Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η ανεδαφική πολιτική της κυβέρνησης, με τα «λοκντάουν» σε στυλ ακορντεόν, και πολλά άλλα μέτρα, έχουν τινάξει τους εργαζόμενους στον αέρα. Έσβησαν ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι, και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Η φτωχοποίηση έγινε καθημερινή φριχτή πραγματικότητα και επιστρέψαμε σε εργασιακό Μεσαίωνα. Εργατικό Δίκαιο, και Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτου, δεν υφίστανται πλέον. Η ζωή νεκρώθηκε, οι πολίτες κουράστηκαν. Σε πολλές χώρες ξεσπούν μαχητικές διαδηλώσεις κατά των «μέτρων πανδημίας» και του υποχρεωτικού περιορισμού στα σπίτια. Εάν δει κανείς σφαιρικά την όλη εικόνα που παρουσιάζεται στον πλανήτη, θα αισθανθεί ρίγος τρόμου. Οι άνθρωποι αποτελούν πλέον το σκοτεινό κύμα των νικημένων, από την έφοδο του άκρατου καπιταλισμού. Είχε στάδια αυτή η έφοδος: ΕΟΚ, κατάρρευση (ή ανατροπή) του Ανατολικού μπλοκ, Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την ηγεμονία της Γερμανίας, πλήρης αχρήστευση των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, και «εξαέρωση» των σοσιαλιστικών. Ο πολύ περίεργος Covid, ήλθε σαν χαριστική βολή στην ανθρωπότητα, και κανείς δεν ρωτά από ποιους και πώς προέκυψε. Διότι ο κορωνοϊός δεν είναι μια τυχαία επιδημία σαν τόσες άλλες του παρελθόντος. Οπωσδήποτε, με όλα αυτά, φθάσαμε στην εφαρμογή των κανόνων της οικονομίας, όπως την ονειρευόταν εδώ και αιώνες ο καπιταλισμός. Αυτό που έχει τώρα ο καπιταλισμός σαν πλεονέκτημα, είναι ότι η εργατική τάξη δεν ξεσηκώνεται, δεν βγαίνει στους δρόμους, δεν έχει δυνατότητα να διαμαρτυρηθεί δυναμικά και δεν διαθέτει ηγέτες να καθοδηγήσουν τις μάζες. Έχουμε μόνο λαούς απελπισμένους, που «κουβαλούν μέσα στα μάτια τους την αγανάκτηση της ήττας και την κατάπληξη του πεπρωμένου», όπως έλεγε ο Αραγκόν. Με τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση βρισκόμαστε ανίσχυροι, «στα ξένα χέρια», για να θυμηθούμε τον Γκόρκυ, «ταπεινοί και καταφρονεμένοι» για να επικαλεστούμε τον Ντοστογιέφσκι.
Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Μπράνκο Μιλάνοβιτς (γεννήθηκε στο Βελιγράδι) στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο», επισημαίνει ότι ο κόσμος μας πλέον κυβερνάται από ένα μόνο οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό… Αυτό επεδίωκαν από το βάθος του χρόνου όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις, και δεν έβρισκαν τον τρόπο. Ο στόχος επετεύχθη με τον κορωνοϊό. Έγινε γνωστό ότι το θανατηφόρο βακτηρίδιο εκτοξεύθηκε από κάποιο εργαστήριο της πόλης Χουάν. Ο καθηγητής Μιλάνοβιτς δεν εξεπλάγη, επειδή σήμερα η Κίνα δεν είναι εκείνη του Μάο αλλά μια χώρα καπιταλιστική, με τεράστιες οικονομικές επιχειρήσεις που κυριαρχούν και επηρεάζουν πολλές χώρες. Λέει ο καθηγητής: «Ο καπιταλισμός απέμεινε μόνος του, επειδή δεν υπάρχουν άλλοι ανταγωνιστές. Με το τέλος του σοσιαλισμού οι ανταγωνιστές χάθηκαν. Και με τον μετασχηματισμό της Κίνας σε καπιταλιστική χώρα, χάθηκε και άλλος ένας ανταγωνιστής. Έτσι ο καπιταλισμός έμεινε χωρίς αντίπαλο…» Οι διαταγές για όλο και πιο σκληρά περιοριστικά μέτρα έρχονται κατ’ ευθείαν από τη Μέρκελ. Το αποκάλυψε η εφημερίδα Die Welt. Και στις διαταγές της υπακούει και ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και όλοι. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Όμως τώρα μιλάμε για εμάς. Η γερμανική εφημερίδα γράφει ότι: «Ο τρόπος επιστροφής σε μια πιο φυσιολογική ζωή, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, από την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ…»!
Πανδημία, γερμανοευρωπαϊκη ένωση, φτωχοποίηση, ανεργία, εκμετάλλευση παντού, παρακμή και σήψη της πολιτικής ζωής. Όλα αυτά και πολλά άλλα, επιβάλλονται ανεμπόδιστα επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει αντίπαλο
Κάτι ξέρει η γερμανική εφημερίδα και αυτό το γνωρίζει η κυβέρνησή μας, αλλά δεν λέει τίποτα. Παρουσιάζει τα μέτρα σαν δική της απόφαση, ενώ η εντολή έρχεται απ’ έξω. Η ξενοκρατία εξακολουθεί να βασιλεύει και οι Βρυξέλλες είναι η Μέκκα του καπιταλισμού. Εκεί, τα «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» της δικτατορίας των τραπεζιτών πανηγυρίζουν. Διότι, και όταν κάποτε ο Covid θα περιοριστεί, το αποτέλεσμα που ήθελαν οι τραπεζίτες θα έχει επιτευχθεί. Η κοινωνική και οικονομική καταστροφή των λαών είναι αμείλικτη πραγματικότητα. Ο πληθυσμός της Γης μειώθηκε, και τα μέτρα που θα επιβάλλονται με ιταμό τρόπο από Βρυξέλλες και Βερολίνο, θα γονατίσουν τους πολίτες. Ο Εργασιακός Μεσαίωνας επέστρεψε. Και μετά τον κορωνοϊό, έρχεται η οικονομική κρίση, και οι ανισότητες θα διευρυνθούν επικίνδυνα. Η επιστροφή στην ανάπτυξη δεν είναι καθόλου εύκολη, και η οργή των λαών σε όλη την Ευρώπη ήδη παίρνει μεγάλες διαστάσεις, σε σημείο που θα δούμε στον ορίζοντα τσουνάμι αγανάκτησης, με διάθεση ανατροπής των πάντων. Ωριμάζει στις μάζες ο πόθος για εκδίκηση.
ΤΟ 1832, η πανδημία της χολέρας έπληξε το Παρίσι και μέσα σε λίγους μήνες σκότωσε 20.000 ανθρώπους, από τους 650.000 της πόλης. Τώρα, οι νεκροί είναι περισσότεροι παντού. Το 1832 οι φτωχοί πίστευαν ότι είχαν δηλητηριαστεί από τους αφέντες, και μαζεύτηκαν οπλισμένοι σε οδοφράγματα στους δρόμους του Παρισιού. Η φτώχεια και η καταπίεση οδήγησαν στην αντίσταση. Μπορεί να γίνει σήμερα το ίδιο; Άγνωστο. Πάντως, ας μη νομίζει η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ότι η υπακοή στις διαταγές της για όλο και πιο συχνό εγκλεισμό στα σπίτια όπως και τα απαγορευτικά μέτρα κυκλοφορίας, θα γίνονται εσαεί αποδεκτά. Τα περιθώρια υπακοής εξαντλούνται. Εάν ο κ. Μητσοτάκης αποτολμήσει να «παρατραβήξει το σκοινί», θα σηματοδοτήσει κοινωνική αναταραχή και δυναμική αντίδραση, που θα αποβεί μοιραία γι’ αυτόν. Δεν αποκλείεται καθόλου και η αιματοχυσία, και αυτό θα αποβεί ολέθριο για όλους. Κανείς δεν θα μπορέσει να πείσει τους πολίτες για τους «κινδύνους» μιας τέτοιας εξέγερσης. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και η Ρόζα Λούξεμπουργκ ήταν αντίθετη με την εξέγερση των Σπαρτακιστών. Την θεωρούσε πρόωρη. Αλλά, όταν είδε ότι το κύμα δεν μπορούσε να ανακοπεί μπήκε η ίδια επικεφαλής των επαναστατημένων μαζών. Είναι η πρώτη φορά μέσα στις σελίδες της Ιστορίας που στην Κατοχή του καπιταλισμού δεν υπάρχει Αριστερά για να μπει στην πρωτοπορία της Αντίστασης. Τώρα, η αριστερή μελαγχολία παίρνει πολλές μορφές από ατομικές αναμνήσεις, στοιβαγμένες στο τέλος μιας ζωής αγώνων. Η ήττα του σοσιαλισμού και η επικράτηση του καπιταλισμού μάς προκαλεί πόνο αβάσταχτο. Πανδημία, γερμανοευρωπαϊκη ένωση, φτωχοποίηση, ανεργία, εκμετάλλευση παντού, παρακμή και σήψη της πολιτικής ζωής. Όλα αυτά και πολλά άλλα, επιβάλλονται ανεμπόδιστα επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει αντίπαλο. Στο περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» τονίζεται με σαφήνεια η διαχρονική αλήθεια: «Όλη η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας, έως σήμερα, είναι μια ιστορία πάλης των τάξεων. Ελεύθερος και σκλάβος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη: Καταπιεστές και καταπιεζόμενοι…» Σ’ αυτούς τους τελευταίους έχουμε οι Έλληνες «τιμητική» θέση. Και θα συνεχίσουμε να έχουμε εφόσον δεν κατανοούμε ότι μέσα στο ευρωπαϊκό «γκέτο», χωρίς εθνικό νόμισμα, θα είμαστε πάντα δούλοι. Ο Ένγκελς έγραφε: «Όταν η γερμανική εργατική τάξη βρήκε πάλι δυνάμεις για μια νέα επίθεση εναντίον της δυνάμεως των κυρίαρχων τάξεων, γεννήθηκε η Διεθνής. Είχε σκοπό να ενώσει σ’ ένα θαυματουργό στρατόπεδο όλους τους δραστήριους εργάτες της Ευρώπης και της Αμερικής…»
ΕΑΝ ΔΕΝ υπάρξει πάλι μια τέτοια ένωση, ούτε από την κατευθυνόμενη πανδημία θα απαλλαγούμε, ούτε από τις αλυσίδες του καπιταλισμού. Το «Μανιφέστο» μας βεβαιώνει ότι: «Κάθε επανάσταση, είναι ένας σταθμός στη σταδιοδρομία, στην ιστορία της πάλης των τάξεων». Κάτι τέτοιο, είναι δυνατό σήμερα; Ο Τρότσκι, από την εξορία του στη Νορβηγία, έγραφε: «Τα πάντα είναι δυνατόν να γίνουν…»
