Τι είναι αυτό που κάνει τη «μόνη συνεπή και μαχητική αντιπολίτευση μέσα και έξω από τη Βουλή» να πετάει την μπάλα στην εξέδρα για το θέμα του εγκλήματος των Τεμπών; Τι είναι αυτό που εμποδίζει ένα κόμμα με δύναμη σε φορείς και κοινωνικούς χώρους, να αξιοποιήσει τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος σαν εφαλτήριο κινηματικής κλιμάκωσης;
Οι δεσμεύσεις του ΚΚΕ το καθιστούν πολύτιμο τις κρίσιμες, για το πολιτικό σύστημα, στιγμές. Όταν η σταθερότητα και η κανονικότητα απειλούνται από την κοινωνική αμφισβήτηση, το κόμμα είναι εκεί, για να θέσει τα όρια της οργανωμένης και καλά τακτοποιημένης αντίδρασης, αυτής που θα έχει ως ορίζοντα «να βγάλει ο λαός τα συμπεράσματά του, να δυναμώσει το ΚΚΕ». Το μοτίβο που κυριάρχησε τα χρόνια της κρίσης, είδαμε να επαναλαμβάνεται και στα Τέμπη, με το ΚΚΕ να βλέπει ευκαιρία για ενίσχυση των συνδικάτων, όταν στο δρόμο βρέθηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι, μένοντας κολλημένο στα «κέρδη» (όχι τα κομματικά, τα άλλα), κρίνοντας αυστηρά ως απολίτικα τα αιτήματα για οξυγόνο, δημοκρατία και δικαιοσύνη και αποπροσανατολιστική (ή ακόμα και ωφέλιμη για το κεφάλαιο) την κουβέντα για κρατικοποίηση του σιδηροδρόμου.
Τώρα αποφαίνεται –στην πρόταση προανακριτικής που κατέθεσε– ότι είναι δύσκολο να βρεθεί η αιτία της έκρηξης και της δημιουργίας πυρόσφαιρας. Τη γραμμή αυτή την έκανε πιο ξεκάθαρη η κ. Κανέλλη, αναφέροντας πως «στην τραγωδία, από ό,τι φαίνεται μπορεί να μην υπήρχε κάποιο φορτίο», για να συνεχίσει με αναφορές σε «ξυλόλιο, ζητώλιο, φοφόλιο» ‒τόσο σοβαρό κατά τ’ άλλα το κόμμα‒, να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης όχι στο πόρισμα Καρώνη (στην «επιστήμη που δεν κρίνουμε» όπως επαναλάμβανε) αλλά στην κυβερνητική ανάγνωση αυτού του πορίσματος.
Ο Περισσός με αυτές τις κινήσεις του επιδιώκει την αλλαγή της ατζέντας για στενά κομματικούς λόγους και όχι μόνο, επιβεβαιώνοντας και το άλλο μοτίβο των χρόνων της κρίσης που θέλει το ΚΚΕ να χάνει τις στιγμές της κοινωνικής πλημμυρίδας και να ανακτά δυνάμεις ως σταθερό καταφύγιο-μοναστήρι τις στιγμές της κινηματικής άμπωτης. Όσο η συζήτηση επικεντρώνεται στα Τέμπη, και ειδικά στις εγκληματικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τις συνθήκες που οδήγησαν στο έγκλημα αλλά και τη συγκάλυψη που ακολούθησε, το ΚΚΕ βλέπει αντί να κερδίζει αντιπολιτευτικούς πόντους, να χάνει προς άλλες κατευθύνσεις. Έτσι εξηγείται και ο επικοινωνιακός πόλεμος του το προηγούμενο διάστημα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έτσι εξηγείται και το «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ που δεν αναπαρήγαγαν πιστά την παραπάνω γραμμή στους χώρους δουλειάς.
Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί, δύο χρόνια το ΚΚΕ δεν έκανε όσα θα αναλογούσαν στη δύναμη του και τον ρόλο του για την υπόθεση των Τεμπών. Η δράση των συγγενών των θυμάτων ήταν αυτή που κράτησε το θέμα στην επικαιρότητα, που κινητοποίησε τον κόσμο, που πίεσε την κυβέρνηση. Σε απόσταση από αυτή την κοινωνική αντιπολίτευση, τη μόνη ουσιαστικά αντιπολίτευση, ο Περισσός ‒όπως και άλλες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις‒ είδαν μόνο την ευκαιρία πλασαρίσματος και καπελώματος (όσο τους έπαιρνε), προβολής των δικών τους συνθημάτων, την ευκαιρία μιας στενά ιδωμένης οργανωτικής ενδυνάμωσης, αδιαφορώντας για τα επόμενα βήματα του ίδιου του κινήματος.
Και όμως στην ελληνική κοινωνία κάτι παίζεται. Η ωρίμανση και η συγκρότηση αυτής της αμφισβήτησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αυτής της υπαρκτής (εμφατικά ορατής με τα Τέμπη) κοινωνικής διαθεσιμότητα είναι η μόνη ρεαλιστική ελπίδα για να γεννηθούν εναλλακτικές.
