Πριν 10 χρόνια
«Ζητιάνοι, εταίρες και προφήτες» γράφει το πρωτοσέλιδο του Δρόμου, και το editorial εξηγεί: «Ας το πάρουμε χαμπάρι: στόχος των “δανειστών” δεν είναι απλά κάποτε να πάρουν στο πολλαπλάσιο αυτά που τώρα δανείζουν. Στόχος τους είναι η υποθήκευση και δήμευση όλου του κοινωνικού πλούτου της χώρας προς όφελος τους». Καταλήγει δε ως εξής: «Είναι καιρός να μπει τέρμα στο δούλεμα. Και κυρίως είναι καιρός να βγει η Αριστερά από τη χειμερία νάρκη της (που διαρκεί κι άλλες εποχές του χρόνου…), αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας άλλης πολιτικής – η οποία θα αψηφά την οικονομική τρομοκρατία που ευρωκράτες, ΔΝΤ και ντόπιοι κλητήρες τους διαλαλούν σαν μοναδική αλήθεια. Υπάρχει άλλος δρόμος!». Οι διεθνείς σελίδες του φύλλου αναφέρονται μεταξύ άλλων στις λαϊκές εξεγέρσεις που είχαν ξεσπάσει τότε στην Ταϊλάνδη (Κόκκινα Πουκάμισα) και στο Κιργιστάν, ενώ φιλοξενούν και συνέντευξη της παγκοσμίου φήμης Ινδής συγγραφέως Αρουντάτι Ρόι, η οποία καταγγέλλει τη γενοκτονική εκστρατεία του ινδικού κράτους εναντίον των ιθαγενών Αντιβάσι, που πολεμούν μέσα από τις γραμμές του μαοϊκού αντάρτικου: «Αν κοιτάξουμε το χάρτη της Ινδίας», λέει, «αυτό που στην Ινδία ονομάζεται Κόκκινος Διάδρομος συμπίπτει με την περιοχή όπου βρίσκονται οι ιθαγενείς, τα δάση, οι μαοϊκοί και τα μεταλλεύματα… Η Ινδία είναι μια δημοκρατία. Πώς μπορείς να “καθαρίζεις” περιοχές από τον πληθυσμό τους για χάρη των μεταλλευτικών εταιριών σε μια δημοκρατία;».
Δρόμος, 10/4/2010, φύλλο 8
Πριν 20 χρόνια
«Η επόμενη μέρα» Έτσι τιτλοφορείται ένα άρθρο που υποστηρίζει ότι «η μετα-ΟΝΕ εποχή δεν θα έχει “λιτότητα για να μπορέσουμε να ενταχθούμε”, αλλά λιτότητα σκέτα, χωρίς ορίζοντα αναπνοής». Και συνεχίζει: «Η λειτουργία του ενιαίου νομίσματος και οι συνακόλουθοι όροι ανταγωνισμού θα έχουν μόνιμη επωδό τους την αύξηση της ανεργίας». Λίγο παρακάτω, αναφερόμενο στη λεγόμενη «απελευθέρωση των αγορών», επισημαίνει: «Οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια κι όλοι οι άλλοι κλάδοι που υπήρχαν ΔΕΚΟ ή ΝΠΔΔ, όπως νοσοκομεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, θα πιαστούν στη μέγγενη των ιδιωτικοποιήσεων… Το “νέο κράτος” είναι η σικ έκφραση που θα αντικαταστήσει την έννοια του κράτους πρόνοιας… Ο χώρος της υγείας θα μετατραπεί σε κάτι σαν Α.Ε., με manager, κοστολόγους και μετόχους… Η παρεχόμενη περίθαλψη και σύνταξη θα είναι στα όρια του “δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης”, με συνέπεια να καθίσταται απαραίτητη η extra ασφαλιστική κάλυψη ή η απευθείας αγορά πακέτων υγείας, ζωής κ.λπ.». Τραγικά επίκαιρο…
Αριστερά!, Απρίλης 2000, φύλλο 52
