Του Γιώργου Γιαλούρη
Με άλλα λόγια αυτά που ήθελα να πω, τα είπα και αναμασάω ξανά και ξανά τα ίδια, αποφάσισα λοιπόν να σταματήσω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να σταματήσω, πρώτα απ’ όλα πρέπει να ορίζουμε το πρόβλημα κι έπειτα να προσπαθούμε να το λύσουμε, γεγονός που αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν πολυσυμβαίνει στην καθημερινότητά μας, στη βιωμένη και υπαρκτή μας πραγματικότητα δηλαδή, αφού στη βιωμένη και υπαρκτή μας πραγματικότητα τίποτα δεν ορίζεται και τίποτα δεν νοηματοδοτείται, μα πώς γίνεται αυτό, κι όμως γίνεται διότι η άνευ νοήματος κίνηση δεν σταματά να υφίσταται ως κίνηση όπως το σύμπαν το οποίο καθώς διαστέλλεται, αναγκαστικά κινείται, κάτι κάνει διαρκώς τέλος πάντων χωρίς να υπάρχει ντε και καλά κάποιος λόγος για να το κάνει, απλά το κάνει, ούτε υπάρχει κάποιος λόγος να υπάρχει ως τέτοιο, απλά υπάρχει, όπως υπάρχει και η τεχνητή μας καθημερινότητα και κανείς δεν μιλάει για την τεχνητή μας καθημερινότητα, όλοι μιλούν για την τεχνητή νοημοσύνη, τα μοντέλα μάθησης των αλγορίθμων, οι αλγόριθμοι θα μας πάρουν τις δουλειές, μετά χαράς να τις πάρουν, χάρισμά τους για να έχουμε περισσότερους να σερβίρουν τους τουρίστες, πήγαινε κι εσύ απολυμένε εκπαιδευτικέ να σερβίρεις τους τουρίστες, τεμπέληδες αυτοί οι Έλληνες, δεν θέλουν να δουλέψουν για τους τουρίστες και ποιοι τα λένε αυτά, τα λένε άλλοι Έλληνες που εκμεταλλεύονται εκμεταλλευόμενοι τους υπόλοιπους Έλληνες, χορηγοί και χορηγούμενοι, μα όλοι παίρνουν καφέ απ’ έξω και κάνουν ουρές στα διόδια, όλοι γκρινιάζουν και για όλα τους φταίνε οι υπόλοιποι Έλληνες, βέβαια πάρα πολλοί Έλληνες έφυγαν έξω και δεν κάθισαν να πολεμήσουν με 800 ευρώ για την πατρίδα, μας έμειναν μόνο λογιστές, μπαρίστες, σεκιουριτάδες, ντελιβεράδες και μάνατζερς, μας φταίνε όμως οι μαυρούληδες που δεν κάθισαν να πολεμήσουν στην πατρίδα τους κι έρχονται να λεκιάσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό της Κά(ρ)για Κάλας, εμείς φεύγουμε χωρίς να έχουμε πόλεμο, κι όμως έχουμε πόλεμο με το καθεστώς μαφιοκρατίας και κοροϊδίας στη μικρή μας αποικία, μόνο που έχουμε ηττηθεί και όχι μόνο είμαστε ηττημένοι, συντηρούμε και αυτό το καθεστώς γιατί τι άλλο να κάνουμε και στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνος ο «γνωστός» μας βοήθησε και λίγο, είπε μία καλή κουβέντα, έδωσε μία δουλειά, κανόνισε μία προμήθεια, το σημαντικό είναι να υπάρχει δουλειά, άσε τώρα όλα τ’ άλλα, αξιοπρέπεια και μαλακίες, εδώ είναι Ελλάδα, δεν αλλάζουν αυτά και από πότε παρακαλώ είναι εδώ «Ελλάδα» και ποιος νομιμοποιεί αυτό το καθεστώς ανομίας, με απατεώνες και καθάρματα να έχουν διαβρώσει όλες τις δομές εξουσίας και να κάνουν κουμάντο, από πού αντλεί τη νομιμότητά του αυτό το αποτυχημένο αστικό κράτος, μα η απάντηση είναι πανεύκολη, κοιτάξτε γύρω σας, όλοι προσπαθούν να κλέψουν όλους, όλοι είναι τζιμάνια και προφέσορες, όλοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν και όσοι τα βγάζουν πέρα θέλουν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, ποτέ δεν είναι αρκετά, στο μεδούλι του καπιταλισμού η απατεωνιά και αν δεν είμαστε απατεώνες, δουλεύουμε για απατεώνες και αντί να τους τσακίσουμε το κεφάλι και να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας, υπομένουμε τα πάντα, οδηγάμε ηλεκτρικά αυτοκίνητα γιατί πήραμε την επιδότηση ενώ επιδοτήσεις για τα δημόσια σχολεία ούτε για δείγμα, ανεχόμαστε τα πάντα γιατί κάπως έτσι κουτσά στραβά τη βγάζουμε κι εμείς και τώρα δεν είμαστε για περιπέτειες, όμως η πατρίδα μας μέσα από περιπέτειες κάποιων άλλων προέκυψε τους οποίους θα βαφτίζανε σήμερα τρομοκράτες και θα τους ‘παίρναν με τις πέτρες οι ομάδες «αλήθειας», την κατέλαβαν όμως οι ύαινες και την ξεκοκαλίζουν και άραγε ποιος να φταίει για όλα αυτά, μα είπα ότι θα σταματήσω να μιλάω, το είπα, δεν το είπα; Ναι μάλλον το είπα.
