Ο Χάλεντ Μπάρακατ μιλά στο Δρόμο για τον δύσκολο αγώνα των Παλαιστίνιων
Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη
Πρόσφατα ήσασταν μαζί μας στην Αθήνα, και μιλήσατε σε εκδήλωση αλληλεγγύης με τους 1.600 Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους που πραγματοποιούν απεργία πείνας. Οπότε η πρώτη μας ερώτηση αφορά ακριβώς τη σημασία αυτού του αγώνα, στον οποίο πλέον παίρνουν μέρος και άλλες ηγετικές προσωπικότητες της Παλαιστινιακής Αντίστασης, όπως ο γενικός γραμματέας του PFLP Αχμάντ Σααντάτ…
Πράγματι, συμμετείχα στην πρώτη εκδήλωση στην Ελλάδα του Δικτύου Αλληλεγγύης Παλαιστίνιων Φυλακισμένων Samidoun, που οργανώθηκε με τη βοήθεια συντρόφων της ΚΟΕ και άλλων οργανώσεων για να δυναμώσει τη συμπαράσταση στον αγώνα των φυλακισμένων συμπατριωτών μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι η απεργία πείνας αποτελεί το τελευταίο όπλο στο οποίο μπορεί να καταφύγει ένας πολιτικός κρατούμενος, όταν όλες οι άλλες δυνατότητες έχουν εκλείψει. Η τωρινή μαζική απεργία πείνας είναι η 24η από το 1968, και από τότε το κίνημα των Παλαιστίνιων φυλακισμένων έχει συσσωρεύσει σημαντικές εμπειρίες στην αντιμετώπιση της κατοχής. Τα αιτήματα της τωρινής απεργίας πείνας είναι σαφή: σχετίζονται με στοιχειώδη δικαιώματα τα οποία η κατοχή έχει καταργήσει ή περιορίζει δραστικά. Λόγου χάρη, όσον αφορά το δικαίωμα επισκέψεων από την οικογένεια, το κατοχικό κράτος ισχυρίζεται ότι ισχύει. Όμως οι οικογένειες υποβάλλονται σε ταπεινωτικές πρακτικές: όχι μόνο περιμένουν επί ώρες, αλλά συχνά υπόκεινται σε εξευτελιστικές έρευνες ή, ακόμη-ακόμη, ενώ βρίσκονται ήδη στις πύλες της φυλακής, τους αρνούνται τελευταία στιγμή την είσοδο «για λόγους ασφαλείας». Κι αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Η τωρινή απεργία πείνας δεν αποτελεί λοιπόν διαμαρτυρία για κάποια συγκεκριμένη ενέργεια των αρχών κατοχής ή των δεσμοφυλάκων. Αντίθετα, αποτελεί μορφή συνέχισης του αγώνα, επειδή για τον καθένα από εμάς η φυλάκιση δεν σημαίνει το τέλος της πάλης μας. Η φυλακή είναι, απλά, άλλο ένα χαράκωμα του αγώνα.
Ποια είναι η επίδραση της απεργίας πείνας στους Παλαιστίνιους των Κατεχομένων και της Διασποράς;
Η απεργία επηρεάζει το λαό μας όπου κι αν ζει. Άλλωστε αυτός είναι βασικός στόχος της: να κινητοποιήσει τους ανθρώπους, να τους βγάλει στους δρόμους, και να εμφυσήσει νέα πνοή στο Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Δεν πρόκειται για μια δράση ξέχωρη από τον αγώνα των Παλαιστινίων προσφύγων να γυρίσουν στα σπίτια τους, ή από τη λαϊκή και ένοπλη πάλη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αντίθετα, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικού αγώνα. Ο λαός μας βλέπει τους πολιτικούς κρατούμενους ως την πρώτη γραμμή της σύγκρουσης. Συχνά οι απεργίες πείνας είχαν ευεργετική επίδραση στην ενοποίηση του κινήματός μας, και οι φυλακισμένοι πάντα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην υλοποίησή της. Σήμερα είναι ζωτικής σημασίας η επίτευξη της Παλαιστινιακής ενότητας ενάντια στην ισραηλινή κατοχή και τα σχέδια των ΗΠΑ.
Μιλώντας για τις ΗΠΑ, πρόσφατα ο Μαχμούντ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, ταξίδεψε εκεί. Πώς αποτιμάτε το ταξίδι του και γενικότερα την πολιτική της Παλαιστινιακής Αρχής;
Η συνάντηση του Αμπάς με τον Τραμπ έλαβε χώρα αφού πρώτα ο επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής υποτάχθηκε σε όλους τους όρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η λαϊκή αίσθηση είναι ότι ο Αμπάς εμφανίστηκε εκεί εντελώς γυμνός. Πήγε να συναντήσει τον Τραμπ κόντρα στη βούληση του Παλαιστινιακού λαού, αγνοώντας τη συμβουλή των Παλαιστινιακών εθνικών δυνάμεων να μην το κάνει, και περιφρονώντας τη λαϊκή απαίτηση να σταματήσει τη λεγόμενη «συνεργασία σε θέματα ασφαλείας» με τις δυνάμεις κατοχής. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι η Παλαιστινιακή Αρχή βαδίζει ολοταχώς προς ακόμη πιο καταστροφική πολιτική. Σήμερα ο Μαχμούντ Αμπάς δεν εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό, ούτε τους στόχους, τα δικαιώματα και τα όνειρα της Παλαιστίνης. Η συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων τον αντιμετωπίζει ως ένα αδύναμο, αντιδραστικό άτομο, αντιπροσωπευτικό μονάχα των Παλαιστίνιων καπιταλιστών – αυτών που ο λαός αποκαλεί «η τάξη του Όσλο», δηλαδή των ελάχιστων που επωφελούνται από αυτή την αναίσχυντη σχέση με τον κατακτητή. Ο Μαχμούντ Αμπάς και ο Τραμπ μοιράζονται τον ίδιο στόχο: την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Και σ’ αυτή τη σχέση, ο Αμπάς είναι υπηρέτης του Τραμπ. Μετά από 23 χρόνια της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας και των μάταιων «διαπραγματεύσεων», είναι πια ώρα για τους Παλαιστίνιους να ξεφορτωθούν τόσο το πολιτικό πρόγραμμα του Όσλο όσο και τον Αμπάς. Και να οικοδομήσουν μια εθνική δημοκρατική εναλλακτική λύση, που μπορεί να οδηγήσει το λαό μας στην απελευθέρωση.
Πρόσφατα όμως η ηγεσία της Χαμάς διακήρυξε, μεταξύ άλλων, ότι αναγνωρίζει τη δυνατότητα ενός Παλαιστινιακού κράτους περιορισμένου στα σύνορα του 1967…
Η Χαμάς δεν διδάχτηκε από την πείρα της Φατάχ. Εάν η ηγεσία της είχε μελετήσει αυτά τα μαθήματα, δεν θα μιλούσε για σύνορα του 1967. Ήταν άραγε αυτές οι δηλώσεις αποτέλεσμα σχετικών απαιτήσεων των στελεχών και μελών της Χαμάς; Ή μήπως πραγματοποιήθηκαν ως ανταπόκριση στους όρους που θέτουν περιφερειακοί και διεθνείς παίκτες; Νομίζω ότι ισχύει το δεύτερο. Το 1979 η Φατάχ υιοθέτησε ένα παρεμφερές πολιτικό ντοκουμέντο. Ήταν ένα ντοκουμέντο με πλατιά αποδοχή από τους Παλαιστίνιους, αλλά η δεξιά πτέρυγα της Φατάχ κράτησε από αυτό μονάχα τον όρο «Παλαιστινιακό κράτος» και αγνόησε όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο. Το ίδιο λάθος επαναλαμβάνεται σήμερα και από την ηγεσία της Χαμάς, που στο άρθρο 20 του πολιτικού της προγράμματος μιλά για αποδοχή ενός Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967. Ο απλός κόσμος αντιμετωπίζει αυτή τη στροφή της ηγεσίας της Χαμάς χρησιμοποιώντας ένα παραδοσιακό ρητό: «Αυτοί οι άνθρωποι πήγαν στη Μέκκα την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι επέστρεφαν από το προσκύνημα». Η Χαμάς πισωγυρίζει στη λογική ενός «κράτους» κουτσουρεμένου στα σύνορα του 1967 ακριβώς τη στιγμή που όλο και περισσότεροι εγκαταλείπουν τη μάταιη επιλογή των λεγόμενων διαπραγματεύσεων και επιστρέφουν στο όραμα μιας απελευθερωμένης και δημοκρατικής Παλαιστίνης, που θα περιλαμβάνει ολόκληρη την ιστορική Παλαιστίνη.
Αυτά αλλάζουν τη στάση σας απέναντι στη Χαμάς;
Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) θεωρεί πάντα τη Χαμάς αναπόσπαστο κομμάτι του Παλαιστινιακού εθνικού κινήματος και της Αντίστασης. Θέλουμε να δούμε μια δυνατή Χαμάς και μια δυνατή Φατάχ, που θα στρέφονται από κοινού ενάντια στην κατοχή αντί να συγκρούονται μεταξύ τους. Το όραμά μας εδράζεται στην ανάγκη οικοδόμησης ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, το οποίο δεν μπορεί παρά να είναι αντιιμπεριαλιστικό και αντισιωνιστικό. Κι εδώ αναφύεται ένα ακόμη πρόβλημα με το εν λόγω πολιτικό πρόγραμμα της Χαμάς, η οποία δεν αντιμετωπίζει τις ΗΠΑ ή τις μεγάλες ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις ως τμήμα του στρατοπέδου που αντιμαχόμαστε. Αντίθετα, θεωρεί ότι το Ισραήλ είναι η μοναδική συνιστώσα του εχθρικού στρατοπέδου. Πιστεύουμε ότι αυτή είναι μια εντελώς κοντόφθαλμη αντίληψη, η οποία εξάλλου απηχεί τη γενική στάση περισσότερο της ηγεσίας της Χαμάς παρά της λαϊκής βάσης της. Η ηγεσία της Χαμάς ευελπιστεί ότι έτσι θα αποσπάσει την αποδοχή των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης… Υπάρχει κι άλλο ένα ζήτημα με το πρόγραμμα της Χαμάς: πρόκειται για τις κοινωνικές αντιλήψεις τους, τις οποίες διαχωρίζουν από τις πολιτικές. Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι η εθνική και η κοινωνική απελευθέρωση βαδίζουν χέρι-χέρι, είναι αξεχώριστες. Άρα είναι σημαντική η άποψη που έχει η Παλαιστινιακή Αντίσταση για θέματα ταξικά, για τη φυλετική δικαιοσύνη, για την απελευθέρωση των γυναικών κ.ο.κ. Όλα αυτά δεν μπορεί να ξεχωρίζονται από το πολιτικό ζήτημα.
Παίρνοντας υπόψη όλα όσα είπατε μέχρι τώρα, ποια μπορεί να είναι η γενική γραμμή της Αντίστασης, και πιο συγκεκριμένα του PFLP;
Η παλαιστινιακή πολιτική έχει πέσει θύμα απαγωγής από τη δεξιά πτέρυγα του Παλαιστινιακού κινήματος, δηλαδή τις ηγεσίες της Φατάχ και της Χαμάς. Αυτό που λείπει είναι μια ισχυρή, προοδευτική Παλαιστινιακή Αριστερά. Η οικοδόμησή της είναι καθήκον του PFLP, δεδομένου ότι αυτό είναι η βασική αριστερή δύναμη τόσο στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και στην εξορία. Άρα όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Αριστερά πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε τρία μέτωπα:
Πρώτον, να εντείνουμε τις δράσεις της Αντίστασης ενάντια στη στρατιωτική κατοχή της Παλαιστίνης, κάνοντας την κατοχή να τους κοστίζει ακριβά και ανοίγοντας νέους ορίζοντες για το λαϊκό κίνημα υπέρ της επιστροφής των προσφύγων και της απελευθέρωσης, καθώς και για τα κινήματα που προωθούν το μποϊκοτάζ και την απομόνωση του Ισραήλ. Αυτό είναι ένα εθνικό καθήκον, μια κεντρική προτεραιότητα.
Δεύτερο εθνικό καθήκον είναι η παροχή βοήθειας στις λαϊκές τάξεις και στις φτωχοποιημένες μάζες των Παλαιστινίων που ζουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, σε χωριά και πόλεις, με στόχο να κρατηθούν όρθιοι και να διευκολυνθεί έτσι η συμμετοχή τους στον αγώνα. Διότι όσο μεγαλύτερη είναι η λαϊκή συμμετοχή, τόσο πιο αποτελεσματικά υπερασπιζόμαστε την υπόθεσή μας και τον αγώνα μας. Η λαϊκή συμμετοχή είναι ακρογωνιαίος λίθος, άρα πρέπει να τη διασφαλίσουμε κινητοποιώντας τις μάζες του λαού μας.
Το τρίτο εθνικό καθήκον είναι να αντισταθούμε στις απόπειρες πολιτικής διάλυσης της υπόθεσης του Παλαιστινιακού Λαού. Αυτό σημαίνει, αντίσταση στο παλαιστινιακό καπιταλιστικό πρόγραμμα και ήττα του παντού: σε κάθε πανεπιστήμιο, σε κάθε συνδικάτο, στα συμβούλια αυτοδιοίκησης των χωριών και των πόλεων, στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στις λαϊκές επιτροπές. Επειδή μόνο μέσα από αυτούς τους χώρους μπορεί να θεριέψει το εναλλακτικό, δημοκρατικό κύμα – δεν αρκούν δηλαδή οι θεωρίες και τα βιβλία. Τολμώ να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτός ο αγώνας είναι κοινός με τον δικό σας στην Ελλάδα. Διότι εσείς κατανοείτε πολύ καλά τα διδάγματα μιας αντίστοιχης με τη δική μας αρνητικής εμπειρίας, δηλαδή της εμπιστοσύνης προς μια δεξιά πτέρυγα που εξαπολύει αριστερά συνθήματα…
Πράγματι, υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία συνεννοούμαστε εύκολα, παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ της ελληνικής και της παλαιστινιακής κατάστασης!
Πρέπει να παραδεχτώ ότι κάθε φορά που συναντιόμαστε σε κοινούς αγώνες, στους αγώνες για το δίκιο της Παλαιστίνης και της Ελλάδας, μοιραζόμαστε όλοι μας κι εγώ προσωπικά μια αίσθηση δύναμης και ελπίδας. Παρόλο που κατανοούμε ότι είμαστε αντιμέτωποι με πολύ δύσκολες καταστάσεις – είναι κι αυτό όμως προϋπόθεση για να μπορούμε να προσανατολιστούμε σωστά στον αγώνα μας! Βλέπουμε τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης και του τραμπισμού να επελαύνουν στην περιοχή μας. Είναι πολύ ισχυροί, αλλά έχουν μια αχίλλειο πτέρνα: υποθέτουν ότι δεν θα συναντήσουν πραγματική αντίσταση. Πάντα τα μυαλά των αποικιακών δυνάμεων λειτουργούν έτσι, με αλαζονεία. Αλλά ο λαός της Παλαιστίνης, όπως κι ο λαός της Ελλάδας, κατανοούν πλήρως ότι αυτές οι δυνάμεις αποσκοπούν στην καταλήστευση των χωρών μας – θέλουν να μας πάρουν τα πάντα, από το νερό και το φυσικό αέριο ως την εργατική μας δύναμη. Ακριβώς αυτή η συνετή σοφία και αντίληψη της πραγματικότητας που χαρακτηρίζει τις λαϊκές μάζες είναι ο συμπαγής βράχος πάνω στον οποίο μπορούμε να ανασυγκροτήσουμε τα κινήματά μας ξανά και ξανά, όσες φορές χρειαστεί – μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο που ο κοινός εχθρός μας δεν θα μπορεί πια να τα διαλύει.
* Ο Χάλεντ Μπάρακατ είναι συντονιστής της Διεθνούς Καμπάνιας για την Απελευθέρωση του Αχμάντ Σααντάτ (freeahmadsaadat.org). Έχει συμμετάσχει επανειλημμένα στο Resistance Festival.
Ένα από τα σύμβολα της Αντίστασης και μέσα στις φυλακές
Ο Αχμάντ Σααντάτ είναι εκλεγμένο μέλος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου και γενικός γραμματέας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Συμμετέχει στην τωρινή απεργία πείνας (που σήμερα βρίσκεται στην 27η μέρα της) όντας ένας από τους σημαντικότερους φυλακισμένους ηγέτες μαζί με τον Μαρουάν Μπαργούτι, ασυμβίβαστο ηγετικό στέλεχος της Φατάχ. Ο Αχμάντ Σααντάτ συνελήφθη και φυλακίστηκε χωρίς δίκη το 2002 από την Παλαιστινιακή Αρχή(!) κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ. Τέσσερα χρόνια αργότερα οι ισραηλινοί, με τη συνενοχή της Παλαιστινιακής Αρχής και της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, τον απήγαγαν μαζί με 5 συντρόφους του από τις «παλαιστινιακές» φυλακές – όπου υποτίθεται ότι τον φρουρούσαν Αμερικανοί και Βρετανοί στρατιωτικοί στα πλαίσια σχετικής συμφωνίας του Μαχμούντ Αμπάς με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο…
Καταδικάστηκε το 2008 από έκτακτο κατοχικό στρατοδικείο σε 30 χρόνια κάθειρξης για «συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση» και «υποκίνηση εγκλήματος» λόγω της ομιλίας του στην κηδεία του προκατόχου του, Αμπού Αλί Μουσταφά, που δολοφονήθηκε από τους ισραηλινούς στο γραφείο του στη Ραμάλα. Είναι κρατούμενος συνείδησης, αφού και ο ίδιος ο ισραηλινός εισαγγελέας αναγνώρισε ότι δεν μπορούν να του αποδοθούν κατηγορίες για «συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια». Ο Αχμάντ Σααντάτ ποτέ δεν αναγνώρισε τη νομιμότητα του ισραηλινού στρατοδικείου και της κατοχής. Αυτήν την εβδομάδα απέρριψε παρελκυστική πρόταση των ισραηλινών για διαπραγματεύσεις μαζί του, δηλώνοντάς τους ότι επικεφαλής της απεργίας πείνας είναι ο Μαρουάν Μπαργούτι – άλλο ένα δείγμα της μόνιμης έγνοιας του για τη διαφύλαξη με κάθε τρόπο της εθνικής ενότητας και της συντονισμένης δράσης όλων των δυνάμεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Από το 2009 τον περισσότερο καιρό βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης και δεν του επιτρέπεται η κατοχή βιβλίων ούτε οι οικογενειακές επισκέψεις.
