Μικρά παιδιά που είναι αναγκασμένα να μεγαλώνουν σε κελιά, εκτεθειμένα σε ανίατες και σοβαρές αρρώστιες, δεσμοφύλακες που αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν την απουσία γιατρών, σωματική έρευνα ακόμη και σε παιδιά, γυναίκες κρατούμενες που είναι αναγκασμένες να γεννούν μπροστά στα μάτια ανδρών αστυνομικών και έλλειψη τροφής λόγω περικοπών είναι μερικές μόνο από τις ανατριχιαστικές καταγγελίες που έκανε η κρατούμενη Πόλα Ρούπα για τα όσα ζουν οι φυλακισμένες στις φυλακές της Θήβας και του Κορυδαλλού.
Η ίδια βρισκόταν έγκλειστη τους τελευταίους 17 μήνες μαζί με το παιδί της (15 μηνών) καθώς η γέννα την βρήκε μέσα στη φυλακή και ζήτησε την αποφυλάκισή της προκειμένου να εξασφαλίσει ότι το παιδί της θα ζήσει και θα γίνει ένας υγιής σωματικά και ψυχικά άνθρωπος. Οι επικίνδυνες συνθήκες για την υγεία και την ψυχολογική ισορροπία των παιδιών μονοπωλούν τις καταγγελίες της όπως και τα όσα οι κρατούμενες μητέρες είναι αναγκασμένες να υφίστανται κουρελιάζοντας την αξιοπρέπειά τους ακόμη και στην ιερή στιγμή της γέννησης του παιδιού τους. Οι εικόνες ντροπής για το κράτος που μας μεταφέρει η πρώην κρατούμενη για συμμετοχή στη οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας γονατίζουν ακόμη και τους πιο δυνατούς. «Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί η απαράδεκτη πρακτική των ένοπλων φρουρών που συνοδεύουν στο νοσοκομείο τις έγκυες κρατούμενες και οι οποίοι επιδιώκουν πάντα να εισέρχονται και στο χώρο του τοκετού. Μόνο η απαγόρευση των γιατρών ορισμένων νοσοκομείων αποτρέπει αυτή την πρακτική. Έτσι, πολλές γυναίκες, ίσως οι περισσότερες, είναι υποχρεωμένες να γεννούν μπροστά στα μάτια ανδρών αστυνομικών που τις παρακολουθούν ασταμάτητα. Εννοείται πως πρόκειται για μια πρακτική διαστροφική, αφού δεν υφίσταται φυσικά κανένα ζήτημα κινδύνου για απόδραση από μια κρατούμενη που βρίσκεται σε αίθουσα τοκετού και γεννά».
Συμβίωση νεογέννητων παιδιών με γυναίκες φορείς ανίατων ασθενειών και παιδιά που έχουν ήδη μολυνθεί από ιούς που μπορούν να προκαλέσουν ακόμη και το θάνατο: «Πρωταρχικός, σοβαρότερος αλλά και διαρκής κίνδυνος για τα παιδιά είναι η συνεχής έκθεσή τους σε σοβαρές και ανίατες πολλές φορές, ασθένειες, καθώς είναι υποχρεωμένα αυτά και οι μητέρες τους να συμβιώνουν σε κοινούς χώρους με γυναίκες που έχουν προσβληθεί από λοιμώδεις αρρώστιες όπως ηπατίτιδα, AIDS κ.λπ. Όταν δε μιλάμε για συμβίωση, εννοούμε τη χρησιμοποίηση κοινών χώρων (κουζίνες, ψυγεία, παιδότοπους αλλά και τη διαμονή σε κοινούς θαλάμους (όπως έγινε με την περίπτωσή μου) και σε κοινά κελιά. Στις φυλακές Κορυδαλλού που κρατούμουν από τον Ιούνιο του 2010 εγώ και το παιδί μου έχουμε ζήσει στον ίδιο θάλαμο με τρεις γυναίκες με ηπατίτιδα, μία εκ των τριών είχε και AIDS, με ένα παιδί που έπασχε από τον ιό Η1Ν1, μία με ψώρα για την οποία η υπηρεσία αρνιόταν να με ενημερώσει αρχικά. Μόνο κατόπιν δικής μου πίεσης παραδέχονταν ότι υπήρχαν στο θάλαμο μαζί μου γυναίκες με τις συγκεκριμένες παθήσεις. Εξαιτίας όμως αυτής της περίπτωσης με την ψώρα, η οποία είναι εξαιρετικά μεταδοτική και απαιτεί 4-6 εβδομάδες για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει άλλο κρούσμα, υποχρεώθηκα να αποχωριστώ το μόλις 7 μηνών παιδί μου για περισσότερο από ενάμισι μήνα (συνολικά για δύο μήνες), γεγονός που είχε σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογία του για αρκετό διάστημα».
Προσβολές σε μωρομάνες και νήπια
Επιπροσθέτως, ο… σωφρονισμός για τις μωρομάνες περιλαμβάνει την τρομοκρατία, την προσπάθεια μείωσης της αξιοπρέπειας όπως και τη σωματική έρευνα των παιδιών τους, όπως περιγράφει η ίδια: «Είχα βρεθεί μπροστά σε πολλές περιπτώσεις προσβολής κρατουμένης από υπάλληλο, όμως η εικόνα υπαλλήλου να φωνάζει και να προσβάλει μητέρα, με το παιδί στην αγκαλιά να έχει τρομοκρατηθεί, είναι η πιο απαράδεκτη. Φυσικά έχω αντιδράσει έντονα απέναντι σε συγκεκριμένες υπαλλήλους για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους σε κρατούμενες, γεγονός που έχει συμβάλει στη βελτίωση, ως ένα βαθμό, του φαινομένου», σημειώνει η ίδια, περιγράφοντας το τρόπο που γίνεται η έρευνα ακόμη και σε μικρά παιδιά: «Οι μέθοδοι αυτές είναι πρακτική εφαρμογή της φασιστικής νοοτροπίας που κυριαρχεί στις φυλακές, όπου εξευτελιστικοί έλεγχοι επιβάλλονται στις κρατούμενες, βασισμένοι στη λογική της συλλογικής ευθύνης ώστε να τιμωρούνται όλες ανεξαιρέτως για απόπειρες εισόδου αντικειμένων – κυρίως ναρκωτικών – στις φυλακές.
Η επιβολή άκρως προσβλητικών για την ψυχική υγεία πρακτικών έρευνας σε μωρά και μικρά παιδιά με πρόσχημα την απόπειρα χρησιμοποίησης κάποιου παιδιού από τη μητέρα του για να εισάγει ναρκωτικά στη φυλακή, επεκτείνει την τιμωρία της συλλογικής ευθύνης και στα παιδιά. Και αυτή η νοοτροπία – όπως είχα γράψει τότε στην αναλυτική αναφορά μου – συναντάται στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρακτική αυτή της έρευνας παιδιών περιλαμβάνει γδύσιμο του παιδιού σε τραπέζι της έρευνας (χειμώνα – καλοκαίρι), πέταγμα της πάνας και άνοιγμα του στόματος του παιδιού με τη βία. Τα παιδιά, βέβαια, αντιδρούν, κλαίνε, παθαίνουν κρίσεις.
Όμως η έρευνα πρέπει να ολοκληρωθεί. Το ίδιο γίνεται και σε νεογέννητα που εισέρχονται από το νοσοκομείο μετά τον τοκετό στη φυλακή», καταλήγει η πρώην κρατούμενη από τις φυλακές του Κορυδαλλού στη πολυσέλιδη καταγγελία της.
