Η διάβρωση είναι πια ορατή διά γυμνού οφθαλμού σε πολλά σημεία. Και είναι προφανές ότι προκαλείται από τις αδέξιες, για να το πω ευγενικά, κατασκευές που ξεφυτρώνουν στην ακτή: το αλιευτικό καταφύγιο των Νέων Επιβατών, το κανάλι μπροστά στο ΚΑΠΠΑ και –κυρίως– η επέκταση του διαδρόμου προσαπογειώσεων 10/28 στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», με κάθετο μπάζωμα του Θερμαϊκού σε μήκος ενός χιλιομέτρου.
Για να το κατανοήσουν όλοι, θα το πω πιο απλά: η διάβρωση εξαφανίζει την ακτή, από το αεροδρόμιο ως την Αγία Τριάδα. Σε λίγο ο παραλιακός δρόμος θα πέσει στη θάλασσα, ενώ τα Τσαΐρια, μια έκταση-φιλέτο 2.300 στρεμμάτων δίπλα στην Περαία, θα επανέλθει στην κατάσταση που βρισκόταν το 1916, δηλαδή θα ξαναγεμίσει θαλασσινό νερό. Η θεραπεία που προβλέπεται γι’ αυτό το πρόβλημα είναι πραγματικά εφιαλτική: οριζόντιοι και κάθετοι κυματοθραύστες από μεγάλα βράχια (μπλόγκια) και τσιμεντάρισμα της ακρογιαλιάς. Η «επανόρθωση» δηλαδή απλά θα ολοκληρώσει την καταστροφή ενός μοναδικού φυσικού κι αναπτυξιακού θησαυρού.
Γιατί η περιοχή από το αεροδρόμιο ως την Περαία είναι από κάθε άποψη «φιλέτο», αν και προς το παρόν λειτουργεί κυρίως ως σκουπιδότοπος. Είναι από τους τελευταίους φυσικούς συλλεκτήρες βρόχινου νερού, που εμπλουτίζει τις πηγές σε όλη την ανατολική ακτή. Επίσης, είναι σταθμός για τα μεταναστευτικά πουλιά και σημαντικό οικοσύστημα (επίγειο και θαλάσσιο) με τοπικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι όποιες παρεμβάσεις σε αυτό το ευαίσθητο οικοσύστημα, ιδιαίτερα στην ακτογραμμή, πρέπει να γίνονται με γνώμονα τη διατήρηση αυτών των βασικών λειτουργιών. Περιθώρια για κέρδος αλλά και για νέες θέσεις εργασίας υπάρχουν πραγματικά μεγάλα. Όχι όμως με βάση την αρπακτική λογική που κυριαρχεί ως τώρα. Γιατί, στην περίπτωση αυτή, τι να το κάνεις το χρήμα, όταν η ανατολική Θεσσαλονίκη δεν θα έχει πια πόσιμο νερό από πηγές της περιοχής; Επίσης, αν γίνει υφαλμύρωση του υδροφόρου ορίζοντα δε θα υπάρχει νερό ούτε για τις καλλιέργειες – όσες έχουν απομείνει, αλλά κι όσες νέες θα πρέπει να δημιουργηθούν στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Η αντίδραση των πολιτών και των φορέων
Από το 2005, λίγο πριν αρχίσουν τα έργα της επέκτασης του διαδρόμου 10/28, μεμονωμένοι πολίτες αρχικά και στη συνέχεια μια μικρή ομάδα, προσπαθήσαμε να κινητοποιήσουμε τους κατοίκους αλλά και το πολιτικό προσωπικό της Θεσσαλονίκης, ώστε να ματαιωθεί η έναρξη υλοποίησης του έργου, το οποίο θεωρούσαμε περιττό, γιατί η προσέλευση των γιγαντιαίων τουριστικών αεροπλάνων, η επίκληση των οποίων υπήρξε η δικαιολογία για την επέκταση του διαδρόμου, βρισκόταν και βρίσκεται μονάχα στη φαντασία των εργολάβων-κατασκευαστών και των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που αποφάσισαν και υλοποίησαν την επέκταση με μπάζωμα, καθώς οι άλλες εναλλακτικές λύσεις (υπογειοποίηση της οδού Θεσσαλονίκης για λίγες εκατοντάδες μέτρα κι επέκταση προς τη στεριά ή στήριξη του διαδρόμου πάνω σε κολώνες, ώστε να μη διακοπεί η κίνηση των ρευμάτων του Θερμαϊκού – κάτι που αποτελεί τη βασική αιτία της διάβρωσης) απορρίφτηκαν λόγω κόστους. Ως γνωστόν, το μπάζωμα είναι η χαρά του εργολάβου… Λέγαμε τότε, επίσης, ότι αν η Θεσσαλονίκη χρειάζεται νέο αεροδρόμιο, αυτό πρέπει να γίνει δυτικά, κοντά στους οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες, με ευκολότερη πρόσβαση στις πόλεις της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θεσσαλίας, κοντά στη γεωργική παραγωγή (φρούτα, λαχανικά κ.λπ.) που πρέπει να μεταφέρεται με ταχύτητα σε προορισμούς του εξωτερικού. Αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…
Το ΠΑΣΟΚ σχεδίασε και προετοίμασε το έργο: ο τέως πρωθυπουργός Σημίτης το ανέφερε ανελλιπώς, κάθε χρόνο, στις ομιλίες του στη ΔΕΘ. Ο Γ. Σουφλιάς, ως ΥΠΕΧΩΔΕ, το υλοποίησε με επιμονή και πείσμα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι μεταξύ των ελάχιστων από τους πολιτικούς που ενδιαφέρθηκαν και βοήθησαν όσο μπορούσαν ήταν η Χρύσα Αράπογλου του ΠΑΣΟΚ, η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης, κι από τον ΣΥΡΙΖΑ η Λίτσα Αμανατίδου, η Μαριάννα Μπρεκάση – που δεν είναι πια κοντά μας, ο Στρατής Πλωμαρίτης και ο Δημήτρης Παπαδημούλης, που έφερε το θέμα στο Ευρωκοινοβούλιο. Δε νομίζω ότι παρέλειψα κανέναν, αυτοί ήταν όλοι κι όλοι…
Σήμερα το έργο βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο κι αν οι γενικότερες συνθήκες το επιτρέψουν, κάποτε θα ολοκληρωθεί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η ζημιά που προκαλεί στην ακτομηχανική δίαιτα της ακτής είναι ήδη σε πλήρη εξέλιξη και θα συνεχίζεται.
Ζητείται λοιπόν λύση. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο δήμο Θερμαϊκού, καθ’ ύλην αρμόδια, χρόνια τώρα αρνείται να ασχοληθεί με το θέμα παρά τις επανειλημμένες ενημερώσεις που έχουμε κάνει στο δήμαρχο, Γιάννη Αλεξανδρή, και παρά το ότι ο δήμος Θερμαϊκού είναι που θα υποστεί τις μεγαλύτερες οικονομικές και περιβαλλοντικές καταστροφές. Ίσως η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας θα μπορούσε να αποδειχτεί περισσότερο ευαίσθητη. Άλλωστε, αυτό που ζητάμε είναι το αυτονόητο: μια ομάδα ανεξάρτητων πραγματογνωμόνων, η οποία θα μελετήσει και θα αποτυπώσει την υπάρχουσα κατάσταση, θα τη συγκρίνει με τα δεδομένα των προηγούμενων ετών, θα εντοπίσει τις αιτίες των προβλημάτων (κυρίως της διάβρωσης) και θα κάνει μια πρόβλεψη για το πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση τα επόμενα χρόνια. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο, αλλά δεν είναι, αυτό καθεαυτό. Το δύσκολο είναι να αποδεχτούμε το αυτονόητο!
https://panosz.wordpress.com
