Το 2018 κλείνει με μάλλον αντιφατικό και παράδοξο τρόπο. Πριν από λίγες μέρες ο Πούτιν δήλωσε περίλυπος πως ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί να αποκλειστεί και ζήτησε συγγνώμη για την καταστροφή που μας περιμένει. Λίγο αργότερα ο Τραμπ έριξε τη δική του βόμβα, αλλά όχι αυτή που θα περίμενε κανείς, μετά τις κινδυνολογίες του Πούτιν. Ανακοίνωσε ότι οι Αμερικανοί φεύγουν από τη Συρία. Οπότε ξεσηκώθηκε, εντός και εκτός ΗΠΑ, όλη η αγέλη λύκων, από τη Χίλαρι ως τον Μακρόν, που ελπίζει, όχι να πέσει χιόνι, αλλά να βρέξει βόμβες. Το αποκορύφωμα ήταν ότι παραιτήθηκε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, ο Τζιμ Μάτις, ο επιλεγόμενος και «τρελός σκύλος». Χάθηκε ο άνθρωπος της λογικής, έφυγε ο τελευταίος ενήλικος της κυβέρνησης Τραμπ, κλαυθμηρίζουν τα «έγκυρα» ΜΜΕ Ουάσιγκτον Ποστ, Τάιμςκ.λπ. αν και είναι κοινό μυστικό ότι ο Μάτις ήθελε βομβαρδισμούς και πάλι βομβαρδισμούς. Ο Πούτιν μιλάει για πυρηνικό πόλεμο και ο Τραμπ στον αντίλαλο κάνει κίνηση ύφεσης. Μετά τον συναγερμό, ο κατευνασμός. Λες και είχαν μοιράσει τους ρόλους… Χωρίς Αμερικανούς θα μείνουν στη Μ. Ανατολή μικροί και ανόητοι, τύπου Μακρόν, που αν δεν τον ξαποστείλουν τα Κίτρινα Γιλέκα θα το βρει από τους Τούρκους, τους ισλαμιστές, τους Ρώσους και τον Άσαντ. Οι Αγγλογάλλοι ονειρεύονται παλινόρθωση της επιρροής τους στη Μ. Ανατολή μέσω Συρίας, όπως ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
Ο Πούτιν ανέβασε το θερμόμετρο, ο Τραμπ έριξε τους τόνους, ο Μάτις έφυγε μια ώρα αρχύτερα. Παραστάσεις εντυπωσιασμού. Έτσι έγινε και με τη Β. Κορέα. Πρώτα, θυμηθείτε, απειλές πυρηνικού πολέμου και μετά αγάπες και αγκαλίτσες. Απειλές στο προσκήνιο, διευθετήσεις στο παρασκήνιο, οι πολίτες αμέτοχοι. Οι ηγέτες μας διδάσκουν, ακούσια, ότι στον σημερινό ευμετάβολο Κόσμο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και κυρίως ότι δεν είναι να τους εμπιστεύεσαι. Και όσοι λένε ότι οι ΗΠΑ χάνουν σε αξιοπιστία επειδή εγκατέλειψαν τους σύμμαχους Κούρδους, μας παραπλανούν. Κανείς ισχυρός δεν αναρωτιέται αν τον εμπιστεύονται οι κατώτεροι αφού αυτοί πάλι σ’ αυτόν θα προστρέξουν. Εκτός από τους Ρώσους και τους Κινέζους, όλους τους άλλους οι ΗΠΑ τους θεωρούν δορυφόρους. Υπάρχουν σημάδια ότι σε σημαντικά θέματα, όπως της Μ. Ανατολής, η προσέγγιση Τραμπ-Πούτιν παράγει αποτελέσματα. Κλαυθμοί για την αποχώρηση από τη Συρία ακούστηκαν μόνο από τις φιλοπόλεμες ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε από τη Συρία, φεύγουν οι πεζοναύτες, αλλά οι Ειδικές Δυνάμεις μένουν. Ίσως, λέει, εγκατασταθούν δίπλα, στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Φεύγουν για να μείνουν. Όπως οι βάσεις με τον Ανδρέα.
Είναι λάθος το ερώτημα «πόλεμος ή ειρήνη». Υπάρχει διαρκής ροή έντασης και ύφεσης, όπου οι ΗΠΑ έχουν απώλειες θέσεων, αλλά όχι καθοριστικές ήττες, ως τώρα. Ωστόσο υπάρχει η αίσθηση ότι πλησιάζει η στιγμή καθοριστικής κρίσης.
Η «Ομάδα Κλίντον» ελπίζει ακόμα ότι μπορεί να νικήσει επειδή οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν ηγεσία. Τα Κίτρινα Γιλέκα αποτελούν κίνημα διαμαρτυρίας, όχι ανατροπής, έως τώρα. Ο πανικός της εξουσίας μπρος σε ένα τέτοιο κίνημα αποκαλύπτει απλώς πόσο εύθραυστο είναι το κυβερνών σύστημα. Και υπογραμμίζει πόσο υποταγμένα είναι στο σύστημα τα κόμματα, είτε της δήθεν «άκρας» Δεξιάς, τύπου Λεπέν, είτε της νεκροζώντανης Αριστεράς, του Μελανσόν
Η ανταρσία των ελίτ
Οι ΗΠΑ, για να ανακτήσουν αναντίρρητα την ηγεμονική τους θέση στη Δύση, πρέπει πρώτα να πατάξουν την ανταρσία των ελίτ, αλλιώς ο ενιαίος Δυτικός χώρος θα θρυμματιστεί. Η κύρια σύγκρουση δεν είναι ΗΠΑ εναντίον Ρωσίας και Κίνας αλλά η εκκαθάριση στο εσωτερικό: σύγκρουση με την «Ομάδα Κλίντον-Ομπάμα» και υποταγή του τρίπτυχου Βερολίνο, Βρυξέλλες, Παρίσι.
Τα υπόλοιπα, π.χ. η Τουρκία του Ερντογάν ή η Συρία του Άσαντ, είναι βοηθητικά μέτωπα, απολύτως εξαρτώμενα. Ο Ερντογάν δεν έχει πάρει ούτε ίχνος πρωτοβουλίας πουθενά, χωρίς την άδεια και των ΗΠΑ και των Ρώσων και προχωρά μόνο αν πιστεύει ότι η άδεια δεν είναι «παγίδα αλά Σαντάμ». Το ουσιώδες: ΗΠΑ και Ρωσία δεν θέλουν ενισχυμένη Τουρκία και φροντίζουν να παραμείνει ετερόφωτος και όχι αυτόνομος παράγοντας εξελίξεων. Η Τουρκία είναι σκιάχτρο για σπουργίτια.
Η παλαιά, κατεστημένη ελίτ (συμβολικά Κλίντον-Ομπάμα) έχει δει, προφανώς, ότι Ρωσία και Κίνα ποντάρουν στον Τραμπ για μια νέα πλανητική ισορροπία και επομένως αυτή θα μείνει κομπάρσος. Και έχει λυσσάξει. Η ομάδα Κλίντον-Ομπάμα είναι σε υποχώρηση, χάνει τη Μέρκελ ενώ ο Μακρόν έχει πάρει τον δρόμο της αποδόμησης. Αν η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη καταρρεύσει, υπό την πίεση των ΗΠΑ, η Ε.Ε. θα είναι αμελητέος διεθνής παίκτης και ίσως διαλυθεί.
Στη Μ. Ανατολή η προμελετημένη αποχώρηση των ΗΠΑ προϋποθέτει συνεννόηση με τη Ρωσία και διαφύλαξη των Κούρδων ως δυνητική απειλή κατά του Ερντογάν αλλά και του Άσαντ.
Η «Ομάδα Κλίντον» ελπίζει ακόμα ότι μπορεί να νικήσει επειδή οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν ηγεσία. Τα Κίτρινα Γιλέκα αποτελούν κίνημα διαμαρτυρίας, όχι ανατροπής, έως τώρα. Ο πανικός της εξουσίας μπρος σε ένα τέτοιο κίνημα αποκαλύπτει απλώς πόσο εύθραυστο είναι το κυβερνών σύστημα. Και υπογραμμίζει πόσο υποταγμένα είναι στο σύστημα τα κόμματα, είτε της δήθεν «άκρας» Δεξιάς, τύπου Λεπέν, είτε της νεκροζώντανης Αριστεράς, του Μελανσόν. Έτσι, δεν μπορούν να προσελκύσουν –και δεν προσελκύουν– τις ευρύτερες μάζες, που παραμένουν δέσμιες του συστήματος και στον Β’ γύρο ψηφίζουν τον «εκλεκτό της Δημοκρατίας». Αν οι ευρύτερες μάζες χόρευαν τον ρυθμό της ανατροπής, τα κόμματα θα ήταν απέναντι. Αλλά τότε θα ήταν περιττά. Καλή χρονιά.
ΥΓ. Ο Τραμπ μπορεί πράγματι να κινδυνεύσει επειδή διεκδικεί τον έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που δεν ελέγχεται από το κράτος αλλά από ιδιώτες, φαντάζεστε ποιους. Θεωρία Συνομωσίας αποδίδει τη δολοφονία του Κέννεντι στην πρόθεσή του να ελέγξει την συγκεκριμένη Τράπεζα…
