλας. Έτσι, κάθε σεζόν βγάζουμε τον κρατικό μηχανισμό μια βόλτα για να μη σκουριάσει, τον φωτογραφίζουμε, τον θαυμάζουμε και μετά τον κλείνουμε ξανά στο κουτί του, έτοιμο για την επόμενη φορά που κάποιος θα μας αμφισβητήσει…
Κι εδώ συμβαίνει το θαυμαστό! Ενώ αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται σε χρόνια και καιρούς, κι ενώ βιώνουμε ένα διαρκές deja vu ως λαός, σε σημείο δηλαδή που δεν εκπλησσόμαστε καθόλου, ό,τι και να μας συμβεί, δεν θέλουμε να αλλάξουμε και τίποτα απολύτως! Μας αρέσει, το διασκεδάζουμε βρε παδί μου, μην πω πως τζογάρουμε κιόλας. Βλέπουμε τον πρωθυπουργό στην τηλεόραση, τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό να μας φτύνουν στα μούτρα, αλλά δεν θυμώνουμε, απλώς ποντάρουμε: «Βάζεις στοίχημα τι θα πει τώρα το κνώδαλο;».
