Και ενώ η δυσαρέσκεια για τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη μεγαλώνει και τα τραντάγματα στην κεντροδεξιά πολυκατοικία πληθαίνουν, η κεντροαριστερά αδυνατεί να απορροφήσει κομμάτι της φθοράς. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ συνεχίζουν να παράγουν βασικά αρνητικές ειδήσεις βουτηγμένοι σε ένα κλίμα εσωστρέφειας, σε τεράστια απόσταση από τις αγωνίες και τα πραγματικά αιτούμενα της κοινωνίας.
Η διαρκής κρίση της κεντροαριστεράς, απόρροια της καταστροφικής διακυβέρνησης των δύο βασικών της πόλων (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) και της πλήρους ευθυγράμμισής τους με τη συστημική πολιτική σε όλα τα μέτωπα (γεωπολιτική, οικονομία, θεσμοί) δεν φαίνεται εφικτό να αντιστραφεί. Πρωταγωνιστές των εκστρατειών εναντίον του «εθνολαϊκισμού», έχοντας κάνει σημαία το πρόγραμμα και την ιδεολογία των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, έχουν κόψει κάθε ομφάλιο λώρο με τα κοινωνικά στρώματα και τα ακροατήρια που κάποτε εξέφρασαν. Ακόμη και θέματα όπου η κυβερνητική διαχείριση είναι εγκληματική, βλ. παρακολουθήσεις ή λειτουργία της δικαιοσύνης, καταφέρνουν με την αντιπολίτευση που (δεν) ασκούν να τα μετατρέψουν σε αγκάθια για τους ίδιους.
Τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ μάχονται οι διάφοροι τσιπρικοί κομματάρχες με τον πρόεδρο Κασσελάκη (που ήρθε –τον έφεραν– από τις ΗΠΑ για να τα αλλάξει όλα), για τον έλεγχο του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι μάλιστα (με καπετάνιο τον Τσίπρα) δείχνουν να έχουν ήδη σαλπάρει για αλλού, με το βλέμμα στραμμένο στην ανασύνθεση της κεντροαριστεράς. Στον άλλον κεντροαριστερο πόλο, στο ΠΑΣΟΚ διεξάγονται εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού μετά την αμφισβήτηση Ανδρουλάκη, χωρίς κανένα περιεχόμενο, με την κινητοποίηση κομματικών φραξιών και μηχανισμών και προώθηση σεναρίων ευρύτερων συνεργασιών και συναινέσεων για την επόμενη μέρα (βλ. ανοίγματα Δούκα προς Τσίπρα και Νέα Αριστερά). Κοινή συνισταμένη η διάβρωση των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών και των όποιων διαύλων (κυρίως το ΠΑΣΟΚ) είχαν διατηρήσει με την κοινωνική τους βάση και η αντικατάσταση αυτών με διάφορα κέντρα και παράκεντρα, με διασυνδέσεις με επιχειρηματικούς κύκλους ή και με την πρεσβεία.
Το σύστημα Μητσοτάκη επιβιώνει χάρη στη πιο βολική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να έχει. Ουσιαστικά συμπολιτευόμενη στις βασικές επιλογές (που έτσι κι αλλιώς επιβάλλονται απ’ έξω), αδύναμη να διαχειριστεί τα «συμπεριληπτικά» ανοίγματα της Ν.Δ., ανίκανη να πείσει για μια πιο χρηστή διαχείριση στον τομέα του κράτους και της οικονομίας (καθώς είναι νωπές οι μνήμες των κεντροαριστερών κυβερνήσεων). Τώρα μοιράζεται σε δύο κόμματα του 10 και κάτι και μερικά ακόμη θραύσματα ΣΥΡΙΖΑ, που αποσυντίθενται όσο μένουν μακριά από τις κυβερνητικές καρέκλες και ελπίζουν να διασωθούν μέσα από την ανασύνθεση (με τις ευλογίες και κάποιων ολιγαρχών που για δικούς τους λόγους αντιπολιτεύονται τη Ν.Δ.) του λεγόμενου προοδευτικού χώρου.
