Και έρχεται η ώρα που αισθάνεσαι εθνικά uπερήφανος. Η ώρα που παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κάνεις τη δημοφιλή οπαδική κίνηση: Yesssss… Γιατί, τι χρειάζεται ο Έλληνας για να είναι ήρεμος, να αισθάνεται ασφαλής και ταυτόχρονα να εξυψώνονται τα ιερά και όσιά του; Να σας πω εγώ: Τα αμερικανικά στρατά να έρθουν και να παρκάρουν στη χώρα· σαν στη χώρα τους.
Κι όλα αυτά δω-ρε-άν! Μας προσφέρουν τα πάντα και δεν ζητάνε τίποτα – έτσι είναι οι ανιδιοτελείς και ανυστερόβουλες φιλίες που κρατάνε χρόνια… σαν το καλό κρασί. Το είπε, άλλωστε, και ο υπουργός μας των Εξωτερικών: «Αν μία χώρα σχεδιάζει το “απονενοημένο διάβημα”, να μας επιτεθεί, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της ότι σταθμεύουν αμερικανικά στρατεύματα στη χώρα μας».
Ε, βέβαια… γιατί το 1974 κατά την εισβολή στην Κύπρο, δεν υπήρχαν τα αμερικανικά στρατεύματα ολούθε, κι έτσι έγινε το κακό. Ενώ τώρα, έχουμε δέσει τον γάιδαρό μας…
Κι όπως είπε και ο Τζέφρι Πάιατ σε ανεξάρτητο δημοκρατικό Μέσο: «Η συγκεκριμένη ελληνοαμερικανική συμφωνία ενισχύει την ασφάλεια της Ελλάδας επιβεβαιώνοντας και εμβαθύνοντας τη δέσμευση που έχουμε μεταξύ μας, βάσει του άρθρου 5, και την πρόθεσή μας ως συμμάχων του ΝΑΤΟ να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον. Επίσης, νομίζω, παρέχει μια πολύ σημαντική διαβεβαίωση στους Έλληνες…». Αυτό το «να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον» είναι το κομβικό σημείο της διαπραγμάτευσης, πάντως. Γιατί, σου λέει ο Αμερικανός, να σας βοηθήσω σε μια ώρα ανάγκης βρε αδερφέ με τους Τούρκους, αλλά κι εσείς όταν κινδυνεύσουμε εμείς ή κάποιος άλλος εταίρος να προστρέξετε κι όχι να απλώνετε τραχανά.
Όχι, δεν έχω παράπονο… Και τις φρεγάτες μας τις πήραμε και τις αμερικανικές βάσεις αναβαθμίσαμε και τους Τούρκους απομονώσαμε στη γωνία και για τη Σκύρο δεν υπάρχουν ακόμα απαιτήσεις… Όλα under control!
