Χρηματοπιστωτικές τερατογενέσεις, αδιέξοδα και η ψευδαίσθηση του… ενσωματωμένου χρήματος. Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Τι απέγινε η θεωρία ότι το σύγχρονο κράτος, έχοντας αναπτύξει τις ανθρωπιστικές του όψεις, μπορεί να λειτουργεί ως κράτος πρόνοιας, ως σχετικά ουδέτερος παρατηρητής-ρυθμιστής της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και ισορροπιστής των ταξικών συμφερόντων, ως εγγυητής της ασφάλειας και του συνταγματικού πλαισίου νομιμότητας;
Τι απέγινε, έστω, η περίφημη πολιτική ανάλυση ότι το κοινωνικό κράτος ως γέννημα-θρέμμα της κρίσης του καπιταλισμού, ως «πρόληψη-θεραπεία» παράλληλη με τη διεύρυνση της μεσαίας τάξης, προστατεύει μοναδικά (τον καπιταλισμό) από τις ίδιες του τις αντινομίες και τα επικίνδυνα αδιέξοδα;
Προσγειωνόμαστε, λοιπόν, στην κλασική μαρξιστική θεώρηση ότι το κράτος αποτελεί όργανο της αστικής τάξης με σκοπό την πραγμάτωση και διαιώνιση της κυριαρχίας της;
Με τα ερωτήματα αυτά θα μπορούσε κάποιος να διερευνήσει την κατάσταση που ζούμε σήμερα διεθνώς, με όρους και με λογικές του 19ου αιώνα – τότε που το τοπίο ήταν απλώς ομιχλώδες…
Η… άγνωστη αστική τάξη
Σήμερα οι λαοί ανά τον κόσμο, οι «ανθρώπινες δεξαμενές», οι κατατρεγμένοι και οι καταπιεσμένοι δεν έχουν χάσει απλώς την μπάλα… Έχουν χάσει και ολόκληρο το γήπεδο και το χώμα που πατούν και τις λέξεις για να αντιλαμβάνονται, να σκέφτονται και να επικοινωνούν. Κυρίαρχη τάξη δεν είναι πια η γνωστή αστική. Είναι η «άγνωστη αστική», οι σκοτεινοί παίκτες που βρίσκονται πίσω από τα χρηματιστηριακά ορμητήρια, που διακινούν τους τίτλους των οικοπέδων και των ανθρωποδεξαμενών του πλανήτη, που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, υπαγορεύουν επόμενες κινήσεις, παράγωγα, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς και στρατηγικές…
Τα δε κράτη ανά τον κόσμο, αυτοί οι αλλοπρόσαλλοι διαχειριστές περιορισμένης ευθύνης, όχι στο όνομα κανενός λαού ή κοινωνίας, μα στο όνομα ενός κτηνώδους μοντέλου νεοφιλελευθερισμού που λάνσαρε και επέβαλε ο νέος μας μιντιακός σκοταδισμός, αντιλαμβάνονται τη λειτουργία τους ως αυστηροί συσσωρευτές περιουσιών και οφειλών. Εμφανίζουν συστηματικά ελλείμματα, αδυναμίες τήρησης ανειλημμένων υποχρεώσεων και ρόλων, ακόμα και στάσεις πληρωμών και χρηματοπιστωτικά αδιέξοδα στις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, όπως των ΗΠΑ πρόσφατα και της Ιαπωνίας.
Αυτές οι χρηματοπιστωτικές τερατογενέσεις και τα αδιέξοδα βασίστηκαν σε ένα εξωφρενικό ιδεολόγημα, ότι το χρήμα που διατίθεται αρχικά από την πηγή του ως τρόπος μέτρησης αγαθών, προϊόντων και υπηρεσιών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατρέπεται σε… τίτλο ιδιοκτησίας αγαθών, προϊόντων και υπηρεσιών! Βασίστηκαν στην ψευδαίσθηση ότι το χρήμα… ενσωματώθηκε, ότι χτίστηκε σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα στο γεφύρι της Άρτας, ότι δεν συνέχισε να αλλάζει χέρια, συνοδεύοντας την παραγωγή πολλαπλάσιας αξίας πλούτου, αγαθών και υπηρεσιών.
Μοιραία, τα διάφορα κράτη του πλανήτη, τα «κατά τόπους» δημόσια ταμεία που επιφορτίζονται τη διασφάλιση και την απόδοση αυτών των χρημάτων, αδυνατούν να επιστρέψουν ποσότητες χρημάτων που έχουν ήδη… διασκορπιστεί σε ολόκληρη την οικονομία ως κεφάλαιο-φάντασμα!
(Ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό που μπορεί π.χ. να αλλάξει στη διάρκεια ενός φορολογικού έτους και 100 φορές χέρια, «παράγει» εκατονταπλάσιας αξίας προϊόντα, αγαθά και υπηρεσίες. Παράγει, επίσης, αλλάζοντας χέρια ως φορολογητέα ύλη, και με τον ελάχιστο φορολογικό συντελεστή, τουλάχιστον δεκαπλάσια οφειλή προς το δημόσιο ταμείο. Αλλά το συγκεκριμένο ποσό δεν πολλαπλασιάζεται. Αν διακοπεί από ένα «συστημικό διακόπτη» η ροή του χρήματος, ποιος θα το… πρωτοπάρει; Αυτό είναι το παράδοξο του εξωφρενικού τους ιδεολογήματος).
… και η σπιρτάδα της Αριστεράς
Επειδή, όμως, η κοινωνία λειτουργεί με τον ιδρώτα και τον κόπο των ανθρώπων και όχι με τα χρήματα και τα ιδεολογήματα…
Επειδή ο φυσικός πλούτος και οι δυνατότητες του πλανήτη δεν επιτρέπεται ούτε από την πιο παιδαριώδη λογική να εξισώνονται με το σύνολο των παραγόμενων τραπεζικών προϊόντων…
Επειδή οι ζωές και τα όνειρα των ανθρώπων δεν αντέχουν ούτε λεπτό παραπάνω στην επιφάνεια εργασίας και στα γαστρονομικά πλάνα των φιλελεύθερων κανιβάλων νέας γενιάς…
Χρειάζεται να ανακαλύψουν οι λαοί και να ανάψουν εκείνες τις εστίες της αντίστασης που οδηγούν στην ελευθερία, στην αυτοδιάθεση, στον αλληλοσεβασμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Χρειάζεται με μια κουβέντα, όσο ποτέ, η ευρηματικότητα και η σπιρτάδα της Αριστεράς.
