Η υπόθεση του Ρώσου Αλεξάντερ Βίνικ, που συνελήφθη στην Ελλάδα πριν δυόμιση χρόνια κατόπιν αμερικανικού εντάλματος και μέχρι προχθές ήταν προφυλακισμένος στη χώρα μας χωρίς να του έχει απαγγελθεί οποιαδήποτε κατηγορία, ήταν ως τώρα γνωστή σε ένα μάλλον περιορισμένο τμήμα της κοινής γνώμης. Ή και δεν ήταν καθόλου γνωστή. Δεν έχει πια καμία σημασία. Διότι εφεξής η υπόθεση θα μπει στο πάνθεον των επιτυχιών του ελληνικού προτεκτοράτου, ο υπουργός Δικαιοσύνης του οποίου (ο κ. Τσιάρας) δήλωνε προχθές Πέμπτη, το απόγευμα, στη συνήγορο του Βίνικ, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, ότι «δεν γνωρίζει πού βρίσκεται». Την ίδια άγνοια δήλωναν όλη μέρα προχθές και οι λοιπές «αρμόδιες υπηρεσίες», καθώς η δικηγόρος προσπαθούσε εναγώνια να εντοπίσει τον πελάτη της.
Το μυστήριο λύθηκε το βράδυ της Πέμπτης: ενώ αστυνομίες, Συμβούλια Επικρατείας και υπουργοί έριχναν ο ένας το μπαλάκι στον άλλον, ο Ρώσος βρισκόταν ήδη στη… Γαλλία! Πώς; Χωρίς καν να έχει δημοσιευθεί η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για την έκδοσή του, ο Βίνικ είχε ήδη απαχθεί –ναι, αυτός είναι ο σωστός όρος– από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόταν (βρισκόταν στην 35η μέρα απεργίας πείνας), είχε μεταφερθεί στο αεροδρόμιο, είχε παραδοθεί σε Γάλλους αστυνομικούς και ταξίδευε για Παρίσι! Φυσικά κανείς «αρμόδιος», αστυνομικός ή δικαστικός ή οτιδήποτε, δεν έκανε τον κόπο, έστω για τους τύπους, να του πει τι συμβαίνει: κατάλαβε ότι τον πάνε στο αεροδρόμιο βλέποντας τις ταμπέλες. Για να μην αδικούμε τους αρμόδιους πάντως, τι να τον ενημερώσουν; Ότι εκτελούν μια απόφαση που δεν είχαν στα χέρια τους;
Λεπτομέρειες, θα πει κανείς, αν σκεφτεί πώς αντιμετωπίστηκε από το προτεκτοράτο ο Βίνικ στα δυόμιση χρόνια της προφυλάκισής του (καταργήθηκε εκείνο το έρμο το ανώτατο όριο του 18μηνου;). Ένα παράδειγμα μόνο αρκεί: του απαγορεύθηκε ακόμη και η τηλεφωνική επικοινωνία με την καρκινοπαθή σύζυγό του και τα δύο παιδιά του που ζουν στη Μόσχα. Αυτά περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο προτεκτοράτο, αλλά και περί της σχετικής ευαισθησίας της νυν Κυρίας Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που μέχρι και τη μέρα που ανήλθε στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα έκανε ό,τι μπορούσε για να εκδοθεί «έγκαιρα» ο Βίνικ. Ο οποίος, άμα τη αφίξει του στη Γαλλική Δημοκρατία, και παρόλο που δήλωσε «εξαντλημένος και αποπροσανατολισμένος», άρχισε αμέσως (για την ακρίβεια, τα μεσάνυχτα της Πέμπτης!) να ανακρίνεται από την εκεί Δικαιοσύνη – που φαίνεται ότι επί Μακρόν έγινε εφάμιλλη της ελληνικής. Η Γαλλίδα συνήγορός του μιλά για συνθήκες Ιεράς Εξέτασης…
Τελικά, γιατί δεν το κλείνουμε το μαγαζί κι όλα τα παραμάγαζά του, αστυνομίες, δικαστήρια, υπηρεσίες προστασίας του πολίτη και όλο αυτό το προσχηματικό και υποκριτικό κατασκεύασμα; Ας μας διοικούν απευθείας οι εκάστοτε ενδιαφερόμενες πρεσβείες, να κάνουμε και οικονομία.
