Τα τελευταία χρόνια με την εφαρμογή των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων λύσεων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Ν.Δ. στα εργασιακά καταργήθηκαν και τα τελευταία στοιχεία προστασίας των εργαζόμενων. Τα αντιδραστικό νομοθετήματα ψηφίστηκαν και τώρα είμαστε στη φάση της ολοκλήρωσης της εφαρμογής τους. Θυμίζω επιγραμματικά ότι το «παιδί του κομματικού σωλήνα» Κ. Χατζηδάκης, που πηγαίνει από υπουργείο σε υπουργείο για να καθαρίσει με τις δύσκολες υποθέσεις, προχώρησε: α) στην κατάργηση στου 8ωρου, β) στη διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας που κάτι έλεγχε, γ) μετέτρεψε τον πρώην ΟΑΕΔ, από οργανισμό που προσέφερε κάποια προστασία στους ανέργους, όση είχε μείνει στο τέλος, σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας για την εξυπηρέτηση του ιδιωτικού τομέα με φθηνό εργατικό δυναμικό σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις, δ) αύξησε το ανώτατο όριο των υπερωριών ανά εργαζόμενο, ε) διευκόλυνε ακόμα περισσότερο τις απολύσεις, στ) περιόρισε δραστικά τις δυνατότητες απεργιακών κινητοποιήσεων σε σωματειακό επίπεδο, που ήταν και το ζητούμενο από την εργοδοσία, ζ) καθιέρωσε την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη τηλεργασία και, η) προχώρησε σε διεύρυνση των κλάδων στους οποίους επιτρέπεται η λειτουργία – εργασία και τις Κυριακές.
Το έργο Χατζηδάκη στο ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων το συνέχισε και το ολοκλήρωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης. Η βασική αλλαγή που έκανε στη σύντομη θητεία του στο κατ’ ευφημισμό πλέον υπουργείο Εργασίας, καθώς έχει γίνει «εργοδοσίας», ήταν η νομοθετική κατάργηση του πενθήμερου. Μόνο που το συγκεκριμένο μέτρο το νομοθέτησε αλλά το συνέδεσε με τον «εκσυγχρονισμό» της εφαρμογής της ψηφιακής κάρτας παρουσίας στην εργασία η οποία καθυστέρησε. Η κάρτα φαίνεται ότι θα είναι έτοιμη από 1η Ιουλίου 2024 και συνεπώς «ανοίγει ο δρόμος» και για την πρακτική κατάργηση του πενθήμερου.
Έτσι 44 χρόνια μετά την εφαρμογή του πενθήμερου εργασίας αυτό καταργείται. Ενώ στην Ε.Ε. πειραματίζονται και αναζητούν διαδικασίες να περάσουν στην τετραήμερη εβδομάδα εργασίας χωρίς μειώσεις μισθών, με ενθαρρυντικά μέχρι τώρα αποτελέσματα, στην Ελλάδα και σε αυτό τον τομέα, όπως συμβαίνει με τους μισθούς, τις συντάξεις και την αγοραστική δύναμη αποκλίνουμε από την πορεία της Ε.Ε.
Η νέα διαδικασία, με τη γνωστή εφαρμογή της σαλαμοποίησης για να περάσει πιο εύκολα, ξεκινά για το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα για μονάδες που θα δηλωθούν ως συνεχούς λειτουργίας. Οι εργαζόμενοι θα έχουν και «κίνητρα» για την εργασία την 6η μέρα: α) θα αμείβονται με 40% επιπλέον του ημερομισθίου, β) το αυξημένο ημερομίσθιο θα είναι 115% αν η 6η μέρα είναι αργία, γ) ο ημερήσιος χρόνος εργασίας θα είναι μέγιστο 8 ώρες, χωρίς δυνατότητες υπερεργασίας ή /και υπερωριακής απασχόλησης, δ) η διαδικασία της εργασίας την 6η μέρα αλλά και γενικότερα θα ελέγχεται από το πληροφοριακό σύστημα ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ, ε) η εργασία κατά την 6η μέρα δεν θα συνδέεται με ανταλλαγή της αργίας με άλλη μέρα εργασίας.
Η αιτιολογία αυτής της κακής εξέλιξης για τους εργαζόμενους συνδέεται με την αγορά εργασίας και την αδυναμία της να καλύψει διάφορες θέσεις. Έτσι επιπλέον της κατάργησης του πενθημέρου η κυβέρνηση προχωρά και σε διμερείς συμφωνίες με χώρες που έχουν φθηνό εργατικό δυναμικό κάποιας εξειδίκευσης ενδεικτικά Ινδία, Αίγυπτος και έπεται η συνέχεια.
