του Γιάννη Σχίζα
Σ’ αυτές τις εκλογές εμφανίστηκαν όλα τα κόμματα, το κόμμα των φτωχών, των πιστών στη χριστιανική παράδοση, των καπνιστών, των κυνηγών και των ψαράδων, των τολμηρών, – εκτός από τους συνταξιούχους! Εδώ προφανώς θα χρειαζόταν ένα κόμμα που θα σχηματίζονταν πάνω στον συνεκτικό ιστό μιας σύνταξης , που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι βοήθημα.
ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ και συνταξιούχος είναι το άκρον άωτο της κακοπέρασης – εκτός βέβαια αν είσαι από κανένα χωριό της Νότιας Εύβοιας, και παίρνεις ένα ποσό των 250 ευρώ! Το λέω αυτό γιατί πράγματι, προ ετών, είχε εμφανιστεί ένας συνταξιούχος της τάξεως των 250 ευρώ στη τηλεόραση και έλεγε ότι αυτό το ποσό του φτάνει για να ζήσει: Όμως ήτανε ταυτόχρονα κυνηγός, έπιανε κανένα πουλί και το μάδαγε για τα περαιτέρω, αγόραζε ψωμί μια φορά τη βδομάδα από ένα διερχόμενο πωλητή, έπαιρνε λαχανικά από τον κήπο του, ζούσε μόνος χωρίς άλλες υποχρεώσεις. Εκτός αυτού βέβαια είχα και την δήλωση του λόγιου Μάνου Ελευθερίου, που την έβγαζε αξιοπρεπώς με 600 ευρώ – όντας κάτοικος της πόλης: «Και πάλι καλά να λέτε. Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν 250 ευρώ» – έλεγε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, μη έχοντας προφανώς υπόψη τον άνθρωπο της Νότιας Εύβοιας…
ΣΕ ΜΑΣ που δεν ήμασταν κάτοικοι της ερημιάς ή κάτοικοι της πόλης, που είχαμε φιλοδοξίες να πηγαίνουμε στο καφενείο και στο σινεμά καμιά φορά, τα 250 ή τα 600 ευρώ μας φαίνονταν μηδαμινά. Γι’ αυτό πιστεύαμε πως σε συνθήκες προεκλογικές κάτι θα λέγονταν για αποκατάσταση της σύνταξης των μικροσυνταξιούχων, που ήταν και ο μεγαλύτερος αριθμός των αδικημένων. Τελικά, παρόλη τη φαντασία που επιστρατεύσαμε, μείναμε με τα ίδια: Στα 67 χρόνια πήγε τις συντάξεις ο ΣΥΡΙΖΑ(νόμος Κατρούγκαλου), με μείωση των συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, ενταφιασμό της 13ης και 14ης σύνταξης, απαγόρευση οποιασδήποτε αύξησης μέχρι το τέλος του 2022. Κι αυτό στα πλαίσια του 3ου μνημονίου, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και διατήρησε η Ν.Δ…
Πιστεύαμε πως σε συνθήκες προεκλογικές κάτι θα λέγονταν για αποκατάσταση της σύνταξης των μικροσυνταξιούχων, που ήταν και ο μεγαλύτερος αριθμός των αδικημένων
Ο ΥΠΟΦΑΙΝΟΜΕΝΟΣ διετέλεσε πρόεδρος των συνταξιούχων του κλάδου του και σαν τέτοιος συνεργάστηκε με την « Ανώτατη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδος», για την επινόηση των κατάλληλων συνθημάτων που θα διήγειραν αν όχι τους κυβερνώντες, τουλάχιστον την κοινωνία. Τελικά τέτοια διέγερση δεν παρήχθη, όμως έμειναν τα συνθήματα προς χρησιμοποίηση από τις επόμενες γενεές. Να λοιπόν ένας κατάλογός τους :
- Κάποιοι ονειρεύονται τις κηδείες μας. Εμείς θα κηδέψουμε τις πολιτικές τους.
- Θέλουμε να ζήσουμε ζωντανοί
- Οι «συντάξεις» τους είναι θανατηφόρες
- Οι συντάξεις δεν είναι επίδομα, χορηγία ή αλληλεγγύη στους πένητες. Οι συντάξεις είναι συσσωρευμένο χρέος της κοινωνίας προς τους ασφαλισμένους
- Ο βίος της γενικευμένης ανασφάλειας μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών παροχών, είναι αβίωτος
- Απαιτούν από τους πολίτες τήρηση των νόμων, αλλά αυτοί δεν παραλείπουν να ληστεύουν, όταν μπορούν .
- Είμαστε στην άκρη του γκρεμού. Άμα τους κάνουμε τη χάρη, θα γκρεμίσουν κι άλλους.
- Η σύνταξη μας δίνει ευκαιρίες δημιουργικής απασχόλησης, προς όφελος της κοινωνίας. Δεν θα γίνουμε αυτό που θέλουν, δηλαδή φουκαράδες και αξιολύπητοι κλόουν.
Τελικά, παρ’ όλα τα συνθήματα, μείναμε στον άσο. Περιμένουμε νέα – αλλά από τις μεθεπόμενες εκλογές. Με την υπόθεση βέβαια ότι θα είμαστε εν ζωή…
