Η βδομάδα που πέρασε κυριαρχήθηκε από την ανάγνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ, την καθίζηση των μετοχών των τραπεζών στο χρηματιστήριο και τις απειλές του Ερντογάν ότι θα δοκιμάσουμε κι άλλες ήττες.
Οι άνθρωποι στη χώρα μας, βιώνουν με μεγαλύτερο βάρος σήμερα τα συσσωρευμένα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών, περιμαζεύουν τα νερά και τις καταστροφές από το τριήμερο του «Ξενοφώντα» και του «Ζορμπά», τρέχουν να πληρώσουν δόσεις, να βρούνε δανεικά, να μπαλώσουν τρύπες.
Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη. Πρόσφατα σκοτώθηκε ένας νέος Σύριος σε άγριες συμπλοκές που έγιναν ανάμεσα σε Σύριους και Αφγανούς. Ο υπεύθυνος για την ταυτοποίηση των προσφύγων αντιστράτηγος ε.α. Ανδρέας Ηλιόπουλος υπέβαλλε την παραίτησή του ενώ πληθαίνουν τα στοιχεία για διάφορα «πάρτι» (αρπαχτές) που έχουν στηθεί γύρω από το μεταναστευτικό με πολλαπλές εμπλοκές.
Ταραχή και κινήσεις ανασύνταξης λοιπόν στα επιτελεία και τους οικονομικούς παράγοντες για την αντιμετώπιση των νέων δεδομένων που δημιουργούνται, στη νέα φάση που έχει ήδη δρομολογηθεί. Μακεδονικό, ελληνοτουρκικά, μεταναστευτικό και πορεία της οικονομίας δημιουργούν ένα εκρηκτικό τοπίο διευθετήσεων και αναζητήσης «μπαλωμάτων», στο οποίο διαπλέκονται και διασταυρώνονται αντιτιθέμενες στρατηγικές και τακτικές των μεγάλων παικτών, των «αγορών» και των διάφορων διαχειριστών και αετονύχηδων της εγχώριας, και όχι μόνο, κατάστασης. Σε αυτά τα πλαίσια παίζεται και το πολιτικό παιχνίδι και εξελίσσεται η πολιτική κονίστρα σε μια ρηχή προεκλογική περίοδο διαρκείας.
Στο μακρινό Μπουτάν, μια μικρή χώρα ανάμεσα σε Ινδία και Κίνα, έχει καθιερωθεί ένας δείκτης, αυτός της «Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας» και υπάρχει αντίστοιχο υπουργείο που μεριμνά για το αν είναι ή όχι ευτυχισμένος ο λαός. Ανατολική θιβετιανή βουδιστική παραξενιά; Όχι μόνο. Κίνητρο να στοχαστούμε για το τι δείκτης υπάρχει σχετικά με την ευτυχία στη χώρα μας. Έχουμε τις χειρότερες πρωτιές στην Ευρώπη και πιθανά στον κόσμο, ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια καλύτερη ζωή και με υψηλό δείκτη ευτυχίας. Ίσως βέβαια να φταίει η θέση της χώρας, ο ρόλος της σαν σταυροδρόμι, η βαλκανική, μεσογειακή και ταυτόχρονα ευρωπαϊκή διάστασή της. Μια χώρα επίκεντρο ανταγωνισμών και χωρίς μια προικισμένη ηγεσία (κάθε απόχρωσης) που να έχει όραμα και να μην υποκύπτει στα ποικίλα σχήματα ραγιαδισμού και κατωτερότητας. Τόπος και άνθρωποι με ιδιαίτερες αρετές και μεγάλα ελαττώματα, που πασχίζουν μέσα από τον βηματισμό τους να ξαναβρούν νόημα και ρόλο. Πασχίζουν;
Χωρίς κόπο, χωρίς αρετή, χωρίς μεγάλη προσπάθεια, υλική και πνευματική, χωρίς κινητοποίηση και συμμετοχή, χωρίς καλλιέργεια του πνεύματος και συζήτηση, δεν είναι δυνατό να βγούμε από το καθοδικό σπιράλ εξελίξεων.
Το μπορούμε, είναι στις δυνατότητές μας αλλά όχι όπως έχουμε μάθει μέχρι σήμερα…
