Χρηματοδότηση, χρηματοδότες και υποκρισία. Του Χρίστου Πραμαντιώτη
Εύκολο θέμα για τα Μέσα Ενημέρωσης. Σαν αυτά τα θέματα που στο σχολείο τα περιμέναμε πώς και πώς στις εξετάσεις για να μας κάνουν τη ζωή λίγο πιο εύκολη. Για τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων ο λόγος, που έδωσε στη δημοσιότητα την Πέμπτη το υπουργείο Εσωτερικών, αποκαλύπτοντας ότι το 2011, τη χρονιά που αυξάνονταν τα συντριπτικά πλήγματα που δεχόταν ο λαός, αυξάνονταν και οι χρηματοδοτήσεις των κομμάτων. Εύκολο θέμα λοιπόν για… σοβαρούς δημοσιογράφους που σχεδόν δακρύζουν ή/και εξεγείρονται για το μέγεθος αυτής της πρόκλησης (ξεχνώντας, βέβαια, ότι αρκετοί από αυτούς σιτίζονταν ή και σιτίζονται ακόμη από τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Αν μιλάμε όμως για σήμερα, το θέμα γίνεται δυο φορές πιο εύκολο για τους ειδικούς της επικοινωνίας και τα παπαγαλάκια. Και ποιος δεν είναι σήμερα έτοιμος να αναθεματίσει όλα αυτά τα ανυπόληπτα πλέον κόμματα που παίρνουν τόσα κρατικά εκατομμύρια για να παίζουν ρόλο σ’ ένα πολιτικό σκηνικό που το συνοδεύει η απαξία του λαού, να συντηρούν στρατιές παρατρεχάμενων, να φτιάχνουν μηχανισμούς και κέντρα εσωκομματικής εξουσίας, να εξαγοράζουν ψήφους, να διαφθείρουν κόσμο, να αναθέτουν σε φίλους επιχειρηματίες τη διοργάνωση πολυτελών εκδηλώσεων. Και ποιος δεν είναι έτοιμος να αναρωτηθεί πού πήγαν τα 54 εκατομμύρια ευρώ που πήραν τα κόμματα το 2011; Ή, επίσης, σε ποιους ακριβώς «ερευνητικούς κι επιμορφωτικούς σκοπούς» διατέθηκαν τα 3,45 εκατομμυριάκια που πήραν για το σκοπό αυτό πέρυσι (ή τα 3,1 εκατ. του 2010) το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.;
Εδώ, όμως, τελειώνουν τα εύκολα, ο δημοσιογραφικός σκανδαλοθηρικός λόγος αποσύρεται αφού έκανε τη δουλειά του. Κι αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Να μειωθεί η επιχορήγηση των κομμάτων στο πνεύμα της εποχής των περικοπών; Να καταργηθεί τελείως (πώς και δεν το ζήτησαν ακόμη οι τροϊκανοί) και να αντικατασταθεί από ιδιώτες χορηγούς (όπως Αμέρικα); Έτσι, όμως, τα κόμματα δεν θα γίνουν πιόνια του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της πλουτοκρατίας και πάει λέγοντας;
Είναι προφανές ότι τα κόμματα που γνωρίζουμε σήμερα είναι κρατικοδίαιτα. Κι αυτό το… κατέκτησαν στο όνομα της ανεξαρτησίας τους από συμφέροντα, και για το καλό της Δημοκρατίας. Τίποτα, όμως, δεν τα εμπόδισε ποτέ (αν μιλάμε κυρίως για τους δύο μεγάλους σχηματισμούς) να έχουν και εξαρτήσεις, κοινώς να ενισχύονται από τον κόσμο του πλούτου για να τον εξυπηρετήσουν όταν θα κυβερνήσουν, και ίσως ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να εισπράττουν περισσότερο ιδιωτικό χρήμα παρά κρατικό, πράγμα το οποίο ούτως ή άλλως συμβαίνει, και σε μεγαλύτερο βαθμό, με τις ροές χρήματος προς τους πολιτευτές τους, από διάφορους «έχοντες» δωρητές. Ανεξαρτήτως όμως αυτών, η αλήθεια είναι ότι με την κρατική επιχορήγηση τα κόμματα δεν έγιναν ανεξάρτητα από χορηγούς και δωρητές (αυτό είναι φως φανάρι). Έγιναν ανεξάρτητα από το λαό. Δεν έχουν ανάγκη την (και οικονομική) ενίσχυσή του, παρά μόνο την ψήφο του, άντε και την παρουσία του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Ειδικά τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας έφτασαν, ως άλλοι Μεγαλέξανδροι, να οφείλουν στο κράτος το ζην και στις διαπλοκές τους το ευ ζην. Και με όλα αυτά να συντηρούν μια πολυπληθή πυραμίδα υπαλλήλων, συμβούλων, στελεχών. Και τώρα πια κατέληξαν να έχουν δανειστεί από τις τράπεζες το ισόποσο τον κρατικών επιχορηγήσεων που θα έπαιρναν μέχρι το 2015, βάζοντας εγγύηση τις μελλούμενες επιχορηγήσεις. Σαν κανονικές επιχειρήσεις δηλαδή (και μάλλον προβληματικές), που έχουν καταλάβει ότι το χρήμα πρέπει «να κάνει κύκλο». Στην πραγματικότητα, έχουν ουσιαστικά στρώσει το έδαφος για να σταματήσουν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, στην επόμενη φάση μιας Δημοκρατίας που σβήνει.
Αν μιλάμε όμως για σήμερα, το θέμα γίνεται δυο φορές πιο εύκολο για τους ειδικούς της επικοινωνίας και τα παπαγαλάκια. Και ποιος δεν είναι σήμερα έτοιμος να αναθεματίσει όλα αυτά τα ανυπόληπτα πλέον κόμματα που παίρνουν τόσα κρατικά εκατομμύρια για να παίζουν ρόλο σ’ ένα πολιτικό σκηνικό που το συνοδεύει η απαξία του λαού, να συντηρούν στρατιές παρατρεχάμενων, να φτιάχνουν μηχανισμούς και κέντρα εσωκομματικής εξουσίας, να εξαγοράζουν ψήφους, να διαφθείρουν κόσμο, να αναθέτουν σε φίλους επιχειρηματίες τη διοργάνωση πολυτελών εκδηλώσεων. Και ποιος δεν είναι έτοιμος να αναρωτηθεί πού πήγαν τα 54 εκατομμύρια ευρώ που πήραν τα κόμματα το 2011; Ή, επίσης, σε ποιους ακριβώς «ερευνητικούς κι επιμορφωτικούς σκοπούς» διατέθηκαν τα 3,45 εκατομμυριάκια που πήραν για το σκοπό αυτό πέρυσι (ή τα 3,1 εκατ. του 2010) το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.;
Εδώ, όμως, τελειώνουν τα εύκολα, ο δημοσιογραφικός σκανδαλοθηρικός λόγος αποσύρεται αφού έκανε τη δουλειά του. Κι αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Να μειωθεί η επιχορήγηση των κομμάτων στο πνεύμα της εποχής των περικοπών; Να καταργηθεί τελείως (πώς και δεν το ζήτησαν ακόμη οι τροϊκανοί) και να αντικατασταθεί από ιδιώτες χορηγούς (όπως Αμέρικα); Έτσι, όμως, τα κόμματα δεν θα γίνουν πιόνια του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της πλουτοκρατίας και πάει λέγοντας;
Είναι προφανές ότι τα κόμματα που γνωρίζουμε σήμερα είναι κρατικοδίαιτα. Κι αυτό το… κατέκτησαν στο όνομα της ανεξαρτησίας τους από συμφέροντα, και για το καλό της Δημοκρατίας. Τίποτα, όμως, δεν τα εμπόδισε ποτέ (αν μιλάμε κυρίως για τους δύο μεγάλους σχηματισμούς) να έχουν και εξαρτήσεις, κοινώς να ενισχύονται από τον κόσμο του πλούτου για να τον εξυπηρετήσουν όταν θα κυβερνήσουν, και ίσως ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να εισπράττουν περισσότερο ιδιωτικό χρήμα παρά κρατικό, πράγμα το οποίο ούτως ή άλλως συμβαίνει, και σε μεγαλύτερο βαθμό, με τις ροές χρήματος προς τους πολιτευτές τους, από διάφορους «έχοντες» δωρητές. Ανεξαρτήτως όμως αυτών, η αλήθεια είναι ότι με την κρατική επιχορήγηση τα κόμματα δεν έγιναν ανεξάρτητα από χορηγούς και δωρητές (αυτό είναι φως φανάρι). Έγιναν ανεξάρτητα από το λαό. Δεν έχουν ανάγκη την (και οικονομική) ενίσχυσή του, παρά μόνο την ψήφο του, άντε και την παρουσία του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Ειδικά τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας έφτασαν, ως άλλοι Μεγαλέξανδροι, να οφείλουν στο κράτος το ζην και στις διαπλοκές τους το ευ ζην. Και με όλα αυτά να συντηρούν μια πολυπληθή πυραμίδα υπαλλήλων, συμβούλων, στελεχών. Και τώρα πια κατέληξαν να έχουν δανειστεί από τις τράπεζες το ισόποσο τον κρατικών επιχορηγήσεων που θα έπαιρναν μέχρι το 2015, βάζοντας εγγύηση τις μελλούμενες επιχορηγήσεις. Σαν κανονικές επιχειρήσεις δηλαδή (και μάλλον προβληματικές), που έχουν καταλάβει ότι το χρήμα πρέπει «να κάνει κύκλο». Στην πραγματικότητα, έχουν ουσιαστικά στρώσει το έδαφος για να σταματήσουν να χρηματοδοτούνται από το κράτος, στην επόμενη φάση μιας Δημοκρατίας που σβήνει.
Σχόλια
