Της Μαρίας Παγκράτη
Αφόρητη! Έτσι χαρακτηρίζουν οι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου της πόλης της Κέρκυρας τη ζωή τους, εδώ και λίγα χρόνια.
Χτισμένη σε χερσόνησο, διατηρεί το κέντρο των δραστηριοτήτων της στην Παλιά Πόλη. Η κοντόφθαλμη πολιτική των ηγετών της, η ελληνική συνήθεια να διατηρούν οι πόλεις της Ελλάδας μόνο ένα κέντρο οικονομικών δραστηριοτήτων και η αίγλη της παλιάς αρχιτεκτονικής κράτησαν μέσα στην παλιά πόλη τόσα πολλά βάρη που, σήμερα, δεν μπορεί να τα αντέξει. Οι τοπικοί άρχοντες ποτέ δεν φρόντισαν την οργάνωση της επέκτασής της. Ακόμη και σήμερα, οι πολυδιαφημισμένες πολεοδομήσεις που άρχισαν εδώ και 20 χρόνια καρκινοβατούν. Πέσαμε και στην οικονομική κρίση, όχι μόνο του κράτους αλλά και του δήμου Κερκυραίων και οι λύσεις περί κατασκευής περιφερειακών λεωφόρων και μεγάλων υπογείων πάρκινγκ φαίνεται να οδηγούνται στις ελληνικές καλένδες.
Η ένταξη στην UNESCO διεκδικήθηκε με πάθος. Έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, ως η μοναδική λύση για την αναστροφή της πορείας της πόλης προς την παρακμή. Σήμερα βρισκόμαστε ένα χρόνο πριν από τον πρώτο έλεγχο του διεθνούς οργανισμού. Νιώθουμε την ανάσα της UNESCO, όπως η Ελλάδα νιώθει την ανάσα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ο δήμος Κερκυραίων ζήτησε από τους καταστηματάρχες τουριστικών ειδών να μην απλώνουν την πραμάτεια τους στα καντούνια, σαν τούρκικο παζάρι. Εκείνοι απαντούν ότι έχουν ως πελάτες, κυρίως, τους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων που έχουν λίγο χρόνο στη διάθεση τους και δεν μπαίνουν στα καταστήματα. Αναγκάστηκε και πήρε πίσω τη ρύθμιση μέσα σε 48 ώρες.
Ζήτησε να βγάλουμε τα αυτοκίνητα, τόσο των επισκεπτών όσο και των μονίμων κατοίκων, από το ιστορικό κέντρο. Εμείς, όμως, είμαστε Έλληνες και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το αυτοκίνητο. Αλλά δεν είναι μόνο οι κακές συνήθειες. Η δημόσια συγκοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Το πήρε πίσω και αυτό το σχέδιο. Τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση άλλο σχέδιο, ηπιότερο. Οι κάτοικοι, στη γενική συνέλευση που έκαναν πριν από λίγες μέρες, δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν θα δεχθούν κανέναν περιορισμό της προσέγγισης, με αυτοκίνητο, στα σπίτια τους, αν δεν υπάρξουν προϋποθέσεις, όπως η δημιουργία δύο κυκλικών γραμμών αστικής συγκοινωνίας και περιφερειακά πάρκινγκ που θα συνδέονται με το κέντρο της πόλης. Σε αντίθετη περίπτωση δηλώνουν έτοιμοι για δυναμικές αντιδράσεις.
Στη γενική συνέλευση των μονίμων κατοίκων, άκουγε κανείς ανθρώπους σε κατάσταση κρίσης. Ο καθένας είχε να διηγηθεί από μια τραγική ιστορία. «Αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε υπό διωγμό», ήταν η χαρακτηριστική τους φράση. Με ένταση περιέγραφαν επίσης ότι, στην πίεση που ήδη αισθάνονται από το κυκλοφοριακό πρόβλημα, προστίθεται και η υπερβολή των εστιατορίων και των καφέ-μπαρ, τα οποία άπλωσαν τόσα πολλά τραπεζοκαθίσματα, ώστε έκλεισαν ακόμη και τις εισόδους των σπιτιών. Κανείς, όμως, δεν τους ζητά να περιοριστούν.
Η ζωή μόνη της δίνει «λύσεις». Γεμίζει η πόλη από αυτοκίνητα και όταν δεν χωρούν περισσότερα, τότε και εμείς μαθαίνουμε να είμαστε ευχαριστημένοι όταν βρίσκουμε να παρκάρουμε 2 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι ή δεν μπαίνουμε στην πόλη για ψώνια, με αποτέλεσμα τα μαγαζιά του κέντρου να υποφέρουν. Γεμίζουν οι πλατείες και τα πεζοδρόμια από τραπεζοκαθίσματα, με τον καιρό δημιουργείται αίσθημα ιδιοκτησίας των κοινόχρηστων χώρων, οπότε όποιος ζητά την ψήφο του πολίτη, δύσκολα θα πιέσει στη συνέχεια να περιοριστεί. «Με διώχνεις από το μαγαζί μου», απαντά.
Περί άλλων τυρβάζει το υπουργείο Πολιτισμού
Αρμοδιότητες, όμως, στην πόλη της Κέρκυρας δεν έχει μονάχα ο δήμος Κερκυραίων. Είναι, πλέον, αποφασιστικής σημασίας και η στάση του υπουργείου Πολιτισμού.
Τη σημαία της UNESCO παρέλαβε και κρατά το υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δεν έχει εμπλακεί σε τίποτε από τα προαναφερόμενα. Αντιμετωπίζει την Κέρκυρα ως μνημείο νεκρό και περιφραγμένο, από το οποίο ίσως κόψει και λίγα εισιτήρια. Αλήθεια, είναι η πρώτη φορά στη χώρα μας, που βρισκόμαστε στη θέση να προστατέψουμε ένα μνημείο ζωντανό; Ένα μνημείο που κατοικείται, που χρειάζεται επισκευές, διευθέτηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, που έχει κεραίες τηλεόρασης, δορυφορικές, κλιματιστικά και ό,τι περιλαμβάνει η καθημερινή ζωή; Είναι πράγματι το ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας το πιο μεγάλο κατοικημένο μνημείο;
Μεγαλύτερο και από την Πλάκα της Αθήνας, την Παλιά Πόλη της Ρόδου και τα άλλα μνημεία που η χώρα μας έχει εντάξει στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO;
Η δημιουργία ενός φορέα διαχείρισης ήταν η πρώτη δέσμευση της χώρας μας προς την UNESCO, προκειμένου να αποδεχθεί την πόλη της Κέρκυρας στα προστατευόμενα μνημεία της. Η ένταξη έγινε το 2007 και από τότε το υπουργείο Πολιτισμού δεν τον έχει δημιουργήσει.
Πάλι θα τρέχουμε τελευταία στιγμή για να μην μας τοποθετήσουν οι ξένοι φίλοι μας στον «κατάλογο των μνημείων που βρίσκονται σε κίνδυνο»;
Τη σημαία της UNESCO παρέλαβε και κρατά το υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο δεν έχει εμπλακεί σε τίποτε. Αντιμετωπίζει την Κέρκυρα ως μνημείο νεκρό και περιφραγμένο, από το οποίο ίσως κόψει και λίγα εισιτήρια. Αλήθεια, είναι η πρώτη φορά στη χώρα μας, που βρισκόμαστε στη θέση να προστατέψουμε ένα μνημείο ζωντανό;
