Όταν δεν υπάρχει Αριστερά πάσχει και η Δεξιά, τουλάχιστον στα συστήματα που αυτοθεωρούνται δημοκρατικά, όπως τα καθεστώτα της Δύσης. Σ’ αυτά τα καθεστώτα το κλειδί είναι η ισορροπία – που διαφέρει από την ισοδυναμία. Αν δεν υπάρχει ισορροπία, η ροπή είναι να καταλάβει τον κενό χώρο όποιος παίκτης έχει απομείνει ζωντανός και αργά ή γρήγορα το καθεστώς τείνει στην καταστροφή. Το πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Κατά τον Θουκυδίδη το καθεστώς στην αρχαία Αθήνα του Περικλή ήταν «ενός ανδρός Αρχή». Όλοι ξέρουμε πως τέλειωσε. Τότε, πάντως, οι αντίπαλοι είχαν την ευχέρεια να παραπέμπουν στα δικαστήρια τον Άρχοντα (τον Περικλή) και ο συγκεκριμένος με κλάματα να προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και την Ασπασία από την κατηγορία της πορνείας. Και τώρα από τον αείμνηστο Ανδρέα έως τον Τραμπ στο ίδιο κλίμα γίνονται τα πράγματα. Το μέγεθος και η αξιοσύνη των ηγετών δεν έχουν σημασία όπως επιβεβαιώνει η ίδια η Ζωή που καθαιρεί από την (ποδοσφαιρική της) ομάδα της (η ίδια μίλησε για «κόουτς» και όχι για αρχηγό κόμματος) στον επαναληπτικό αγώνα όποιον (δεν) γουστάρει. Βέβαια άμα δεν διακρίνεις το γήπεδο, όπου η Ελλάδα αναστενάζει, από τη Βουλή από όπου ο λαός περιμένει σωτηρία, έχεις προδιαγράψει, αργά ή γρήγορα τη μοίρα σου. Τη μοίρα καθενός που περιμένει να του φέξει από κάποια αρπαχτή για να δει άσπρη μέρα.
Τα παραπάνω έχουν τη σημασία τους επειδή κάποια στιγμή τα πράγματα κατασταλάζουν «οριστικά», όσο επιτρέπει η ρευστή εποχή μας, κάτι που π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί ούτε να πιστέψει ούτε να καταλάβει και έτσι μένει καθηλωμένος στην ουρά της κούρσας, όπως κάθε κουτσό άλογο. Κι άμα ο κόσμος σε έχει σπρώξει στην κατηφόρα το μόνο που περιμένει να δει είναι πότε θα γίνεις κομμάτια.
Δεν χρησιμοποιώ ηθελημένα «πολιτική ορολογία» επειδή αυτό που βλέπουν τα μάτια μας πηγαίνοντας προς τις κάλπες, δεν μπορεί να συσχετιστεί με κανενός είδους πράξεις και σκέψεις ανδρών και γυναικών που διεκδικούν, λέει, την ψήφο του λαού για να τον… σώσουν. Για παράδειγμα όταν κάποιος υποψήφιος πει μια σαχλαμάρα (άλλη λέξη ταιριάζει αλλά επειδή η σεμνότητα έχει χαθεί παριστάνουμε υποκριτικά τους σεμνότυφους), οι αντίπαλοι έχουν πρόχειρο το παράδειγμα ότι και οι κατήγοροι τα ίδια λένε, όπως π.χ. η περίπτωση Λινού-Πνευματικός. Αναντικατάστατος αλλά όχι μοναδικός ο κ. Φίλης, που μιλάει για Τούρκους (στη Ροδόπη) σκίζοντας όχι τα ιμάτιά του αλλά τις Διεθνείς Συνθήκες (Λωζάνη) που προστατεύουν (όσο την προστατεύουν) τη χώρα μας από την τουρκική βουλιμία. Ο τέως πρέσβης Γ. Αϋφαντής θυμίζει, με δυο επιστολές του, ωστόσο τον πρωτοποριακό ρόλο Τσίπρα-Κοτζιά να πνιγεί κάθε φωνή αντίδρασης στα τουρκικά σχέδια στη Θράκη.
Η Δεξιά, δηλαδή η κυρίαρχη τάξη, στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη, βαδίζει από εξευτελισμό σε ρεζίλεμα και συνεχίζει απτόητη
Αποφεύγω συστηματικά τις αναφορές σε πρόσωπα επειδή οι μεμονωμένες φωνές, ιδίως οι έξαλλες, δεν έχουν μέλλον. Ο «Πολακισμός» είναι υπαρκτό ρεύμα στην κοινωνία, εντός και εκτός πολιτικής, αλλά όπως αποδείχθηκε (με το γνωστό χυδαίο σύνθημα κατά του Μητσοτάκη) δεν έφερε τα καλύτερα αποτελέσματα. Η δυστυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι δεν απόρριψε ένα σύνθημα που του έλειπε το ήθος αλλά ότι δεν είδε και δεν βλέπει πως με τέτοια σημαία πάει κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Και, φυσικά, ότι έτσι δεν έχεις καμία σχέση με οτιδήποτε αριστερό μπορεί κανείς να φανταστεί. Ούτε με δεξιό, άλλωστε. Ακόμα και (αυτοθεωρούμενοι για δικούς τους λόγους) ακραίοι, τύπου Κασιδιάρη, αποφεύγουν να ταυτιστούν δημοσίως με τη γλώσσα λούμπεν στοιχείων γνωρίζοντας ότι οι «απλοί άνθρωποι» απαιτούν κάποια προσοχή στον δημόσιο λόγο.
Οι πιέσεις και οι κίνδυνοι για την ίδια την υπόσταση της χώρας υποχρεώνουν τη Δεξιά παράταξη να είναι προσεκτική, να μην προκαλεί τουλάχιστον στον δημόσιο λόγο της. Στην Ευρώπη με τον πάροδο αιώνων, η γλώσσα έχει λειανθεί. Αλλά ταυτόχρονα η αλαζονεία, σύντροφος της ανοησίας, δεν μπορεί να κρυφτεί. Μικρό παράδειγμα ο Μακρόν, με τον κόσμο στους δρόμους και με τη Γαλλία να τρώει χαστούκια διαρκώς από τις ΗΠΑ, σε μια επίδειξη άχρηστης εθελοδουλείας προς την Ουάσιγκτον, απείλησε το Ιράν να μην βοηθάει τη Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας! Άραγε τι μπορεί να κάνει η Γαλλία στο Ιράν για να το φρονιμέψει;
Η ελάχιστη παρατήρηση είναι ότι η Δεξιά, δηλαδή η κυρίαρχη τάξη, στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη, βαδίζει από εξευτελισμό σε ρεζίλεμα και συνεχίζει απτόητη. Ο Σολτς τρέχει πανικόβλητος στο Πεκίνο, ο Μακρόν απειλεί το Ιράν, μόνο η (υποτίθεται ακροδεξιά) Ιταλίδα Μελόνι προσπαθεί με άκρα προσοχή να μην μπλέξει θανάσιμα η χώρα της στη θύελλα που επέρχεται στη Μεσόγειο. Όσοι μιλάνε ακόμα για Ενωμένη Ευρώπη είναι εραστές των αυταπατών του «παλιού καλού καιρού». Ενωμένη ή διαιρεμένη η Ήπειρος δεν είναι πλέον λειτουργική. Δεν μπορεί να υπερβεί τις διαιρέσεις της, τα επί μέρους συμφέροντα που τη συνθέτουν και ταυτόχρονα τη διαλύουν όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν. Ή θα εξακολουθήσει να υπάρχει ενωμένη για όσο καιρό θα εξυπηρετεί τις ΗΠΑ αλλά χωρίς άλλες βλέψεις παγκόσμιας εμβέλειας. Δεν θα αργήσουμε να το δούμε αυτό.
