Υπό τους ήχους του «είμαστε δυο, είμαστε τρεις» και του «σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες», οι στρατιωτικοί διαδήλωσαν την αποφασιστικότητά τους να αντιταχθούν μαζί με όλο το λαό στα μέτρα εξόντωσής τους, διατράνωσαν ότι δεν τους ταιριάζει να φοβούντα ι και δεν φοβούνται, ανέδειξαν ότι εμπνέονται από πατριωτισμό και δεν παρασύρονται από την εθνικιστική και ακροδεξιά προπαγάνδα – εμφανής άλλωστε η απουσία χρυσαυγίτικων στοιχείων.
Η διαδήλωση αυτή συνέπεσε με τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την κάλυψη εκ των υστέρων της απόφασης της κυβέρνησης Παπαδήμου για μεταφορά του χρόνου διενέργειας των κρίσεων στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.
Ακριβώς επειδή ο πάλαι ποτέ δικομματισμός θεωρεί φέουδό του το χώρο αυτό, κανόνισε ώστε οι Κρίσεις που βάσει νόμου διενεργούνται το Μάρτη κάθε χρόνου, να μετατεθούν για μετά τις εκλογές – και προφανώς να τις «κανονίσει» ο κερδισμένος των εκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στάθηκε σταθερά ενάντια σε αυτήν την μεθόδευση – το ΚΚΕ ψήφισε παρών. Όμως η όλη συζήτηση χρωματίστηκε από την κατάσταση στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την παρέμβαση του εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Βασ. Χατζηλάμπρου.
Καθεστώς έκτακτης ανάγκης και στη στρατιωτική ζωή
«Υπάρχει ένας διάλογος πολύ ζωντανός με την κοινωνία. Χθες έξω από τη Βουλή ήταν δάσκαλοι, υγειονομικοί, εργαζόμενοι στους ΟΤΑ. Τρεις ώρες αργότερα είχαμε μία μεγάλη κινητοποίηση των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων. Τρεις ώρες τους χώριζαν. Σε επόμενα βήματα η κινητοποίηση αυτή θα γίνει μαζί. Είναι ακριβώς επειδή πιστεύουμε ότι οι καταστάσεις είναι τέτοιες και ο καθένας ξανασκέφτεται τον τρόπο που έχει πάρει τη ζωή του και καταλαβαίνει ότι μάλλον δεν μπορεί ο καθένας μόνος του και πρέπει όλοι μαζί να κινηθούμε. Αυτό που έδωσαν σαν μήνυμα ήταν: “Μη μας θεωρείτε δεδομένους. Δεν μας σέβεστε”. Εννοούν όχι μόνο στο επίπεδο των προεκλογικών σας δεσμεύσεων αλλά κυρίως για το χειρισμό σας, όπου εμφανίζονται τα μισθολόγιά τους να είναι των δύο και τριών χιλιάδων ευρώ την ίδια στιγμή που τα πραγματικά τους μισθολόγια είναι στα επτακόσια ευρώ. Το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι που γινόταν με κατηγορίες πάρα πολλών εργαζομένων γίνεται σήμερα και “στις πλάτες” των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας κλπ. Αλλάζουν τα πράγματα και εκεί…
Στην πολιτική ζωή –αλλά, να που μπαίνει και στη στρατιωτική ζωή- υπάρχει πια το καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
[…] Βλέπω στις εφημερίδες –και είναι αρκετά καθοδηγούμενο αυτό το κλίμα- να ειρωνεύονται ως όψιμη τη σχέση που μπορεί να συνδέει το ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτές τις κινήσεις, ότι “τώρα θυμηθήκατε” κλπ. Η απάντηση ήλθε από τους ίδιους. “Μη μας θεωρείτε δεδομένους. Τελείωσε το πελατειακό παιχνίδι. Σταματάμε να είμαστε όμηροι αυτών των κινήσεων”. Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τέτοιες σχέσεις μαζί τους. Ούτε διοίκησε, ούτε μετέθεσε, ούτε βράβευσε, ούτε δημιούργησε ποινές.
Τέτοιες πελατειακές και κομματικές σχέσεις με τους ανθρώπους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε. Αποκτάει όμως σιγά-σιγά μία ιδιαίτερη προγραμματική σχέση και αυτό έχει μια σημασία, όχι μόνο από τον τρόπο με τον οποίο θα διαβιούν αύριο ή διαβιούν σήμερα, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται και καταλαβαίνουν ότι όπως δεν μπορεί να υπάρχει παιδεία μαζί με το μνημόνιο, όπως δεν μπορεί να υπάρχει υγεία μαζί με το μνημόνιο –όλα αυτά συζητάμε κάθε μέρα εδώ-, με τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική προστασία για την Πυροσβεστική, δεν μπορεί να υπάρχει το αγαθό της ασφάλειας, δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα απ’ αυτά. Είναι προγραμματική, καινούργια, καθαρή η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ μ’ αυτές τις δυνάμεις.
Θέλω να μεταφέρω δυο λόγια από το ψήφισμα τους: “Είμαστε ανυποχώρητα αντίθετοι στη διακύβευση της εθνικής μας κυριαρχίας, στο ραγιαδισμό που καλλιεργείται και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας, στην με οποιονδήποτε τρόπο παραχώρηση συνταγματικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στους εκπροσώπους των μεγάλων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, στην απομόνωσή μας ως κλαδική επαγγελματική ομάδα, δηλώνοντας την αλληλεγγύη μας στο σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων. Είμαστε ανυποχώρητα αντίθετοι στον εμπαιγμό, στην καλλιέργεια φόβου, απάθειας και υποταγής που η συγκυβέρνηση επιδιώκει […] Δηλώνουμε ρητά και κατηγορηματικά ότι ο κοινός μας αγώνας θα συνεχιστεί και θα ενταθεί ενωμένος μ’ αυτόν των υπόλοιπων εργαζομένων για μια πατρίδα κυρίαρχη, για ένα λαό περήφανο που θα ζει με αξιοπρέπεια και με Ένοπλες Δυνάμεις-πυλώνα προάσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας και ασφάλειας”.
Βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ μεγάλες αλλαγές. Όταν αλλάζουν οι συνθήκες στους ανθρώπους αλλάζουν και οι ιδέες τους για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε … Ο δικός μας μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης διερωτάται “Πώς εδώθε να βγούμε; Όχι ένας- ένας!/ όλοι μαζί και μοναχός κανένας/ Σα φτάσει η έσχατη ανάγκη να σωθείς;/ Ενωμένος Λαός θα σηκωθείς”. Σ’ αυτή τη διαδικασία βρισκόμαστε. Είστε απλά ένα εμπόδιο στο να υπάρξει μια άλλη κατάσταση στο λαό και τη χώρα».
