του Μιχάλη Σιάχου
Επί δυόμιση σχεδόν χρόνια που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και κυρίως μετά την πλήρη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης τον Αύγουστο του 2015, οι «53» του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τη γνώριμη τακτική τους, εμφανίζονται ως η εσωκομματική αντιπολίτευση που ορκίζεται στα προτάγματα της Αριστεράς, την ώρα που απολαμβάνουν τους πλέον νευραλγικούς κυβερνητικούς θώκους, ενώ προνομιακές θέσεις είχαν και στις λίστες των εκλογών του Ιανουαρίου του ’15.
«Νέα εμφάνιση» έκαναν την προηγούμενη Κυριακή στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πανηγυρικά ενέκρινε τη Συμφωνία της Μάλτας, που με τον πιο κυνικά αντιδημοκρατικό τρόπο της προνομοθέτησης προβλέπει 1,8 δισ. μείωση των συντάξεων το 2019 και 1,8 δισ. αύξηση φόρων, μέσω μείωσης του αφορολόγητου, το 2020.
Διαχρονικά οι «53» εμφανίζονται υπέρμαχοι της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, αλλά, επίσης, διαχρονικά η ευαισθησία τους αυτή δεν τους αποτρέπει από το να υπηρετούν από καλοπληρωμένες θέσεις εξουσίας τις πλέον αντιδημοκρατικές μνημονιακές πολιτικές.
Άτυπος επικεφαλής τους ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο άνθρωπος δηλαδή, που από τη θέση του υπουργού Οικονομικών χειρίζεται όλη τη διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς και αποδέχεται ό,τι ζητήσουν. Διανθίζει επιτηδευμένα τις ομιλίες του με μπόλικο αριστερό… αλατοπίπερο, απειλεί με παραίτηση αν μειωθεί το αφορολόγητο, μιλά σε αυστηρό τόνο για απαιτήσεις «εκτός δημοκρατικού ευρωπαϊκού κεκτημένου», όταν οι δανειστές ζητούν προνομοθέτηση μέτρων που δεσμεύουν τη χώρα και μετά την τυπική θητεία της κυβέρνησης, αλλά με την ίδια ευκολία μειώνει το αφορολόγητο, προνομοθετεί και υπογράφει όποια διαταγή των δανειστών για περαιτέρω αποικιοποίηση της χώρας.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος συμπυκνώνει με τον πιο σαφή τρόπο τα χαρακτηριστικά και το είδος ανθρώπων που αποτελούν την ομάδα των «53». Αριστερή φρασεολογία, δεξιά, εθελόδουλη πρακτική και παραμονή πάση θυσία στην κυβερνητική καρέκλα. Μια εκπαιδευμένη, δηλαδή, συνείδηση, δουλεμένη από τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, η οποία υπηρετεί με τον πιο χειριστικό και ξεδιάντροπο τρόπο πολλούς αφεντάδες. Είναι ακριβώς το είδος ανθρώπου που παράγει μεθοδικά αυτό το σύστημα χρόνια τώρα και οι οποίοι αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμοι και κυρίως αποτελεσματικοί (για το σύστημα πάντα) σε κρίσιμες φάσεις.
Αντίστοιχα δείγματα, ο Σκουρλέτης, ο Δρίτσας, ο Φίλης, η Χριστοδουλοπούλου. Διαφωνούν, φωνάζουν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει ή ότι η ΔΕΗ και ο Πειραιάς δεν πωλούνται, εκτονώνουν και αποσβένουν τους εσωκομματικούς κραδασμούς του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων κομματιών της κοινωνίας, αλλά την ίδια ώρα από τις υπουργικές τους καρέκλες μια χαρά πουλάνε και το λιμάνι, μια χαρά πουλάνε και τη ΔΕΗ, μια χαρά απολαμβάνουν και τα προνόμια της κυβερνητικής εξουσίας, με την ομάδα τους να είναι… τακτοποιημένη σε θέσεις και θεσούλες μιας θλιβερά και επικίνδυνα για τον λαό και τη χώρα εθελόδουλης κυβέρνησης. Για τα «αιλουροειδή της Αριστεράς», έγραφε πριν χρόνια ο Γιάννης Χοντζέας και σήμερα ο ορισμός του αποκτά ακόμα και για τον πλέον αδαή σαφές περιεχόμενο και πρωταγωνιστές.
Είναι η πολλαπλά και για το σύστημα και για τον Τσίπρα, χρήσιμη ομάδα που χωρίς καμιά ηθική πουλάει αριστερό άλλοθι και εκφράζει τάχα πόνο για τις πολιτικές που η ίδια προωθεί, ενώ την ίδια ώρα μεταμορφώνεται στο ακριβώς αντίθετό της, ανάλογα με το ακροατήριο, τη συγκυρία και τα δεδομένα.
Γι’ αυτό το είδος «αριστερού» αποδείχτηκε πλέον πανηγυρικά ότι η εξουσία (ή η μικρο-εξουσία σε παλιότερες εποχές) είναι φετίχ και γι’ αυτό ακριβώς, αυτό το είδος «αριστερού» είναι πιο επικίνδυνο από πολλούς «παραδοσιακούς» δεξιούς.
