Του Μάριου Διονέλλη
Κάτι σαν προαναγγελθείς θάνατος ήταν αυτός στο Ραδιομέγαρο. Γιατί ασφαλώς το ξέραμε ότι θα γίνει. Και το ερώτημα είναι αμείλικτο για το τι κάναμε όλοι μας ώστε να τον αποτρέψουμε. Ας κοιταχτούμε λίγο μεταξύ μας. Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, αυτοί που μείνανε να αγωνίζονται και οι άλλοι που πήγαν για μια ψωροσύμβαση στην απέναντι όχθη. Να κοιταχτούμε και εμείς, οι συνάδελφοί τους, οι πολίτες, όλοι μας. Ήταν και είναι μια μάχη η ΕΡΤ, που δυστυχώς, κι αυτή φαίνεται να τη χάνουμε.
Ας κοιταχτεί λίγο και η δική μας Αριστερά, τους βουλευτές της οποίας βλέπω ξανά στη Λεωφόρο Μεσογείων. Ας τις μετρήσουμε μία-μία τις 148 μέρες που πέρασαν και δεν καταφέραμε να κάνουμε το Ραδιομέγαρο το πραγματικό κέντρο της ανατροπής. Τις μέρες που δεν ανεβάσαμε τους βουλευτές στους πομπούς και στα κέντρα εκπομπής, που δεν ήταν κρεμασμένοι στα κάγκελα της Αγίας Παρασκευής.
Ας αναλογιστούμε πόσες μέρες λείψαμε από τις επαρχιακές ΕΡΑ όσοι μένουμε στην περιφέρεια. Πόσες ώρες ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού χρόνου δεν αξιοποιήσαμε για να φωνάξουμε, πόσες φορές επικαλεστήκαμε το «δόγμα του σοκ» που μας έχει υπνωτίσει όλους. Για πόσο όμως;
Τη χάσαμε την ευκαιρία δυστυχώς και τέτοιες ώρες, μέσα στο μαύρο, αναρωτιέμαι: Αν δεν έγινε κάτι τώρα, τότε πότε θα γίνει;
Είναι κατηφόρα αυτή που ζούμε μα σα να μην έχουμε τη δύναμη να πατήσουμε το φρένο. Σα να περιμένουμε στο τέλος της κατηφόρας να έρθει η μπάλα στα πόδια μας για να βάλουμε γκολ.
Μα να το ξέρετε πως ο αντίπαλος είναι καλός στις ντρίπλες…
