Ανάμεσα στις κατ’ εξακολούθησιν αφόρητες κοινοτοπίες που συνόδευσαν την εξόδιο υπερπαραγωγή της Βασίλισσας Ελισάβετ ήταν κι εκείνο το «τέλος εποχής».
Για κανένα τέλος εποχής δεν πρόκειται, αλλά αντιθέτως για την επιστροφή πλήθους αναχρονισμών στη σύγχρονη εποχή. Οι αστικές δημοκρατίες έχουν γίνει πλέον ξενιστές φεουδαρχικών οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων.
Είναι λοιπόν λογικό συνεπακόλουθο φεουδαλικές κι άλλες αναχρονιστικές τελετουργίες να βρίσκουν τη θέση τους στον καθημερινό τρόπο των κοινωνιών, άλλοτε υπό τη μορφή υπερθεαμάτων κι άλλοτε ωμά, στη διαμόρφωση των μισθών και των εισοδημάτων.
Οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί από καιρό για τέτοιες συμπεριφορές και τέτοιον τρόπο σκέψης. Πάνω από 4.000.000.000 άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη είδαν την αξίας 6.000.000.000 λιρών κηδεία της Βασίλισσας
ρουφώντας τις τοξίνες μιας σημειολογίας θανατηφόρας για τους ίδιους.
***
Το ίδιο οι «βασιλικοί πεζοναύτες», οι «βασιλικοί γρεναδιέροι» καθώς και πρώην αποικιακά (το νυν της Κοινοπολιτείας) στρατιωτικά σώματα που «γράφουν ιστορία» στους πολέμους της Δύσης, όπως έκαναν στους πολέμους του Κόλπου, οι Αυστραλοί, οι Νεοζηλανδοί, οι Γκούρκας και άλλοι. Ήταν
όλοι τους εκεί, με το πένθιμο βήμα που αντιστοιχεί στους νεκρούς της Κένυας, της Κύπρου, της Νιγηρίας, της Ινδίας και «όπου Γης» – στην κυριολεξία.
***
Ο Κάρολος και ο διάδοχος Γουίλιαμ (Γουλιέλμος θα λέγαμε παλιά) άλλαξαν κατά τη διάρκεια των τελετών πολλές στολές, ώστε να μη μείνει κανένα από τα στρατιωτικά σώματα των φονιάδων παραπονεμένο.
Όσο για εμάς εδώ, η μαραθώνια τηλεοπτική μετάδοση της κηδείας, ήταν πλην ολίγων εξαιρέσεων, ένα κρεσέντο πτωχοπροδρομισμού, επαρχιωτισμού, λιγούρας, αμάθειας και χαμέρπειας. Ευρέθη ακόμα και η τηλεπαρουσιάστρια που κάλεσε σχεδιαστή μόδας (!) να σχεδιάσει τις στολές, τα χρώματα, τις καπελαδούρες και τα «μακριά μαχαίρια», όπως έλεγαν οι Ινδιάνοι τα σπαθιά.
Κι όλα αυτά, με ένα (Αγγλικανικό) χριστιανιλίκι να τα σκέπει, χωρίς τον φόβο μήπως και κατεβεί ο Χριστός από τους ουρανούς κι αρχίσει να μοιράζει σφαλιάρες.
***
Όμως, όλα αυτά τα «σημεία και τα τέρατα» που επιστρέφουν στις ζωές μας δεν είναι άσχετα με τις νεοφεδουλικές σχέσεις που διαμορφώνονται και αναδύονται παντού. Με τα ποτάμια των κολίγων και των ραγιάδων που ρέουν πια στις φλέβες των κοινωνιών, έτοιμα
να δικαιολογήσουν
να αποδεχθούν
να υπερασπισθούν
την ίδια τους τη δυσπραγία μέσα σε αυτήν τη δυστοπία.
………
Διότι καθ’ όλην τη διάρκεια της ιστορίας του καπιταλισμού, τα αφεντικά έκαναν τη μεγαλύτερη κάθε φορά ζημιά, αναλόγως της υποστήριξης που ελάμβαναν από τα θύματά τους.
Κι αναλόγως επίσης της διακίνησης και διαχείρισης της αποβλάκωσης που αυτοί παράγουν και στην οποίαν εμείς μετέχουμε.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
22•IX•2022
