«Εάν ο διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρίας δεν ξέρει να εξηγήσει (σ.σ. στα ΜΜΕ) και να επιχειρηματολογήσει το λόγο για τον οποίο δόθηκαν τα επιδόματα κάποια στιγμή στους εργαζόμενους και, φυσικά, να τα υπερασπιστεί, τότε μάλλον εκτίθεται και αποκαλύπτεται η ολιγωρία του ίδιου. Μήπως στον κάθε “προβοκάτορα” δημοσιογράφο θα έπρεπε να συζητηθούν και τα επιδόματα, παροχές και αμοιβές των στελεχών-διευθυντών και κατά πόσο και οι δικές τους καταχρήσεις έχουν ανεβάσει το κόστος της εταιρίας;
Μήπως να εξηγήσουμε στον ελληνικό λαό, από τη στιγμή που δυστυχώς μπήκαμε σε αυτό το άθλιο παιχνίδι να διαπομπεύουμε τα εσωτερικά μας θέματα και να τα δημοσιοποιούμε, ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά επιβαρύνουν την εταιρία και προκαλούν υπέρογκα έξοδα και σπατάλες; Αγορές και συγχωνεύσεις, όχι σε περίοδο “προσφορών” φυσικά, ενοικιάσεις κτιρίων και έξοδα ενοικίων χωρίς λόγο (ένα χρόνο ακατοίκητο), ενοικιάσεις συμβούλων και συμβουλευτικών εταιριών, απαξιώνοντας έτσι και το εργατικό δυναμικό της εταιρίας, χορηγίες, δωρεές και επιχορηγήσεις, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν φτάσει να αγγίζουν το όριο της υπερβολής και της κατάχρησης. […]
Κύριοι, όλοι γνωρίζουμε ότι ο σκοπός σας είναι διαφορετικός από αυτόν που θέλετε να φαίνεται. Φτάνετε σε ακρότητες, για να τον πετύχετε.
Μάθετε, όμως, πως πιθανόν να μην το καταφέρετε αλλά, και αν ακόμα χρησιμοποιήσετε όλα τα αθέμιτα μέσα για αυτό, να ξέρετε ότι, όπως και να έχει, η εταιρία (“οικογένεια”) είναι ήδη κατεστραμμένη και οι διοικούντες (“γονείς”) πλήρως αποτυχημένοι!».
